Heejlaa Belgische queridos!
'k Heb eindelijk nog eens tijd voor jullie... 'k Ga proberen zoveel mogelijk vandaag te vertellen, maar 't is een hele hoop, 'k doe m'n best, maar details laat ik gemakkelijkheidshalve vallen!
In't kort
- m'n weekendje Ciudad del Este
- hete honden op't podium (over honden, katten, pancho's en supermarkten)
- 8 daagjes Braziliaans strand (met culturele hoogtepunten :-P)
- m'n nieuwe familie Villar-Rivas (bereikbaar op +595 228 63 01 50)
- m'n liefdesleven (of misschien hou ik dat liever geheim... ;-))
Op reis naar Ciudad del Este en de Cataratas in Brazilie
Zoals ik al vertelde, kwam ik een dagje later, waardoor ik het natuurpark, waarin de AFS-groep zelfs bleef overnachten, mistte... Per taxi geraakten Lara, Oona en ik in het park met een prachtig watervalletje, waar onze vrienden ons opwachtten! 't Was een superchilly-middag en na enkele uurtjes foto's trekken en gek doen, bracht de bus ons naar het hotel! Een stijf enorm hoog en lelijk gebouw, met een mini-zwembadje! De verwachting was weer te groot! Geveld door de hitte, werd dat zwembad meteen gevuld met buitenlanders, het water was kouder dan verwacht! We kregen bezoek van Belgen Isha (woont in Ciudad del Este) en Lynn (die bij Isha op bezoek was) en aten een ijsje! 's Avonds na lekker eten, pikte de bus ons op en gingen we naar een gezellig muziekcafe (alleen in Ciudad del Este en Asuncion zijn al cafés uitgevonden...)! Een plaatselijk rockgroepje verloste onze oren van de voortdurende reggaeton die hier door de straten schelt. Rond een uur of 1 gingen we al weer terug, diezelfde dag 8 uur, moesten we met al onze spullen, helemaal klaargemaakt IN de bus zitten! Enkele jongens wilden in een tipsy-bui nog gaan poolen, we dwaalden wat door de stad, maar die leek uitgestorven en rond 4 uur lag iedereen ongeveer in z'n bed! Om kwart voor 8 ontwaakte m'n kamergenootjes en ik, waardoor we het heerlijke ontbijtbuffet, met stapels tropisch fruit en andere lekkerheden moesten missen, verdomme, daar hadden we voor betaald! :) Enkele tientallen minuutjes later geraakten zelfs de slimmeriken die hun paspoort vergaten over de grens en een halfuurtje later liepen we rond in een Braziliaans museum! Brazilie als land is duidelijk beter georganiseerd en mooier dan Paraguay, enkelen kregen al spijt dat ze kost wat kost Spaans wilden leren en daarom niet op uitwisseling naar Brazilië wilden... Weer een halfuur later en 10 euro lichter zagen we die prachtige, gigantische, adembenemende watervallen waarvoor we gekomen waren! Fototoestellen werden bovengehaald en pas 4 uur later weer opgeborgen! Meer dan een kilometer lang zagen we water naar beneden storten en kregen we onze mond moeilijk dicht door verwondering! Een loopbrug bracht je tot bijna in een van de watervallen, extreem geluk en vrijheid borrelde in me op (woow, zo filosofisch Pandoor, nee echt, dat is wat ik voelde, 'k kon wel wenen, door het voelen van de kracht van de natuur!)... Jammergenoeg kregen we even later regen, extreme koude (voor de tijd van het jaar welteverstaan) en honger! Dit toeristisch oord was daar jammergenoeg niet op voorzien en alles was open, zodat de wind bij velen voor kippenvel zorgden en warme chocomelk consumeerden alsof het min 10 was, in werkelijkheid wellicht 20 graden, maar van 35 naar 20 is een groot verschil! De bus kon ons niet snel genoeg komen oppikken... Terug over de grens, iedereen al terug een beetje opgewarmder en recht terug naar Asuncion! Oona en ik bleven tot woensdag bij Isha thuis slapen, we waren daar dus met 4 Belgische chicas en 't was leuk! We maakten wafels, die jammergenoeg niet op de Belgische internetwafels leken en we speelden in de modder (zoals hier de traditie is voor de laatstejaars die afstuderen)! Terug in Capiata lagen er enkele postpakketjes op me wachten, die me helemaal vrolijk maakten! Een hele doos vol chocola en foto's van Willem en Vreni; een hele pakket van de Chiro met een Esjeeweetje, een Speelclubfluitkoord met fluitje, tekeningen van mn Speelclubbertjes, een chirozakdoek en nieuwe symbooltjes voor op mn rok; een gelukkige verjaardag-kaart van Elien en €50 en de Kramp van mama en papa! Daarna kwam een dolgelukkige Rodrigo die me blijkbaar hard gemist had over de vloer en Pandoor was feliz! :) (Hoewel geen enkel familielid me vroeg hoe't geweest was en alleen blij waren dat ik terugwas, zodat ze m'n camera konden gebruiken omdat daar nog foto's van de quince opstonden!)
Panchos (hotdogs) op het podium!
Zoals ik in mn vorige blogtekst al beloofde... De Paraguayaanse keuken bestaat niet echt, Paraguayanen hebben wel hun folklore-eten, maar daar blijft het bij! Op elke gelegenheid ( ik som even op; verjaardagen, fuiven, concerten, in restaurants, feestjes, vergaderingen, bijeenkomsten, noem maar op, ALTIJD dus!) zijn de enige eetmogelijkheden hamburgers en hotdogs! De weinige restaurants die hier bestaan hebben werkelijk een superkorte menu: hamburguesas, panchos y papas fritas... Daar houdt het meestal al mee op! De gemiddelijk Paraguayaan eet 4 hamburgers per week!! 'k Heb al enkele keren een hamburger zonder vlees gegeten, maar voor Paraguayanen is enkel rundsvlees vlees, dus de ham haalden ze er voor mij niet tussenuit! Een vegetariër is hier trouwens een redelijk raar gegeven (aangezien een Paraguayaan z'n bord vult met 4 verschillende soorten vlees en misschien een blaadje sla)! M'n nieuwe familie vindt het dan weer geweldig, ze koken speciaal voor mij iets anders en gaan in't algemeen minder vlees eten, want dat is toch niet zo gezond! Rodrigo kan er ondertussen ook al mee om en doet niet liever dan tegen iedereen zeggen hoe goedkoop z'n lief wel is, ze eet geen vlees en drinkt geen frisdrank (omwille van de prik die erin zit)!
Het gegeven huisdieren wordt hier trouwens wel heel ruim genomen! Overlaatst ging ik naar een folkloreconcert met m'n twee ex-zusjes en plots liep er een hond over het podium! Toen er daarna nog een kat bijkwam werd het wel heel Tom & Jerry-achtig, 'k lag plat van't lachen, maar blijkbaar waren die Paraguayanen dit gewoon! Eergisteren liep er dan weer een poesje rond in de supermarkt, 'k dacht 'k zal dat beestje eens proberen te kopen, maar 't kroop weg voor ik het kon pakken... Paraguayanen vinden poezen trouwens vieze beesten en zijn ervan overtuigd dat elke poes op deze bol een ziekte heeft! 'k Probeer uit te leggen dat in België echt heel veel mensen een poes hebben en dat ik nog nooit over de ziekte die tot vruchtbaarheidsproblemen bij vrouwen leidt gehoord heb, maar dat gaat er bij geen van allemaal in, een poes is slecht, punt! Honden vindt je hier dan weer in overvloed, ongeveer elke familie heeft er minstens één en heeft je familie er geen, vind je er wel enkele tientallen per straat... 't Valt me wel op dat die beesten hier veel vriendelijker zijn, 'k had in België een doodse schrik van deze beesten en hier doen ze precies niets! Que suerte! :)
Camboriu
Oké, 'k typ nog tien minuutjes door en dan ga'k toch maar terug naar huis, m'n familie kuist vandaag namelijk het huis (één van de weinige Paraguayaanse families zonder meid) en ik sluip er vantussen, niet echt lief eh...
Camboriu is voor de Paraguayanen het dichtstbijzijnde strand, bijgevolg vind je er in de maanden december en januari de helft van de rijkere Paraguayaanse bevolking terug! Bovendien zijn alle verkopers gewend Spaans te horen en beantwoorden je geduldig in Portugees, wat opvallend goed verstaanbaar is met kennis van de Spaanse taal! De eerste keer trouwens dat ik in een ander land ben en zelf geen moeite moet doen om een andere taal te spreken (bijvoorbeeld, als een Vlaming naar Frankrijk gaat spreekt hij Frans en verwacht niet dat de Fransman Nederlands verstaat)! Wij spraken Spaans in Brazilië en werden beantwoord in't Portugees, wel hip!
We gingen met een groep van 15 AFS'ers samen met een Paraguayaanse school! 't Was een 20-tal uurtjes bus! De eerste dag bestond uit bagage uitpakken en het hotel, de buurt en het Camboriaanse strand verkennen! De eindejaarsreis naar Camboriu staat voor elke Paraguayaan bekend als een reis met veel drank en geen nuchtere momenten, wist ik niet op voorhand... De eerste avond zijn we'r dan maar meteen ingevlogen en met een frigobox vol bier naar't strand vertrokken! Voor mij de enige avond dat ik iets dronk... :) De volgende dag stonden we vroeg op, de bus bracht ons naar Floreanopolis, een prachtig strand op anderhalf uur van Camboriu! 'k Amuseerde me geweldig in de metershoge golven, waar je super in kon spelen!
Okeej, tijd om op te stappen, volgende keer meer! Heel mooie en prettige feesten voor iedereen en veel geluk, liefde en vriendschap in het nieuwe jaar!
2008 zoenen en knuffels!!
Pandoor
maandag 31 december 2007
woensdag 12 december 2007
Pandoraguay en Brazilië
Heel heel heel kort berichtje, enkel om te zeggen dat ik vanaf strakjes 8 daagjes in Brazilië ben, dus weer een tijdje niets op mn blog kan zetten!!
Hiernaast een foto van m'n verblijfplaats, Camboriu, woooow! :)
Veel liefs en succes met jullie examens, middelbare scholieren! 'k Zal aan jullie denken, vanop mn strand! ;)
Xxx...!
Pandoortje
maandag 26 november 2007
15 - 18 - 15 - op reis!
¡Aangepast!
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag na mijn verjaardag gingen we met de hele familie (de eerste keer in 2 maand tijd dat we eens iets samen doen...) naar de 15de verjaardag van een nichtje! Iedereen moest naar de kapper, deftige kleedjes, uuuuuuuren schminken en ... weg! 'k Ga er niet te veel over uitwijden, maar 't was echt decadent! 'k Heb gehoord dat deze quince zo'n 50 miljoen Guaranies heeft gekost, dat komt neer op €7150 en dat viel op... De bovenlaag van de Paraguayaanse bevolking liep er rond, 't was een zaal zo groot als't paleis en alles was piekfijn versierd en tot in de puntjes geregeld! 'k Had een hele avond maagpijn, dus 'k heb er niet echt van kunnen genieten, maar 'k voelde me sowieso al slecht om op zo'n feest te zijn, er zijn zoveel Paraguayaanse kindjes die van AIDS en honger omkomen... 'k Werd er trouwens regelmatig geknuffeld door mensen die medelijden hadden omwille van m'n familie! Een nichtje (dat ik nog nooit gezien had, m'n familie heeft het niet voor de rest van de familie omdat ze naar eigen zeggen niet genoeg werken!) van mij zei dat m'n mama wel haar tante is, maar dat ze ze zo niet noemt, omdat ze niet wil dat het duidelijk is dat ze er familie van is... Joepie, daar word ik nu echt gelukkig van! :S
Diez y ocho - Achttien - Eighteen - Achtzehn - Dix-huit - Diciotto
M'n eigen verjaardagsfeestje dan, waarover zoveel rellen waren geweest! 'k Wilde gewoon een heel eenvoudig feestje met muziek en een drankje, maar dat is blijkbaar gemakkelijker gezegd dan gedaan, want er moest eten zijn van m'n moeder! 'k Wilde dan broodjes gezond ofzo, iets heel eenvoudig, maar het is onverantwoord een feest te geven voor Paraguayanen zonder vlees! Gelukkig werd dan m'n portefeuille gestolen zodat zij alles moest voorschieten en dan moest dat vlees plots niet meer...
'k Heb een hele dag hulp gekregen van Svenja en later ook van Oona, Isha en Lynn (drie Belgica-chicas!)... We hebben groentjes klaargemaakt; tiramisu en koekjestaart gemaakt met Paraguayaanse ingrediënten => een beetje, heeel anders, maar 't was blijkbaar nog wel lekker! :P M'n familie was de hele dag weg, dus we konden alles naar eigen zin doen en dat was wel eens een verademing! :) We hebben trouwens superveel hulp van Lourdes, de meid, maar m'n beste vriendin bij mij thuis, gekregen!
Om 21u kwamen dan de eerste gasten en om 22u was ongeveer iedereen er en 't was echt supergezellig! 'k Heb me geweldig geamuseerd! Wel jammer dat er altijd zo'n grote kloof blijft tussen AFS'ers en Paraguayanen! Heel veel Paraguayanen die'k had uitgenodigd zijn trouwens niet komen opdagen... wel typisch hoor! :) 't Was echt een gekke avond met veel bijpraten (Jules, Lynn & Isha hadden speciaal voor m'n feestje 5 uur gereisd!) en gekke foto's trekken! Ook wel jammer dat Rodrigo er niet kon bijzijn, hij had een concert (hij vond het dan weer jammer dat ik niet naar z'n concert kon komen kijken...), maar later op de avond is hij toch nog gekomen! Rond 1 uur hadden een 15-tal mensen zin om naar een discotheek in de buurt te gaan, ik wilde ook graag mee, maar 'k dacht dat ik nooit zou mogen, een vijftal AFS'ers zijn dan aan m'n mama toestemming gaan vragen voor mij en omdat de AFS-verantwoordelijke naast haar zat, kon ze geen nee zeggen! JOEPIE!! :D 'k Was echt ongelooflijk, maar echt GIGA-ongelooflijk blij! De andere genodigden waren ondertussen moe genoeg om naar huis te gaan, dus het feestje bij mij thuis zat erop (we hebben vlug vlug, samen met iedereen, alles opgeruimd, zodat ik met niet te schuldig voelde dat ik er tussenuit muisde)! In de disco zijn we Wouter tegengekomen (hij woont op 7 uur van mij, maar mocht van de AFS-verantwoordelijke van zijn stad niet naar m'n feestje komen, omdat Rodrigo haar ex-lief is en daarom haat ze mij echt! (Nooit meegemaakt dat iemand me echt haat, vreemd gevoel...) Ze had me die avond gebeld om te zeggen dat Wouter een warning (twee warnings en je vliegt naar huis) zou krijgen als hij naar m'n feestje kwam en dat het mijn fout was dat hij van familie had moeten veranderen en dat ik geen toestemming meer had om contact te hebben met Wouter, dat ik nu ook niet naar Rodrigo moest bellen om dit allemaal te vertellen enzovoort... 'k Was echt bijna beginnen wenen op m'n eigen feestje, hoe kon ze dat allemaal zeggen? Maja, iedereen zei wel dat het allemaal kul was en dat ik me moest amuseren!) 'k Was echt suuperblij hem te zien, gigalang geleden en superamigo, entonces (dus)... 't Was een superleuke nacht en om 7u 's morgens lag ik braaf weer in m'n bedje, na een geslaagd feestje!
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag van het feest voor de vijftiende verjaardag van m'n jongste zusje, Valeria op 16 november was echt gigastressy! De hele familie wond zich op voor niks, iedereen was gespannen (behalve ik, 'k voel me er niet genoeg familie voor...), iedereen moest naar de kapper (Valeria, Adriana en mn moeder gingen naar de dure kapper in Asuncion; Felicia en ik moesten hier in Capiata gaan, als je de foto's ziet -staan nog niet op internet, zal je duidelijk het verschil kunnen zien!) Iedereen had een kleed op maat gemaakt door een kleermaakster, die gespecialiseerd is in feestkleren, hier zijn zo vaak geklede feesten dat ze daar goed haar kost mee verdient! Ook Emilio, mn broer met handicap, werd in een pak gehesen en zelfs de meiden mochten komen (om voor Emilio te zorgen...)! 'k Werd geschminkt door Valeria en daar heb ik een hele avond spijt van gehad, 'k voel me zo lelijk, mn haar stond me niet aan en met de schmink leek het alsof ik 2 uur had liggen wenen! 'k Belde tussendoor nog eventjes naar Sarah, die (met het tijdverschil van 4uur) 18 werd! Om half negen gingen we dan met de hele familie naar de zaal (een megagrote zaal, waar op een fuif zo'n 2000 mensen binnengeraken... Had ik al verteld dat mn familie geld heeft?), de zaal was op z'n typisch Paraguayaans versierd (voor elke gelegenheid, groot of klein, gebruiken ze hier van die gekleurde doeken als versiering; de tafelversiering was handgemaakt; er was een trap opgesteld vanaf het podium, versierd met plastieken bloemen; de drie gigantische taarten stonden opgesteld op een kitcherig versierde tafel enz...)! 'k Moet wel toegeven dat elke quince ('k heb er nu drie achter de rug) ongelooflijk hetzelfde lijkt (de versiering is altijd gelijk en de tradities van het feest veranderen ook nooit!) Voor de mensen kwamen, werden er foto's van de zaal getrokken voor in het album achteraf (voor mij leek het alsof het feest was opgebouwd voor de foto's en dat stoorde me wel wat; de jarige verdween bijvoorbeeld toen de eerste mensen kwamen en als iedereen er was kwam ze op walsmuziek van haar met bloemenversierde trap getreden om de eerste wals met haar vader te dansen --> op elke quince is er de wals met de papa! Daarna mag elk mannelijk(e) familielid en klasgenoot dat in pak is ook een 10-tal seconden met de jarige walsen, net genoeg om de foto -heel geposeerd- te trekken! Overal in de zaal staan lichten opgesteld zodat de foto's mooi belicht zijn en er lopen een 4-tal fotografen en filmmannen rond! Na de wals ging Valeria samen met mn ouders langs alle tafels om foto's te trekken met alle genodigden, zodat ze achteraf kunnen zien, wie er allemaal was! De jarige dient heel de tijd te lachen en mooi te wezen, want alles wordt gefilmd en gefotografeerd... De jongeren die zich op het open verdiep van de zaal vinden, drinken een fruitcocktail en vervelen zich. 'k Had zelf een beetje het gevoel dat Valeria zich beter had geamuseerd op mijn vrolijke en lichte verjaardagsfeestje dan op haar eigen, megadure (€2150) feest met gespecialiseerde fotografen en 350 genodigden (waarvan er overigens heel veel niet kwamen, wat erg uitzondelrijk is op een quince, ik weet waarom, mn familie is niet geliefd bij haar eigen familie, mn ouders hadden geen idee waarom zovelen niet kwamen, een beetje naïef, nee?)! Na de hele fotosessie kregen de genodigden (opgesplitst in twee groepen; jongeren en volwassenen) eten. 'k Moet toegeven dat ik het echt geen feesteten vond, om daar nu zoveel geld aan te geven... De jongeren kregen, zoals ALTIJD, hamburgers (mn volgende blogtekst gaat daarover heb ik al besloten! :D)! Na het hoofdgerecht waren er ijsjes voor de jongeren en de typische Paraguayaanse taart met heerlijke dulce de leche voor de volwassenen! Daarna werden de lichten gedoofd en veranderde de zaal in een discotheek met lichten en luide reggaetonmuziek! (joepie! :S :D 'k Ben er ondertussen al wel aan gewend, enkel het dansen op deze muziek blijft me afgeschrikken, 't is echt seks op de dansvloer, op z'n hondjes, rechtstaand... Typ eens in op YouTube 'Reggaeton' misschien vind je wel iets...). [http://www.youtube.com/watch?v=V5zdwImXOuo&feature=related --> hier heb je een heeeeel braaf voorbeeldje!] Adriana had een 40-tal heksenhoeden gemaakt in vrolijke kleurtjes, die werden uitgedeeld samen met lichtgevende bandjes en gekke lichtegevende diadeems! 'k Amuseerde me wel met Rodrigo en Oona, maar 'k had er toch meer van verwacht, al 3 maanden waren ze dit aan't voorbereiden... Misschien was mn verwachting te groot! Om 3 uur werd het liedje dat het einde van het feest aangeeft opgezet en de weinigen die er nog waren, gingen richting bed of discotheek voor meer feest...
Oona en ik gingen met m'n familie naar huis (rond 4 uur), we hadden onze bus naar Ciudad del Este (een weekendje gepland door AFS Capiata, waar zo'n 40-tal AFS'ers naartoe gingen, Oona, Làra en ik gingen een dagje later! Ciudad del Este ligt op 5 uur van Asuncion, tegen de Braziliaanse grens, hier vind je de grootste waterkrachtcentrale ter wereld en net over de Braziliaanse grens de prachtige watervallen 'Cataratas' op het drielandenpunt Paraguay, Brazilië, Argentinië. We zouden er logeren in een hotel (met zwembad! :D), de stad wat verkennen en de watervallen in Brazilie bezoeken....) om 8 uur 's morgens en besloten om die drie uurtjes die ons restten vol te praten en dat was geen enkel probleem! :) We genoten ook nog van de taart van de quince, er waren er nog twee en half over! :D
Viaje - Reis - Travel - Reise - Voyage - Corsa
Sorry, 'k ben moe en 'k heb nog steeds geen geld kunnen afhalen, dus 'k kan geen lange blogtekst betalen, zo vlug mogelijk meer, okee?
Tot gauw!
Pandoraguay, a veces volviendo loca...
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag na mijn verjaardag gingen we met de hele familie (de eerste keer in 2 maand tijd dat we eens iets samen doen...) naar de 15de verjaardag van een nichtje! Iedereen moest naar de kapper, deftige kleedjes, uuuuuuuren schminken en ... weg! 'k Ga er niet te veel over uitwijden, maar 't was echt decadent! 'k Heb gehoord dat deze quince zo'n 50 miljoen Guaranies heeft gekost, dat komt neer op €7150 en dat viel op... De bovenlaag van de Paraguayaanse bevolking liep er rond, 't was een zaal zo groot als't paleis en alles was piekfijn versierd en tot in de puntjes geregeld! 'k Had een hele avond maagpijn, dus 'k heb er niet echt van kunnen genieten, maar 'k voelde me sowieso al slecht om op zo'n feest te zijn, er zijn zoveel Paraguayaanse kindjes die van AIDS en honger omkomen... 'k Werd er trouwens regelmatig geknuffeld door mensen die medelijden hadden omwille van m'n familie! Een nichtje (dat ik nog nooit gezien had, m'n familie heeft het niet voor de rest van de familie omdat ze naar eigen zeggen niet genoeg werken!) van mij zei dat m'n mama wel haar tante is, maar dat ze ze zo niet noemt, omdat ze niet wil dat het duidelijk is dat ze er familie van is... Joepie, daar word ik nu echt gelukkig van! :S
Diez y ocho - Achttien - Eighteen - Achtzehn - Dix-huit - Diciotto
M'n eigen verjaardagsfeestje dan, waarover zoveel rellen waren geweest! 'k Wilde gewoon een heel eenvoudig feestje met muziek en een drankje, maar dat is blijkbaar gemakkelijker gezegd dan gedaan, want er moest eten zijn van m'n moeder! 'k Wilde dan broodjes gezond ofzo, iets heel eenvoudig, maar het is onverantwoord een feest te geven voor Paraguayanen zonder vlees! Gelukkig werd dan m'n portefeuille gestolen zodat zij alles moest voorschieten en dan moest dat vlees plots niet meer...
'k Heb een hele dag hulp gekregen van Svenja en later ook van Oona, Isha en Lynn (drie Belgica-chicas!)... We hebben groentjes klaargemaakt; tiramisu en koekjestaart gemaakt met Paraguayaanse ingrediënten => een beetje, heeel anders, maar 't was blijkbaar nog wel lekker! :P M'n familie was de hele dag weg, dus we konden alles naar eigen zin doen en dat was wel eens een verademing! :) We hebben trouwens superveel hulp van Lourdes, de meid, maar m'n beste vriendin bij mij thuis, gekregen!
Om 21u kwamen dan de eerste gasten en om 22u was ongeveer iedereen er en 't was echt supergezellig! 'k Heb me geweldig geamuseerd! Wel jammer dat er altijd zo'n grote kloof blijft tussen AFS'ers en Paraguayanen! Heel veel Paraguayanen die'k had uitgenodigd zijn trouwens niet komen opdagen... wel typisch hoor! :) 't Was echt een gekke avond met veel bijpraten (Jules, Lynn & Isha hadden speciaal voor m'n feestje 5 uur gereisd!) en gekke foto's trekken! Ook wel jammer dat Rodrigo er niet kon bijzijn, hij had een concert (hij vond het dan weer jammer dat ik niet naar z'n concert kon komen kijken...), maar later op de avond is hij toch nog gekomen! Rond 1 uur hadden een 15-tal mensen zin om naar een discotheek in de buurt te gaan, ik wilde ook graag mee, maar 'k dacht dat ik nooit zou mogen, een vijftal AFS'ers zijn dan aan m'n mama toestemming gaan vragen voor mij en omdat de AFS-verantwoordelijke naast haar zat, kon ze geen nee zeggen! JOEPIE!! :D 'k Was echt ongelooflijk, maar echt GIGA-ongelooflijk blij! De andere genodigden waren ondertussen moe genoeg om naar huis te gaan, dus het feestje bij mij thuis zat erop (we hebben vlug vlug, samen met iedereen, alles opgeruimd, zodat ik met niet te schuldig voelde dat ik er tussenuit muisde)! In de disco zijn we Wouter tegengekomen (hij woont op 7 uur van mij, maar mocht van de AFS-verantwoordelijke van zijn stad niet naar m'n feestje komen, omdat Rodrigo haar ex-lief is en daarom haat ze mij echt! (Nooit meegemaakt dat iemand me echt haat, vreemd gevoel...) Ze had me die avond gebeld om te zeggen dat Wouter een warning (twee warnings en je vliegt naar huis) zou krijgen als hij naar m'n feestje kwam en dat het mijn fout was dat hij van familie had moeten veranderen en dat ik geen toestemming meer had om contact te hebben met Wouter, dat ik nu ook niet naar Rodrigo moest bellen om dit allemaal te vertellen enzovoort... 'k Was echt bijna beginnen wenen op m'n eigen feestje, hoe kon ze dat allemaal zeggen? Maja, iedereen zei wel dat het allemaal kul was en dat ik me moest amuseren!) 'k Was echt suuperblij hem te zien, gigalang geleden en superamigo, entonces (dus)... 't Was een superleuke nacht en om 7u 's morgens lag ik braaf weer in m'n bedje, na een geslaagd feestje!
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag van het feest voor de vijftiende verjaardag van m'n jongste zusje, Valeria op 16 november was echt gigastressy! De hele familie wond zich op voor niks, iedereen was gespannen (behalve ik, 'k voel me er niet genoeg familie voor...), iedereen moest naar de kapper (Valeria, Adriana en mn moeder gingen naar de dure kapper in Asuncion; Felicia en ik moesten hier in Capiata gaan, als je de foto's ziet -staan nog niet op internet, zal je duidelijk het verschil kunnen zien!) Iedereen had een kleed op maat gemaakt door een kleermaakster, die gespecialiseerd is in feestkleren, hier zijn zo vaak geklede feesten dat ze daar goed haar kost mee verdient! Ook Emilio, mn broer met handicap, werd in een pak gehesen en zelfs de meiden mochten komen (om voor Emilio te zorgen...)! 'k Werd geschminkt door Valeria en daar heb ik een hele avond spijt van gehad, 'k voel me zo lelijk, mn haar stond me niet aan en met de schmink leek het alsof ik 2 uur had liggen wenen! 'k Belde tussendoor nog eventjes naar Sarah, die (met het tijdverschil van 4uur) 18 werd! Om half negen gingen we dan met de hele familie naar de zaal (een megagrote zaal, waar op een fuif zo'n 2000 mensen binnengeraken... Had ik al verteld dat mn familie geld heeft?), de zaal was op z'n typisch Paraguayaans versierd (voor elke gelegenheid, groot of klein, gebruiken ze hier van die gekleurde doeken als versiering; de tafelversiering was handgemaakt; er was een trap opgesteld vanaf het podium, versierd met plastieken bloemen; de drie gigantische taarten stonden opgesteld op een kitcherig versierde tafel enz...)! 'k Moet wel toegeven dat elke quince ('k heb er nu drie achter de rug) ongelooflijk hetzelfde lijkt (de versiering is altijd gelijk en de tradities van het feest veranderen ook nooit!) Voor de mensen kwamen, werden er foto's van de zaal getrokken voor in het album achteraf (voor mij leek het alsof het feest was opgebouwd voor de foto's en dat stoorde me wel wat; de jarige verdween bijvoorbeeld toen de eerste mensen kwamen en als iedereen er was kwam ze op walsmuziek van haar met bloemenversierde trap getreden om de eerste wals met haar vader te dansen --> op elke quince is er de wals met de papa! Daarna mag elk mannelijk(e) familielid en klasgenoot dat in pak is ook een 10-tal seconden met de jarige walsen, net genoeg om de foto -heel geposeerd- te trekken! Overal in de zaal staan lichten opgesteld zodat de foto's mooi belicht zijn en er lopen een 4-tal fotografen en filmmannen rond! Na de wals ging Valeria samen met mn ouders langs alle tafels om foto's te trekken met alle genodigden, zodat ze achteraf kunnen zien, wie er allemaal was! De jarige dient heel de tijd te lachen en mooi te wezen, want alles wordt gefilmd en gefotografeerd... De jongeren die zich op het open verdiep van de zaal vinden, drinken een fruitcocktail en vervelen zich. 'k Had zelf een beetje het gevoel dat Valeria zich beter had geamuseerd op mijn vrolijke en lichte verjaardagsfeestje dan op haar eigen, megadure (€2150) feest met gespecialiseerde fotografen en 350 genodigden (waarvan er overigens heel veel niet kwamen, wat erg uitzondelrijk is op een quince, ik weet waarom, mn familie is niet geliefd bij haar eigen familie, mn ouders hadden geen idee waarom zovelen niet kwamen, een beetje naïef, nee?)! Na de hele fotosessie kregen de genodigden (opgesplitst in twee groepen; jongeren en volwassenen) eten. 'k Moet toegeven dat ik het echt geen feesteten vond, om daar nu zoveel geld aan te geven... De jongeren kregen, zoals ALTIJD, hamburgers (mn volgende blogtekst gaat daarover heb ik al besloten! :D)! Na het hoofdgerecht waren er ijsjes voor de jongeren en de typische Paraguayaanse taart met heerlijke dulce de leche voor de volwassenen! Daarna werden de lichten gedoofd en veranderde de zaal in een discotheek met lichten en luide reggaetonmuziek! (joepie! :S :D 'k Ben er ondertussen al wel aan gewend, enkel het dansen op deze muziek blijft me afgeschrikken, 't is echt seks op de dansvloer, op z'n hondjes, rechtstaand... Typ eens in op YouTube 'Reggaeton' misschien vind je wel iets...). [http://www.youtube.com/watch?v=V5zdwImXOuo&feature=related --> hier heb je een heeeeel braaf voorbeeldje!] Adriana had een 40-tal heksenhoeden gemaakt in vrolijke kleurtjes, die werden uitgedeeld samen met lichtgevende bandjes en gekke lichtegevende diadeems! 'k Amuseerde me wel met Rodrigo en Oona, maar 'k had er toch meer van verwacht, al 3 maanden waren ze dit aan't voorbereiden... Misschien was mn verwachting te groot! Om 3 uur werd het liedje dat het einde van het feest aangeeft opgezet en de weinigen die er nog waren, gingen richting bed of discotheek voor meer feest...
Oona en ik gingen met m'n familie naar huis (rond 4 uur), we hadden onze bus naar Ciudad del Este (een weekendje gepland door AFS Capiata, waar zo'n 40-tal AFS'ers naartoe gingen, Oona, Làra en ik gingen een dagje later! Ciudad del Este ligt op 5 uur van Asuncion, tegen de Braziliaanse grens, hier vind je de grootste waterkrachtcentrale ter wereld en net over de Braziliaanse grens de prachtige watervallen 'Cataratas' op het drielandenpunt Paraguay, Brazilië, Argentinië. We zouden er logeren in een hotel (met zwembad! :D), de stad wat verkennen en de watervallen in Brazilie bezoeken....) om 8 uur 's morgens en besloten om die drie uurtjes die ons restten vol te praten en dat was geen enkel probleem! :) We genoten ook nog van de taart van de quince, er waren er nog twee en half over! :D
Viaje - Reis - Travel - Reise - Voyage - Corsa
Sorry, 'k ben moe en 'k heb nog steeds geen geld kunnen afhalen, dus 'k kan geen lange blogtekst betalen, zo vlug mogelijk meer, okee?
Tot gauw!
Pandoraguay, a veces volviendo loca...
dinsdag 6 november 2007
Cumpleaños!
¡AANGEPAST!
Holalala Bélgica!
Pandoraguay is een jaartje ouder en gaat vertellen hoe 't was!!
Om eerlijk te zijn had ik een geweldige verjaardag, maar wel met enkele tegenslagen! :D
Vamos! 'k Werd 's morgens door de superlieve meid, Lourdes gewekt, zij had een pakje vast dat met de post gekomen was... Joepie!! Een heel pakket van m'n zusje (met veel glittertjes en chocolade), m'n broer (met z'n eigen korte intercambioverhaal en veel liefde), m'n mama (met een prachtige Oxfam-ring, zo kennen we ze!) en m'n papa (met een chiropuzzel van 1000 stukjes!)! 'k Was nog half alles aan't uitpakken en aan't lezen, toen ik telefoon kreeg van niemand minder dan Evaaa! We hebben suuuperlang gebeld en dat was wel eens nodig blijkbaar! (Wie de rekening gaat betalen weet ik niet! :D) 'k Was nog met Eva aan't bellen toen ik aan de poort iemand zag staan met een gigantische bos bloemen en 'k was ervan overtuigd dat die voor iemand anders waren, maar ik moest tekenen dat ik ze ontvangen had, want ze waren wel degelijk voor mij! Whieee!! :D Op het kaartje dat er aan hing stond 'Ik zie je graag! Dikke zoenen liefje!' en dan de handtekening van Rodrigo, geweldig toch eh?! Er zat ook nog een doos chocoladebombons bij in hartjesvorm... Hehe, ik supersupersuperhappy en 'k heb hem meteen gebeld om hem te bedanken, wie bedenkt het, bloemen aan huis laten leveren?! :D
Daarna ben ik een halfuurtje naar school gegaan, omdat ik dat beloofd had aan m'n klasgenootjes, veel 'felicidades' gehad en terwijl ik terug naar huis ging, kwam ik Tugce en Lisa (twee andere AFS-ers in Capiata tegen) met een taart met 18 kaarsjes op!! Joepieieie! Thuis de kaarsjes gaan uitblazen, maar 't bleken van die gemene fopkaarsen te zijn, dus zelfs op m'n 18 kreeg ik ze niet uitgeblazen... Terwijl ik probeerde, kreeg ik opnieuw telefoon, van m'n mamie, papie, broer en zus deze keer! Weer suuuperlang gebeld, hoewel 't een heel slechte verbinding was... 't Was wel heeeeel leuk! :) Daarna terug even m'n bezoek gaan vergezellen tot ik terug telefoon kreeg! :) Van Tine deze keer, zij had minder tijd, dus dat werd maar 5 minuutjes, maar wel 5 gezellige minuutjes! Dan me uiteindelijk toch nog op m'n taart kunnen storten en nog wat met m'n bezoek gepraat! Nadat zij vertrokken waren eindelijk m'n berichtjes eens deftig kunnen lezen, want 'k had er niet minder dan 15 (allemaal uit Paraguay, want uit België komt niet aan)! :D
¡Vervolg van het verhaal!
Zo heel veel tijd had ik echter weer niet, want voor ik wist stonden Oona & Rainer bij mij thuis mét... NOG een taart! :) Weer overheerlijke taart gegeten en daarna zijn we met ons drietjes met de bus naar het shoppingcenter in Asuncion vertrokken! Daar kwamen we al meteen Vincent (Belg) en Johana (Finse) tegen! 'k Had Rodrigo beloofd om hem te verwittigen als ik er was, dus hij kwam er even later ook aan, netjes in pak, dat is namelijk verplicht op zijn werk en ook Melina (Duits meisje) kwam mee winkelen! Van haar kreeg ik zelfs nog een hele doos vol gelukwensen en snoepjes! :) Ik kocht het kleedje dat ik de vorige keer al zien hangen had en dat ik percé op m'n verjaardagsfeestje wilde dragen, de meisjes bekeken nog wat winkels, terwijl de jongens -een beetje verveeld- koffieklets hielden!
Daarna gingen we met z'n allen (Vincent en Johana waren we al lang kwijt geraakt) naar de supermarkt, want Oona en ik wilden tiramisu en koekjestaart maken op m'n verjaardag, maar ingrediënten zoals mascarpone, petit-beurre, lange vingers... vind je hier niet zomaar! Onderweg passeerden we nog een cd-winkel, waar we een cd van 'Vive la Fête' ontdekten, ik kreeg telefoon van m'n eigen Belgische Sarah, weeral superlang gebeld, terwijl de anderen boeken en cd's bleven ontdekken (Hans & Gretel bijvoorbeeld)! In de supermarkt kwamen we Zach (Amerikaan), Làra (Ijslandse) & Gabriel (geen idee van waar hij komt, Mars ofzo?! :)) tegen, weer zo opvallend gek gedaan dat het superhard opviel dat we buitenlanders zijn! Ondertussen ging iedereen zo ongeveer naar huis, maar Oona en ik hadden onze ingrediënten nog niet! We zouden naar de Superseis gaan, een andere supermarkt op de weg naar huis. Omdat we honger hadden, hebben Melina, Oona en ik gepicknickt --> appels en bananen in dulde de leche gedoopt, mmm, heerlijk!
Nu even een minder leuk stukje...
Oona en ik namen samen de bus terug en er zat echt GIGAveel volk op! Ik betaalde stak m'n portefeuille weg (in m'n handtasje), maar toen we uitstapten aan de supermarkt, merkte ik dat m'n handtas te licht woog... M'n portefeuille was weg! 'k Had niet op m'n handtas kunnen letten omdat er zoooooveel volk op de bus zat! Oona en ik meteen in paniek! We hebben Belén (de representante van AFS van mijn stad) gebeld, maar zij wist eigenlijk niet wat te doen. Daarna Rodrigo gebeld, hij voelde zich al meteen schuldig dat hij vroeger was doorgegaan (hij moest repeteren met z'n bandje). Hij zei naar de politie in Asuncion te gaan, maar noch Oona noch ik had een idee waar die te vinden! In Capiata naar de politie dan maar! 'k Heb naar m'n Paraguayaanse moeder proberen te bellen, maar haar telefoon stond uit... 'k Was zooooo ongelooflijk blij dat ik niet alleen was! 'k Had NIKS meer, nog geen 1000 Gs. (ongeveer 14 eurocent). We zijn dan toch maar onze ingrediënten gaan kopen, Oona zou voorschieten... 'k Heb m'n Belgische papa gebeld, zodat ze CardStop konden regelen! 'k Kreeg nog eens een ongerust telefoontje van Rodrigo om te vragen of ze me toch geen pijn hadden gedaan enzo... Toen begon ik te beseffen dat ik echt nog geluk heb gehad! Er gebeuren hier zoveel overvallen op bussen, waarbij ze je bedreigen met een mes ofzo, bovendien had ik m'n fototoestel en m'n gsm nog, dus tussen de zon begon al terug te schijnen tussen met stresshoofdpijn door! Svenja had me enkele weken tevoren trouwens verteld dat het mogelijk is dat ze AIDS heeft opgelopen op haar werk met straatkindjes, hier in Paraguay en ik was uiteindelijk zooooo blij dat ik gewoon maar m'n portefeuille kwijt was geraakt!
We hebben geen van onze ingrediënten gevonden, maar we hebben dingen gekocht die er op leken... :) 'k Kreeg dan telefoon van m'n moeder dat ik onmiddellijk naar huis moest komen, zodat we naar de politie konden gaan! Onderweg was ik nog heel de tijd boos op mezelf door wat er gebeurd was, moest ik daarvoor achttien jaar worden? De laatste peinzende minuten in de bus, werd ik gelukkig verrasd door een telefoontje van Vreni en Willem, weer vanuit het verre België! Ik was dan wel m'n portefeuille
(met geld, bankkaart, paspoort...) kwijtgeraakt, maar 'k had tenminste m'n vrienden nog en daar werd ik dan ook weer vrolijker van! Nog heel de weg naar huis met hen gebeld en thuis zat Svenja op mij te wachten! Joepie! :) Op m'n bed lag ook nog een pakje van Leen (ander Belgsiche meisje uit mijn stad), nog eens joepie! :) M'n ouders (die overigens nog steeds geen gelukkige verjaardag hadden gezegd) hadden uiteindelijk geen tijd en zin meer om naar de politie te gaan... Even later weer telefoon vanuit België, chiro-amigos Nico & Silke deze keer!! M'n dag kon echt niet meer stuk (dacht ik)... Terwijl ik nog met hen aan't bellen was, kwam Rodrigo thuis aan! De rest van de avond zot gedaan, nog meer taart gegeten met Svenja en Rodrigo, 't was wel heel leuk, tot... m'n moeder kwam...
Ze gaf me een preek dat het vandaag de tweede dag van deze week was dat ik pas om 8u 's avonds thuis was, dat dat echt niet kan, dat ik een nu echt wel een tijdschema moest maken, een week op voorhand, dat zij moet goedkeuren, zodat ze precies weet wanneer ik thuis zal zijn en wanneer niet! 'k Had echt een superdag gehad, maar zo gauw ze weg was, ben ik in wenen uitgebarsten... Ik was vandaag 18 geworden, geen enkel familielid (behalve m'n oudste zus) had me gefeliciteerd en dan dit... 'k Had hen nog op voorhand gezegd dat 18 voor mij zo belangrijk is als 15 voor hen! Rodrigo en Svenja gingen iets later door en terwijl we aan de poort stonden, kwam m'n moeder af om me te feliciteren (Rodrigo had haar dit ingefluisterd...), joepie, dankjewel mama! :S
'k Ben slechtgezind en met hoofdpijn gaan slapen, maar eigenlijk had ik wel een mooie dag! De volgende dag allemaal verjaardagsmailtjes gelezen op internet, SUPER, dankjewel allemaal!
Volgende keer, 't verhaal van m'n feestje!!
Veel veel liefs! Xxx...!
Pandoor
Holalala Bélgica!
Pandoraguay is een jaartje ouder en gaat vertellen hoe 't was!!
Om eerlijk te zijn had ik een geweldige verjaardag, maar wel met enkele tegenslagen! :D
Vamos! 'k Werd 's morgens door de superlieve meid, Lourdes gewekt, zij had een pakje vast dat met de post gekomen was... Joepie!! Een heel pakket van m'n zusje (met veel glittertjes en chocolade), m'n broer (met z'n eigen korte intercambioverhaal en veel liefde), m'n mama (met een prachtige Oxfam-ring, zo kennen we ze!) en m'n papa (met een chiropuzzel van 1000 stukjes!)! 'k Was nog half alles aan't uitpakken en aan't lezen, toen ik telefoon kreeg van niemand minder dan Evaaa! We hebben suuuperlang gebeld en dat was wel eens nodig blijkbaar! (Wie de rekening gaat betalen weet ik niet! :D) 'k Was nog met Eva aan't bellen toen ik aan de poort iemand zag staan met een gigantische bos bloemen en 'k was ervan overtuigd dat die voor iemand anders waren, maar ik moest tekenen dat ik ze ontvangen had, want ze waren wel degelijk voor mij! Whieee!! :D Op het kaartje dat er aan hing stond 'Ik zie je graag! Dikke zoenen liefje!' en dan de handtekening van Rodrigo, geweldig toch eh?! Er zat ook nog een doos chocoladebombons bij in hartjesvorm... Hehe, ik supersupersuperhappy en 'k heb hem meteen gebeld om hem te bedanken, wie bedenkt het, bloemen aan huis laten leveren?! :D
Daarna ben ik een halfuurtje naar school gegaan, omdat ik dat beloofd had aan m'n klasgenootjes, veel 'felicidades' gehad en terwijl ik terug naar huis ging, kwam ik Tugce en Lisa (twee andere AFS-ers in Capiata tegen) met een taart met 18 kaarsjes op!! Joepieieie! Thuis de kaarsjes gaan uitblazen, maar 't bleken van die gemene fopkaarsen te zijn, dus zelfs op m'n 18 kreeg ik ze niet uitgeblazen... Terwijl ik probeerde, kreeg ik opnieuw telefoon, van m'n mamie, papie, broer en zus deze keer! Weer suuuperlang gebeld, hoewel 't een heel slechte verbinding was... 't Was wel heeeeel leuk! :) Daarna terug even m'n bezoek gaan vergezellen tot ik terug telefoon kreeg! :) Van Tine deze keer, zij had minder tijd, dus dat werd maar 5 minuutjes, maar wel 5 gezellige minuutjes! Dan me uiteindelijk toch nog op m'n taart kunnen storten en nog wat met m'n bezoek gepraat! Nadat zij vertrokken waren eindelijk m'n berichtjes eens deftig kunnen lezen, want 'k had er niet minder dan 15 (allemaal uit Paraguay, want uit België komt niet aan)! :D
¡Vervolg van het verhaal!
Zo heel veel tijd had ik echter weer niet, want voor ik wist stonden Oona & Rainer bij mij thuis mét... NOG een taart! :) Weer overheerlijke taart gegeten en daarna zijn we met ons drietjes met de bus naar het shoppingcenter in Asuncion vertrokken! Daar kwamen we al meteen Vincent (Belg) en Johana (Finse) tegen! 'k Had Rodrigo beloofd om hem te verwittigen als ik er was, dus hij kwam er even later ook aan, netjes in pak, dat is namelijk verplicht op zijn werk en ook Melina (Duits meisje) kwam mee winkelen! Van haar kreeg ik zelfs nog een hele doos vol gelukwensen en snoepjes! :) Ik kocht het kleedje dat ik de vorige keer al zien hangen had en dat ik percé op m'n verjaardagsfeestje wilde dragen, de meisjes bekeken nog wat winkels, terwijl de jongens -een beetje verveeld- koffieklets hielden!
Daarna gingen we met z'n allen (Vincent en Johana waren we al lang kwijt geraakt) naar de supermarkt, want Oona en ik wilden tiramisu en koekjestaart maken op m'n verjaardag, maar ingrediënten zoals mascarpone, petit-beurre, lange vingers... vind je hier niet zomaar! Onderweg passeerden we nog een cd-winkel, waar we een cd van 'Vive la Fête' ontdekten, ik kreeg telefoon van m'n eigen Belgische Sarah, weeral superlang gebeld, terwijl de anderen boeken en cd's bleven ontdekken (Hans & Gretel bijvoorbeeld)! In de supermarkt kwamen we Zach (Amerikaan), Làra (Ijslandse) & Gabriel (geen idee van waar hij komt, Mars ofzo?! :)) tegen, weer zo opvallend gek gedaan dat het superhard opviel dat we buitenlanders zijn! Ondertussen ging iedereen zo ongeveer naar huis, maar Oona en ik hadden onze ingrediënten nog niet! We zouden naar de Superseis gaan, een andere supermarkt op de weg naar huis. Omdat we honger hadden, hebben Melina, Oona en ik gepicknickt --> appels en bananen in dulde de leche gedoopt, mmm, heerlijk!
Nu even een minder leuk stukje...
Oona en ik namen samen de bus terug en er zat echt GIGAveel volk op! Ik betaalde stak m'n portefeuille weg (in m'n handtasje), maar toen we uitstapten aan de supermarkt, merkte ik dat m'n handtas te licht woog... M'n portefeuille was weg! 'k Had niet op m'n handtas kunnen letten omdat er zoooooveel volk op de bus zat! Oona en ik meteen in paniek! We hebben Belén (de representante van AFS van mijn stad) gebeld, maar zij wist eigenlijk niet wat te doen. Daarna Rodrigo gebeld, hij voelde zich al meteen schuldig dat hij vroeger was doorgegaan (hij moest repeteren met z'n bandje). Hij zei naar de politie in Asuncion te gaan, maar noch Oona noch ik had een idee waar die te vinden! In Capiata naar de politie dan maar! 'k Heb naar m'n Paraguayaanse moeder proberen te bellen, maar haar telefoon stond uit... 'k Was zooooo ongelooflijk blij dat ik niet alleen was! 'k Had NIKS meer, nog geen 1000 Gs. (ongeveer 14 eurocent). We zijn dan toch maar onze ingrediënten gaan kopen, Oona zou voorschieten... 'k Heb m'n Belgische papa gebeld, zodat ze CardStop konden regelen! 'k Kreeg nog eens een ongerust telefoontje van Rodrigo om te vragen of ze me toch geen pijn hadden gedaan enzo... Toen begon ik te beseffen dat ik echt nog geluk heb gehad! Er gebeuren hier zoveel overvallen op bussen, waarbij ze je bedreigen met een mes ofzo, bovendien had ik m'n fototoestel en m'n gsm nog, dus tussen de zon begon al terug te schijnen tussen met stresshoofdpijn door! Svenja had me enkele weken tevoren trouwens verteld dat het mogelijk is dat ze AIDS heeft opgelopen op haar werk met straatkindjes, hier in Paraguay en ik was uiteindelijk zooooo blij dat ik gewoon maar m'n portefeuille kwijt was geraakt!
We hebben geen van onze ingrediënten gevonden, maar we hebben dingen gekocht die er op leken... :) 'k Kreeg dan telefoon van m'n moeder dat ik onmiddellijk naar huis moest komen, zodat we naar de politie konden gaan! Onderweg was ik nog heel de tijd boos op mezelf door wat er gebeurd was, moest ik daarvoor achttien jaar worden? De laatste peinzende minuten in de bus, werd ik gelukkig verrasd door een telefoontje van Vreni en Willem, weer vanuit het verre België! Ik was dan wel m'n portefeuille
(met geld, bankkaart, paspoort...) kwijtgeraakt, maar 'k had tenminste m'n vrienden nog en daar werd ik dan ook weer vrolijker van! Nog heel de weg naar huis met hen gebeld en thuis zat Svenja op mij te wachten! Joepie! :) Op m'n bed lag ook nog een pakje van Leen (ander Belgsiche meisje uit mijn stad), nog eens joepie! :) M'n ouders (die overigens nog steeds geen gelukkige verjaardag hadden gezegd) hadden uiteindelijk geen tijd en zin meer om naar de politie te gaan... Even later weer telefoon vanuit België, chiro-amigos Nico & Silke deze keer!! M'n dag kon echt niet meer stuk (dacht ik)... Terwijl ik nog met hen aan't bellen was, kwam Rodrigo thuis aan! De rest van de avond zot gedaan, nog meer taart gegeten met Svenja en Rodrigo, 't was wel heel leuk, tot... m'n moeder kwam...Ze gaf me een preek dat het vandaag de tweede dag van deze week was dat ik pas om 8u 's avonds thuis was, dat dat echt niet kan, dat ik een nu echt wel een tijdschema moest maken, een week op voorhand, dat zij moet goedkeuren, zodat ze precies weet wanneer ik thuis zal zijn en wanneer niet! 'k Had echt een superdag gehad, maar zo gauw ze weg was, ben ik in wenen uitgebarsten... Ik was vandaag 18 geworden, geen enkel familielid (behalve m'n oudste zus) had me gefeliciteerd en dan dit... 'k Had hen nog op voorhand gezegd dat 18 voor mij zo belangrijk is als 15 voor hen! Rodrigo en Svenja gingen iets later door en terwijl we aan de poort stonden, kwam m'n moeder af om me te feliciteren (Rodrigo had haar dit ingefluisterd...), joepie, dankjewel mama! :S
'k Ben slechtgezind en met hoofdpijn gaan slapen, maar eigenlijk had ik wel een mooie dag! De volgende dag allemaal verjaardagsmailtjes gelezen op internet, SUPER, dankjewel allemaal!
Volgende keer, 't verhaal van m'n feestje!!
Veel veel liefs! Xxx...!
Pandoor
zaterdag 27 oktober 2007
Meer foto's en meer problemen...
Hejlaa Belgicaa!
Dat 'morgen' is dus duidelijk niet gelukt (niet omdat ik geen tijd had, maar eerder omdat ik half ziek was, enkele keren met Afs ben gaan praten, enz...)
'k Ben ondertussen ook meer foto's aan't uploaden, dus als ik er elke keer in slaag een 50-tal foto's op te zetten, zien jullie ze ooit wel allemaal! :) Mart-Joren 'k heb je mailtje over je programma'tje gekregen, maar 'k moet altijd op openbare computers werken en 'k krijg het daar niet goed op geïnstalleerd, 't zal dus zo moeten! (Kan je daar mee leven? :) 'k Heb een fotocd gamaakt voor jullie, die ik opstuur, zo gauw alle foto's op internet staan! 'k Heb elke foto trouwens een (laaaange) naam gegeven, waardoor je echt nog veel meer over de Paraguayaanse cultuur te weten komt, het probleem is dat je die naam niet kan zien met de Picasa-website (met Live Spaces wel, vandaar...) Moest je de titeltjes toch kunnen zien, 'k heb die al enkele weken geleden daaraan gegeven en 'k heb ondertussen al wel enkele andere meningen over m'n familie... En op de foto's van de België-expo ben ik echt op m'n allerdikste, ondertussen is die gigabuik al terug weg hoor! :)
De problemen dan, 'k ga daar niet meer te veel over uitwijden, want 'k word daar maar droevig van, maar 't komt er wel op neer dat zelfs m'n Paraguayaanse lief m'n familie niet normaal vindt! Ze accepteren gewoon niet dat ik geen Paraguayaanse ben en over sommige dingen een andere mening heb! Ik kom tegenwoordig heel heel goed overeen met de twee meiden en zelfs zij zijn bang voor mijn ouders! 'k Ben vorige week zaterdag met Lourdes, de meid van 26 mee naar huis gegaan, ik voelde me even terug in Senegal... Ongelooflijk, 'k wist weer helemaal terug waarom ik hier in Paraguay ben! Haar familie was hartelijk, geïnteresseerd, lief... 'k Heb een hele namiddag gebabbeld en veeeeeeel bijgeleerd! 't Is echt een arme familie (ik denk, als ik het juist verstaan heb, maar ze wisten het zelf ook niet goed) dat Plan International zelfs in hun dorpje werkt! 'k Ga volgende keer proberen op bezoek te gaan in het kantoortje waarover ze me verteld hebben! Alleszins, geweldige dag, echt waar, tot als ik naar huis moest, ik wilde niet! 'k Heb in m'n familie eigenlijk niemand meer die met mij wil praten... 'k Was dat een beetje beu, dus maandag ben ik met Belén, het locale hoofd van AFS gaan praten! Ze heeft wel gehoord wat ik gezegd heb, maar ze zei dat ze me onmogelijk nog eens van familie kon veranderen! Woensdag zouden zij en m'n counsellor Maria Elena met m'n ouders en mij komen praten, om de problemen op te lossen, want praten praten praten is het belangrijkste dat je kan doen... 'k Voelde mij niet beter na dit gesprek en ben dan maar eventjes met Rodrigo gaan praten (die woont toch naast haar) en hij wist mij te vertellen dat AFS Capiata WEET dat m'n familie geen goede AFS-familie is, maar AFS Capiata gaat onbekwaam (incompetent) lijken, als ik weer van familie verander... Daar werd ik ook niet echt blijer van, ik moet dus de gevolgen dragen van een fout van AFS! Hij beloofde om met Belén te praten...
Dinsdag moest ik sowieso naar AFS in Asuncion om toestemming te vragen voor een weekendje naar Ciudad del Este te reizen met AFS Capiata en 'k heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens met AFS in Asuncion te praten over m'n familie! Oona, Rainer, Leen, Zach & Melina waren meegekomen om me te steunen (ze hebben stuk voor stuk 'kennisgemaakt' met m'n familie)! 'k Heb daar nog eens een uur over al m'n problemen gepraat (er zijn er ondertussen nog wel enkele bijgekomen!), maar die mevrouw vond dit ook nog geen reden om van familie te veranderen en ze zei dat ze ook zenig kon doen, als Belén geen toestemming geeft... Ik naar beneden, in tranen uitgebarsten en m'n AFS-vrienden naar boven om opnieuw met die mevrouw te praten en om te zeggen dat het (volgens hen!) echt onverantwoord is om mij in die familie te laten! Ze kon er niet echt mee lachen, maar begreep ondertussen wel dat het precies toch serieus is! Ze zei me dan uiteindelijk ook dat ze ging wachten tot na het gesprek met m'n familie en als dit geen oplossing is, kan er over familieverandering gepraat worden, maar er is ook een familietekort, want op dit moment zijn er alleen in Asuncion 10 studenten van familie aan't veranderen... 'k Was een beetje gerustgesteld, maar toch weer een 'slechte' dag...
Woensdagvoormiddag ging ik dan met Adriana en 'mama' naar Asuncion om spulletjes voor Vale's verjaardag te kopen en 'k voelde me echt babysitkindje van twaalf dat gewoon overal mee naartoe moest huppelen! Op een gegeven moment vroeg m'n moeder aan Adriana of ze iets wilde drinken, aan mij heeft ze nooit iets gevraagd... 'k Kwam met barstende koppijn thuis, 'k ben in bed gekropen tot half 9 's avonds, want dan kwamen Belén en Maria Elena... Het gesprek verliep zoals ik gevreesd had (als AFS komt, doet m'n moeder altijd ongelooflijk vriendelijk en lijkt alles koek en ei...)! Belén haalde een onderwerp aan en nog voor ze uitgepraat was, nam m'n moeder over en klaarde ze alles uit! vb. 'Pandora vindt het niet leuk dat jullie elke dag zeggen dat ze dik is.' Moeder: 'Ik ben ook dik! Ze moet gewoon meer sporten! En je zussen zeggen dat alleen maar omdat ze om je geven!' enz... Een halfuur later, ben ik beginnen wenen, maar niemand heeft me vastgepakt of getroost! Na twee uur zijn ze doorgegaan en 'k voelde me slechter dan ooit tevoren, 't was de eerste keer dat ik echt dag aan terug naar België gaan... Belén was bovendien boos op mij dat ik met AFS in Asuncion gepraat had, joepie, als zij zelfs al niet meer aan mijn kant staat...
Donderdag had ik nog steeds barstende koppijn, 'k ben niet naar school gegaan en de meid heeft me verzorgd! 't Ging allemaal weer een beetje beter, maar 'k heb eigenlijk weer een hele dag in bed gelegen, omdat ik toch niets anders te doen had... Na het gesprek was er niks verandert, enkel dat m'n zussen nu echt niks meer zeggen tegen mij, omdat ik gezegd had dat ik het niet leuk vind als ze op een hele avond alleen zeggen dat ik verdikt ben! 'k Heb nog veel met m'n steunpilaren van dinsdag gebeld en gesms't en ze gaven me de raad AFS in België te bellen... Misschien moet ik dat maar eens doen, 'k ben alleen heel bang dat AFS Paraguay dat verraad gaat vinden! (Mama, papa, misschien moeten jullie eens met AFS in België bellen?! Dat is veeeeel minder duur en dan kunnen zij jullie misschien raad geven, die jullie dan aan mij kunnen doorgeven... Geef ze m'n blog maar en als ze willen stuur ik ze wel een mail met wat er allemaal aan de hand is, want dat van dat dik-zijn, is nu wel maar een minipuntje hoor!)
Vrijdag op school kreeg ik ineens te horen van klasgenoten dat ik echt vermagerd was en 't klinkt waarschijnlijk stom, maar 'k voelde me echt op slag weer beter! :) 'k Heb in de namiddag bezoek gekregen van Rainer, Tugce, Leen en Lisa, dus 't was nog wel een geslaagde dag!
Vanmorgen ben ik weer zot geworden, met 'mama', Adriana en Valeria in Asuncion! Nog eens gaan winkelen voor Vale's verjaardag... Het komt erop neer dat ik enkel nog appels en water mag eten en drinken en dat ik geen hulp moet verwachten voor m'n verjaardagsfeestje omdat ik niet wil klaarmaken wat m'n 'moeder' in gedachte heeft... 'k Wil gewoon simpel broodjes gezond met kaas ofzo, maar het is onverantwoord een feest te geven in Paraguay zonder vlees, dus ik moet de mensen uitnodigen en erbij vertellen dat er geen vlees zal zijn! Valeria gaat niet komen, zegt ze, als er geen vlees is! Jeetje, die Paraguayanen gaan niet dood van een avondje geen vlees te eten eh... Daarna was m'n moeder ambetant omdat ik rood zag, sorry maar dat is van de warmte en als zij weigert te begrijpen dat ik geen Paraguayaanse ben, die deze hitte gewend is, sja... Alleszins toen ik thuis kwam, voelde ik me weer verschrikkelijk en nu waren de 2 meiden er niet om me op te vangen, dus ben ik maar naar hier, het internetcafé, gevlucht! 'k Heb een bericht gestuurd naar m'n counsellor dat het gesprek een omgekeerde werking heeft gehad en ze gaat zo vlug mogelijk met Belén praten om een nieuwe oplossing te zoeken! 'k Hoop dat het in orde komt...
Zozie, hopelijk maak ik jullie niet te ongerust, ik ben er wel zeker van dat ik hier uit leer! Vanaf nu kan ik moeilijke situaties aan! :D 'k Probeer ook niet te veel met België te overleggen, want jullie zitten hier zo ver vandaan en jullie kunnen je waarschijnlijk toch niet veel bij de situatie voorstellen!
Tot gauw! Xxx...
Liefs!
Pandora
Dat 'morgen' is dus duidelijk niet gelukt (niet omdat ik geen tijd had, maar eerder omdat ik half ziek was, enkele keren met Afs ben gaan praten, enz...)
'k Ben ondertussen ook meer foto's aan't uploaden, dus als ik er elke keer in slaag een 50-tal foto's op te zetten, zien jullie ze ooit wel allemaal! :) Mart-Joren 'k heb je mailtje over je programma'tje gekregen, maar 'k moet altijd op openbare computers werken en 'k krijg het daar niet goed op geïnstalleerd, 't zal dus zo moeten! (Kan je daar mee leven? :) 'k Heb een fotocd gamaakt voor jullie, die ik opstuur, zo gauw alle foto's op internet staan! 'k Heb elke foto trouwens een (laaaange) naam gegeven, waardoor je echt nog veel meer over de Paraguayaanse cultuur te weten komt, het probleem is dat je die naam niet kan zien met de Picasa-website (met Live Spaces wel, vandaar...) Moest je de titeltjes toch kunnen zien, 'k heb die al enkele weken geleden daaraan gegeven en 'k heb ondertussen al wel enkele andere meningen over m'n familie... En op de foto's van de België-expo ben ik echt op m'n allerdikste, ondertussen is die gigabuik al terug weg hoor! :)
De problemen dan, 'k ga daar niet meer te veel over uitwijden, want 'k word daar maar droevig van, maar 't komt er wel op neer dat zelfs m'n Paraguayaanse lief m'n familie niet normaal vindt! Ze accepteren gewoon niet dat ik geen Paraguayaanse ben en over sommige dingen een andere mening heb! Ik kom tegenwoordig heel heel goed overeen met de twee meiden en zelfs zij zijn bang voor mijn ouders! 'k Ben vorige week zaterdag met Lourdes, de meid van 26 mee naar huis gegaan, ik voelde me even terug in Senegal... Ongelooflijk, 'k wist weer helemaal terug waarom ik hier in Paraguay ben! Haar familie was hartelijk, geïnteresseerd, lief... 'k Heb een hele namiddag gebabbeld en veeeeeeel bijgeleerd! 't Is echt een arme familie (ik denk, als ik het juist verstaan heb, maar ze wisten het zelf ook niet goed) dat Plan International zelfs in hun dorpje werkt! 'k Ga volgende keer proberen op bezoek te gaan in het kantoortje waarover ze me verteld hebben! Alleszins, geweldige dag, echt waar, tot als ik naar huis moest, ik wilde niet! 'k Heb in m'n familie eigenlijk niemand meer die met mij wil praten... 'k Was dat een beetje beu, dus maandag ben ik met Belén, het locale hoofd van AFS gaan praten! Ze heeft wel gehoord wat ik gezegd heb, maar ze zei dat ze me onmogelijk nog eens van familie kon veranderen! Woensdag zouden zij en m'n counsellor Maria Elena met m'n ouders en mij komen praten, om de problemen op te lossen, want praten praten praten is het belangrijkste dat je kan doen... 'k Voelde mij niet beter na dit gesprek en ben dan maar eventjes met Rodrigo gaan praten (die woont toch naast haar) en hij wist mij te vertellen dat AFS Capiata WEET dat m'n familie geen goede AFS-familie is, maar AFS Capiata gaat onbekwaam (incompetent) lijken, als ik weer van familie verander... Daar werd ik ook niet echt blijer van, ik moet dus de gevolgen dragen van een fout van AFS! Hij beloofde om met Belén te praten...
Dinsdag moest ik sowieso naar AFS in Asuncion om toestemming te vragen voor een weekendje naar Ciudad del Este te reizen met AFS Capiata en 'k heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens met AFS in Asuncion te praten over m'n familie! Oona, Rainer, Leen, Zach & Melina waren meegekomen om me te steunen (ze hebben stuk voor stuk 'kennisgemaakt' met m'n familie)! 'k Heb daar nog eens een uur over al m'n problemen gepraat (er zijn er ondertussen nog wel enkele bijgekomen!), maar die mevrouw vond dit ook nog geen reden om van familie te veranderen en ze zei dat ze ook zenig kon doen, als Belén geen toestemming geeft... Ik naar beneden, in tranen uitgebarsten en m'n AFS-vrienden naar boven om opnieuw met die mevrouw te praten en om te zeggen dat het (volgens hen!) echt onverantwoord is om mij in die familie te laten! Ze kon er niet echt mee lachen, maar begreep ondertussen wel dat het precies toch serieus is! Ze zei me dan uiteindelijk ook dat ze ging wachten tot na het gesprek met m'n familie en als dit geen oplossing is, kan er over familieverandering gepraat worden, maar er is ook een familietekort, want op dit moment zijn er alleen in Asuncion 10 studenten van familie aan't veranderen... 'k Was een beetje gerustgesteld, maar toch weer een 'slechte' dag...
Woensdagvoormiddag ging ik dan met Adriana en 'mama' naar Asuncion om spulletjes voor Vale's verjaardag te kopen en 'k voelde me echt babysitkindje van twaalf dat gewoon overal mee naartoe moest huppelen! Op een gegeven moment vroeg m'n moeder aan Adriana of ze iets wilde drinken, aan mij heeft ze nooit iets gevraagd... 'k Kwam met barstende koppijn thuis, 'k ben in bed gekropen tot half 9 's avonds, want dan kwamen Belén en Maria Elena... Het gesprek verliep zoals ik gevreesd had (als AFS komt, doet m'n moeder altijd ongelooflijk vriendelijk en lijkt alles koek en ei...)! Belén haalde een onderwerp aan en nog voor ze uitgepraat was, nam m'n moeder over en klaarde ze alles uit! vb. 'Pandora vindt het niet leuk dat jullie elke dag zeggen dat ze dik is.' Moeder: 'Ik ben ook dik! Ze moet gewoon meer sporten! En je zussen zeggen dat alleen maar omdat ze om je geven!' enz... Een halfuur later, ben ik beginnen wenen, maar niemand heeft me vastgepakt of getroost! Na twee uur zijn ze doorgegaan en 'k voelde me slechter dan ooit tevoren, 't was de eerste keer dat ik echt dag aan terug naar België gaan... Belén was bovendien boos op mij dat ik met AFS in Asuncion gepraat had, joepie, als zij zelfs al niet meer aan mijn kant staat...
Donderdag had ik nog steeds barstende koppijn, 'k ben niet naar school gegaan en de meid heeft me verzorgd! 't Ging allemaal weer een beetje beter, maar 'k heb eigenlijk weer een hele dag in bed gelegen, omdat ik toch niets anders te doen had... Na het gesprek was er niks verandert, enkel dat m'n zussen nu echt niks meer zeggen tegen mij, omdat ik gezegd had dat ik het niet leuk vind als ze op een hele avond alleen zeggen dat ik verdikt ben! 'k Heb nog veel met m'n steunpilaren van dinsdag gebeld en gesms't en ze gaven me de raad AFS in België te bellen... Misschien moet ik dat maar eens doen, 'k ben alleen heel bang dat AFS Paraguay dat verraad gaat vinden! (Mama, papa, misschien moeten jullie eens met AFS in België bellen?! Dat is veeeeel minder duur en dan kunnen zij jullie misschien raad geven, die jullie dan aan mij kunnen doorgeven... Geef ze m'n blog maar en als ze willen stuur ik ze wel een mail met wat er allemaal aan de hand is, want dat van dat dik-zijn, is nu wel maar een minipuntje hoor!)
Vrijdag op school kreeg ik ineens te horen van klasgenoten dat ik echt vermagerd was en 't klinkt waarschijnlijk stom, maar 'k voelde me echt op slag weer beter! :) 'k Heb in de namiddag bezoek gekregen van Rainer, Tugce, Leen en Lisa, dus 't was nog wel een geslaagde dag!
Vanmorgen ben ik weer zot geworden, met 'mama', Adriana en Valeria in Asuncion! Nog eens gaan winkelen voor Vale's verjaardag... Het komt erop neer dat ik enkel nog appels en water mag eten en drinken en dat ik geen hulp moet verwachten voor m'n verjaardagsfeestje omdat ik niet wil klaarmaken wat m'n 'moeder' in gedachte heeft... 'k Wil gewoon simpel broodjes gezond met kaas ofzo, maar het is onverantwoord een feest te geven in Paraguay zonder vlees, dus ik moet de mensen uitnodigen en erbij vertellen dat er geen vlees zal zijn! Valeria gaat niet komen, zegt ze, als er geen vlees is! Jeetje, die Paraguayanen gaan niet dood van een avondje geen vlees te eten eh... Daarna was m'n moeder ambetant omdat ik rood zag, sorry maar dat is van de warmte en als zij weigert te begrijpen dat ik geen Paraguayaanse ben, die deze hitte gewend is, sja... Alleszins toen ik thuis kwam, voelde ik me weer verschrikkelijk en nu waren de 2 meiden er niet om me op te vangen, dus ben ik maar naar hier, het internetcafé, gevlucht! 'k Heb een bericht gestuurd naar m'n counsellor dat het gesprek een omgekeerde werking heeft gehad en ze gaat zo vlug mogelijk met Belén praten om een nieuwe oplossing te zoeken! 'k Hoop dat het in orde komt...
Zozie, hopelijk maak ik jullie niet te ongerust, ik ben er wel zeker van dat ik hier uit leer! Vanaf nu kan ik moeilijke situaties aan! :D 'k Probeer ook niet te veel met België te overleggen, want jullie zitten hier zo ver vandaan en jullie kunnen je waarschijnlijk toch niet veel bij de situatie voorstellen!
Tot gauw! Xxx...
Liefs!
Pandora
zondag 21 oktober 2007
Eindelijk (poco) foto's...
'k Heb nog eens geprobeerd foto's op m'n Space te zetten, maar Live Spaces werkt hier echt heel slecht, dus dat lukte niet, maar nu heb ik het met Gmail geprobeerd en zo lukt het wel, alleen duurt het heel erg lang en 'k heb niet meer zooooveel tijd... Nu weet ik wel hoe ik het moet doen, dus volgende keer meer! Je kan de foto's bekijken op deze website: http://picasaweb.google.com/pandoraversteden
Hmm, ik moet NU door, maar 'k denk dat ik morgen terugkom om meer foto's op internet te zetten en om te vertellen hoe't er hier nu aan toe gaat, bueno?
Tot morgen!
Liefs! xxx
Pandoraguay
Hmm, ik moet NU door, maar 'k denk dat ik morgen terugkom om meer foto's op internet te zetten en om te vertellen hoe't er hier nu aan toe gaat, bueno?
Tot morgen!
Liefs! xxx
Pandoraguay
zaterdag 13 oktober 2007
Pfff, is dit nog cultuurverschil?
¡Hola familia y amigos!
'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...
'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)
De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...
Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...
Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!
'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...
Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!
Liefs!
Pandora(guay)
P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D
'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...
'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)
De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...
Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...
Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!
'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...
Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!
Liefs!
Pandora(guay)
P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D
zondag 7 oktober 2007
Cultuurshock
Weer een hele tijd geleden dat ik iets liet horen, daar zijn enkele redenen voor en de belangrijkste is de titel van dit stukje, cultuurshock...
In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...
't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!
De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!
Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!
Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!
Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...
Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...
Heel veel liefs en knuffels!
Pandora vanuit een andere cultuur...
In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...
't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!
De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!
Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!
Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!
Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...
Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...
Heel veel liefs en knuffels!
Pandora vanuit een andere cultuur...
maandag 17 september 2007
No hay en Belgicà! :)
Hejlaaa iedereen!
Weeral internet? Jaja, 'k heb me vandaag naar het cybercafé gehaast, want m'n lieve Belgische Eva had me gebeld, maar ik kon er niks van verstaan, enkel dat ze een mailtje ging sturen en ik was superongerust, want ik dacht dat er iets giga-erg gebeurd was, maar ze wilde me gewoon verrassen en dat is aardig gelukt! :)
Eventjes de titel verklaren! :) Die betekent zo veel als 'dat hebben we niet in België'! Dat klinkt misschien gek, want wat hebben we nu niet in België? Er zijn in België inderdaad enorm veel dingen, waar een Paraguayaan zich niets bij kan voorstellen (lekkere chocolade bijvoorbeeld :)), maar gelukkig heeft Paraguay ook iets wat zeldzaam is in België, namelijk folklore! :) En hier behoort alles tot de Paraguayaanse folklore! Eventjes opsommen:
DANS & KLEDING
Met m'n eerste familie ging ik gemiddeld twee keer per week naar een folklorefestival in de buurt, omdat folkloredansen het enige vak is op onze school, waarvoor ze niet als slechtse, maar als beste zijn aangeschreven in mijn stad! :) De meisjes tutten zich er helemaal voor op (Sarah, je zou jaloers zijn op hun oogschaduwkunsten! :)), ze dragen speciale lange rokken, waar je mee kan zwieren en allerlei lelijke plastieke gouden juweeltjes! De jongens (want die dansen mee) vermommen zich een beetje als cowboy met een soort zweep, een hoed en een soort hakschoenen waarmee ze op de grond stampen... 't Is trouwens echt heel chic om te zien, maar als je't vijf keer gezien hebt, weet je't wel! :) Voor de Paraguayanen blijft het echter een feest, want op elk folklorefestival is behoorlijk wat volk! Er zijn ook meisjes die met flessen of aardewerken kannen op hun hoofd dansen, ook wel mooi, alleen lachen ze dan zo verkrampt! Eén keer zag ik een meisje dansen met 8! flessen op haar hoofd, ongelooflijk! :)
MUZIEK
Natuurlijk kan je niet dansen zonder muziek! Ze hebben hier een hele hoop deuntjes die ongeveer allemaal hetzelfde zijn... De muziek wordt trouwens nog steeds nieuw gemaakt, ik bedoel dat het niet enkel muziek van 50 jaar geleden is, omdat we't over folklore hebben! Voor de rest hoor je hier in Paraguay eigenlijk enkel Reggaeton... Wees blij dat we dat 'no hai en Belgicà'! Op feestjes en in discotheken moet je daar zo ongelooflijk 'bloot' op dansen, 't lijkt soms wel seks op de dansvloer en sja... dat is nu niet zo m'n ding! :)
ETEN
Ahaa, het belangrijkste! Elke keer als ze hier weer iets typisch Paraguayaans bovenhalen en ik ogen trek van 'wat is dat?', vragen ze weer lachend 'No hay en Belgicà?' En dan moet ik toegeven van niet en dat vinden ze helemaal te gek! :) Of ze vragen de Engelse vertaling van een woord, maar dat ding bestaat niet in Engelssprekend gebied, dus dat woord ook niet en dan zijn ze altijd ongelooflijk fier op hun land en ik ook wel een beetje, want amai, als ze't in Amerika zelfs niet hebben?! :) Ze eten hier alles met ongelooflijk veel suiker en zout, 't is echt niet normaal! Ze lachen ook altijd met mij als ik geen suiker in m'n al gesuikerde chocomelk wil of geen zout op m'n slaatje doe! Wat is nu typische Paraguayaanse keuken? Hmm, dat is misschien een beetje overmoedig, want een Paraguayaan eet enkel omdat dat moet, om gezondheid geven ze nada (niks voor alle duidelijkheid! :))!
- Ze hebben, voor mij een chocolavervanger, 'dulce de leche', 'k zou niet weten wat erin zit, maar 't is heel zoet en heel lekker! 't Zit tussen elke Paraguayaanse taart (die overigens ook heel lekker zijn!), soms eten ze't gewoon met de lepel, soms doen ze't op hun brood... 'k Heb al eens gevraagd of het moeilijk te maken is, zodat ik dat niet moet missen als ik terug in België ben, maar 't is echt typisch Paraguayaans, want het duurt ongeveer 4 uur (Paraguayanen hebben tijd, ze kunnen het zich veroorloven om 4 uur in een pot te roeren :)) om te klaar te maken, dus in België zal ik er tijd voor moeten maken! :)
- Iets anders superlekker en zonder vlees (hihi, 'k heb al eens verteld dat 3/4de van het eten vlees is eh..) is chipa! 'k Weet niet hoe ik moet uitleggen wat het is, maar je kan het je voorstellen als een zwaar kruidenbrood, waar je van kan blijven eten! 't Duurt ook ongelooflijk lang om te maken en je moet een speciale oven hebben, maar 'k ga 't wel leren denk ik!
- Met vlees hebben ze 'empanadas', die overigens superlekker zijn (hoe kan ze dat nu weten? Wel ik heb de eerste 10 dagen dat ik hier was per ongeluk elke dag een empanada gegeten, omdat ik had verstaan dat het met kip was, sja, de eerste dag is Spaans moeilijk hoor :)) 't Zijn een soort deegkoekjes opgevuld met ei en vlees en ze zijn ongelooflijk vettig!
- Dan is er nog 'Sopa Paraguaya', ook wel lekker en niet altijd met vlees.... 't Is een soort maistaart, maar redelijk luchtig! Voor hen is dit trouwens zondagse kost!
- Ze hebben ook een aantal stukken fruit waar ik nog nooit van gehoord had (die behoren wel niet echt tot de folklore... al het voorgaande dus wel!), zoals guyave, mammon...
- Nog superveel meer, maar je hebt er niet zoveel aan, als je't niet kan proeven eh...
Hmm, er behoort nog veeeeel meer tot de Paraguayaanse folklore, maar m'n mama heeft net gebeld en 't wordt donker, dus ik moet naar huis...
Volgende keer meer (als jullie 't een beetje interessant vinden tenminste...)!
Pandoraguayaanse knuffels! Xxx...!
Pandoor
Weeral internet? Jaja, 'k heb me vandaag naar het cybercafé gehaast, want m'n lieve Belgische Eva had me gebeld, maar ik kon er niks van verstaan, enkel dat ze een mailtje ging sturen en ik was superongerust, want ik dacht dat er iets giga-erg gebeurd was, maar ze wilde me gewoon verrassen en dat is aardig gelukt! :)
Eventjes de titel verklaren! :) Die betekent zo veel als 'dat hebben we niet in België'! Dat klinkt misschien gek, want wat hebben we nu niet in België? Er zijn in België inderdaad enorm veel dingen, waar een Paraguayaan zich niets bij kan voorstellen (lekkere chocolade bijvoorbeeld :)), maar gelukkig heeft Paraguay ook iets wat zeldzaam is in België, namelijk folklore! :) En hier behoort alles tot de Paraguayaanse folklore! Eventjes opsommen:
DANS & KLEDING
Met m'n eerste familie ging ik gemiddeld twee keer per week naar een folklorefestival in de buurt, omdat folkloredansen het enige vak is op onze school, waarvoor ze niet als slechtse, maar als beste zijn aangeschreven in mijn stad! :) De meisjes tutten zich er helemaal voor op (Sarah, je zou jaloers zijn op hun oogschaduwkunsten! :)), ze dragen speciale lange rokken, waar je mee kan zwieren en allerlei lelijke plastieke gouden juweeltjes! De jongens (want die dansen mee) vermommen zich een beetje als cowboy met een soort zweep, een hoed en een soort hakschoenen waarmee ze op de grond stampen... 't Is trouwens echt heel chic om te zien, maar als je't vijf keer gezien hebt, weet je't wel! :) Voor de Paraguayanen blijft het echter een feest, want op elk folklorefestival is behoorlijk wat volk! Er zijn ook meisjes die met flessen of aardewerken kannen op hun hoofd dansen, ook wel mooi, alleen lachen ze dan zo verkrampt! Eén keer zag ik een meisje dansen met 8! flessen op haar hoofd, ongelooflijk! :)
MUZIEK
Natuurlijk kan je niet dansen zonder muziek! Ze hebben hier een hele hoop deuntjes die ongeveer allemaal hetzelfde zijn... De muziek wordt trouwens nog steeds nieuw gemaakt, ik bedoel dat het niet enkel muziek van 50 jaar geleden is, omdat we't over folklore hebben! Voor de rest hoor je hier in Paraguay eigenlijk enkel Reggaeton... Wees blij dat we dat 'no hai en Belgicà'! Op feestjes en in discotheken moet je daar zo ongelooflijk 'bloot' op dansen, 't lijkt soms wel seks op de dansvloer en sja... dat is nu niet zo m'n ding! :)
ETEN
Ahaa, het belangrijkste! Elke keer als ze hier weer iets typisch Paraguayaans bovenhalen en ik ogen trek van 'wat is dat?', vragen ze weer lachend 'No hay en Belgicà?' En dan moet ik toegeven van niet en dat vinden ze helemaal te gek! :) Of ze vragen de Engelse vertaling van een woord, maar dat ding bestaat niet in Engelssprekend gebied, dus dat woord ook niet en dan zijn ze altijd ongelooflijk fier op hun land en ik ook wel een beetje, want amai, als ze't in Amerika zelfs niet hebben?! :) Ze eten hier alles met ongelooflijk veel suiker en zout, 't is echt niet normaal! Ze lachen ook altijd met mij als ik geen suiker in m'n al gesuikerde chocomelk wil of geen zout op m'n slaatje doe! Wat is nu typische Paraguayaanse keuken? Hmm, dat is misschien een beetje overmoedig, want een Paraguayaan eet enkel omdat dat moet, om gezondheid geven ze nada (niks voor alle duidelijkheid! :))!
- Ze hebben, voor mij een chocolavervanger, 'dulce de leche', 'k zou niet weten wat erin zit, maar 't is heel zoet en heel lekker! 't Zit tussen elke Paraguayaanse taart (die overigens ook heel lekker zijn!), soms eten ze't gewoon met de lepel, soms doen ze't op hun brood... 'k Heb al eens gevraagd of het moeilijk te maken is, zodat ik dat niet moet missen als ik terug in België ben, maar 't is echt typisch Paraguayaans, want het duurt ongeveer 4 uur (Paraguayanen hebben tijd, ze kunnen het zich veroorloven om 4 uur in een pot te roeren :)) om te klaar te maken, dus in België zal ik er tijd voor moeten maken! :)
- Iets anders superlekker en zonder vlees (hihi, 'k heb al eens verteld dat 3/4de van het eten vlees is eh..) is chipa! 'k Weet niet hoe ik moet uitleggen wat het is, maar je kan het je voorstellen als een zwaar kruidenbrood, waar je van kan blijven eten! 't Duurt ook ongelooflijk lang om te maken en je moet een speciale oven hebben, maar 'k ga 't wel leren denk ik!
- Met vlees hebben ze 'empanadas', die overigens superlekker zijn (hoe kan ze dat nu weten? Wel ik heb de eerste 10 dagen dat ik hier was per ongeluk elke dag een empanada gegeten, omdat ik had verstaan dat het met kip was, sja, de eerste dag is Spaans moeilijk hoor :)) 't Zijn een soort deegkoekjes opgevuld met ei en vlees en ze zijn ongelooflijk vettig!
- Dan is er nog 'Sopa Paraguaya', ook wel lekker en niet altijd met vlees.... 't Is een soort maistaart, maar redelijk luchtig! Voor hen is dit trouwens zondagse kost!
- Ze hebben ook een aantal stukken fruit waar ik nog nooit van gehoord had (die behoren wel niet echt tot de folklore... al het voorgaande dus wel!), zoals guyave, mammon...
- Nog superveel meer, maar je hebt er niet zoveel aan, als je't niet kan proeven eh...
Hmm, er behoort nog veeeeel meer tot de Paraguayaanse folklore, maar m'n mama heeft net gebeld en 't wordt donker, dus ik moet naar huis...
Volgende keer meer (als jullie 't een beetje interessant vinden tenminste...)!
Pandoraguayaanse knuffels! Xxx...!
Pandoor
woensdag 12 september 2007
Raadseltje
Waarom gaat de tijd altijd sneller als je op internet gaat dan als je thee drinkt met vrienden?
[Antwoord: ik kan 't niet op z'n kop zetten, zoals dat eigenlijk moet... omdat de computers in Paraguay ietsje trager zijn dan een Belg gewoon is en dat je hier heler dagen thee drinkt met vrienden, dus dat is ietsje minder zeldzaam dan internet...]
Wat kan ik best vertellen in de vijf minuten die me nog resten in dit cybercafeetje?
- dat m'n nieuwe familie echt een verademing is? ('k Heb ondertussen wel begrepen dat m'n vroige familie heel onParaguayaans is...)
- dat ik vorig weekend AFS-weekend had en dat die organisatoren dringend een monitorcursus moeten volgen, want ze konden echt niet met jongeren omgaan? (Maar 't was wel heel plezant om al m'n medestudenten die in heel Paraguay verspreid zitten terug te zien!)
- dat ik echt dikker aan't worden ben? (Elke ochtend een worsteling met m'n kleren, bah! 'k Ga echt wel eens op m'n eten beginnen letten, maar waarom is alles hier zo lekker?)
- dat het niet vanzelfsprekend is voor een Paraguayaanse familie dat je elke dag iets doet of wilt doen ('k heb ondertussen wel door dat ik in België dik verwend was, ik moest niet eens toestemming vragen en hier is't altijd een heel interview voor ik weg mag... --> maar dat is hier normaal, want het is hier 'gevaarlijk')
- dat naar school gaan echt belachelijk is hier, want 'k heb gemiddeld 40 minuten les op een dag ('k heb dus voor mezelf een lessenrooster gemaakt waarbij ik elke dag het eerste uur springuur heb... :))
- dat m'n lieve zusje echt op mij aan't wachten is (dus dat ik jullie al ga verlaten!)
Tot gauw voor meer nieuws! ('k Heb ondertussen wat blogs gelezen van andere AFS'ers; conclusie: heel Zuid- & Centraal-Amerika is hetzelfde en 'ga in't vervolg wat vrolijker en gekker zijn op m'n blog!)
Doei en liefs! Xxx...!!!
Pandoraguay
[Antwoord: ik kan 't niet op z'n kop zetten, zoals dat eigenlijk moet... omdat de computers in Paraguay ietsje trager zijn dan een Belg gewoon is en dat je hier heler dagen thee drinkt met vrienden, dus dat is ietsje minder zeldzaam dan internet...]
Wat kan ik best vertellen in de vijf minuten die me nog resten in dit cybercafeetje?
- dat m'n nieuwe familie echt een verademing is? ('k Heb ondertussen wel begrepen dat m'n vroige familie heel onParaguayaans is...)
- dat ik vorig weekend AFS-weekend had en dat die organisatoren dringend een monitorcursus moeten volgen, want ze konden echt niet met jongeren omgaan? (Maar 't was wel heel plezant om al m'n medestudenten die in heel Paraguay verspreid zitten terug te zien!)
- dat ik echt dikker aan't worden ben? (Elke ochtend een worsteling met m'n kleren, bah! 'k Ga echt wel eens op m'n eten beginnen letten, maar waarom is alles hier zo lekker?)
- dat het niet vanzelfsprekend is voor een Paraguayaanse familie dat je elke dag iets doet of wilt doen ('k heb ondertussen wel door dat ik in België dik verwend was, ik moest niet eens toestemming vragen en hier is't altijd een heel interview voor ik weg mag... --> maar dat is hier normaal, want het is hier 'gevaarlijk')
- dat naar school gaan echt belachelijk is hier, want 'k heb gemiddeld 40 minuten les op een dag ('k heb dus voor mezelf een lessenrooster gemaakt waarbij ik elke dag het eerste uur springuur heb... :))
- dat m'n lieve zusje echt op mij aan't wachten is (dus dat ik jullie al ga verlaten!)
Tot gauw voor meer nieuws! ('k Heb ondertussen wat blogs gelezen van andere AFS'ers; conclusie: heel Zuid- & Centraal-Amerika is hetzelfde en 'ga in't vervolg wat vrolijker en gekker zijn op m'n blog!)
Doei en liefs! Xxx...!!!
Pandoraguay
maandag 3 september 2007
School of Tomorrow!
Er nog heel vlug aan toevoegen dat ik uiteindelijk toch niet van school veranderd ben! 'k Heb daarnet heel eventjes met m'n ex-mam gepraat en 't was precies toch allemaal in orde!
En nu MOET ik door!
Doei! Xxx
En die titel leg ik nog wel eens uit!
En nu MOET ik door!
Doei! Xxx
En die titel leg ik nog wel eens uit!
Familia Zarate
¡Hola Belgica!
¿Que tal? (Als je hier op straat iemand tegenkomt, moet je dat altijd vragen, maar ze verwachten er eigenlijk geen antwoord op hoor!)
Voor al degenen die nieuwsgierig zijn naar m'n nieuwe familie, volgt hier een lang, maar vrolijk 'verhaal'! Ik ben donderdag al verhuisd, want nadat ik aan ña Julia had verteld dat ik wilde verhuizen omdat vrijheid voor mij heel belangrijk is ('k had het echt allemaal heel mooi verwoord en 't was echt het moeilijkste wat ik ooit gedaan had!), wilde ze niet dat ik nog langer in haar huis bleef... Gelukkig was m'n nieuwe familie klaar om me te ontvangen!
Belén, de coördinatrice van AFS in Capiata, kwam me ophalen en bracht me naar m'n nieuwe familie, die ongeveer twee straten verder woont, echt superdichtbij! Dat is wel leuk, want nu verandert m'n buurt eigenlijk niet! Oké, even voorstellen!
- Mijn mama is 49, ze heet Isabel en ze is professor op de universiteit in Capiata!
- Mijn papa is 55, zijn naam is Alberto (maar hij ziet er helemaal niet uit zoals zijn naamgenoot uit Samson & Gert! :)) en hij is de 'directeur' van een grote koeienboerderij, waar ze ook een soort katoen ofzo tot dweilen en touw verwerken... ('k Ben zaterdagochtend mee geweest en 't is toch wel een beetje schrikken, 't lijkt een beetje op de film Daens... Er werken heel veel arme mensen (gelukkig geen kindjes) hele dagen in het stof (met mondmaskertjes) en er werken zelfs 's nachts mensen...) Dit zijn zo dingen waaraan je de grote cultuurverschillen ziet eh...;
- Dan heb ik ook nog een broer van 20, Emilio en hij heeft een motorische en een geestelijke handicap... Dat wist ik ook niet op voorhand, maar 'k ben eigenlijk heel blij dat ik een jaar (eigenlijk nog maar tien maanden) met hem in huis woon, dan leer ik ook eens hoe dat is!
- En dan nu m'n drie zusjes: Felicia is 19 en ze studeert iets in de trend van bio-ingenieur aan de universiteit van Capiata;
- Adriana is 14 dagen jonger dan ik, zij studeert in december af van het middelbaar;
- En Valeria is bijna 14, ze zit dus ook nog op het middelbaar!
Zowel m'n papa als m'n drie zusjes spreken Engels! Dat is wel een opluchting, hoewel ik merk dat dat echt niet zo goed is voor m'n Spaans! Papa Alberto heeft zelf een jaar bio-ingenieur in Japan gestudeerd!
M'n nieuwe huis is een stuuuuuk kleiner dan het vorige en ik deel m'n kamer nu met m'n drie zusjes, maar echt, dat maakt me allemaal niks uit, want ik voel me er echt thuis! 's Avonds zijn we vaak nog een uur aan't babbelen en aan't lachen! Het is er trouwens ook veel gezelliger! Veel rommel, maar dat heb ik graag, dan valt mijn rommel niet zo op! Ze hebben zo één halletje waar ongeveer alle kasten van het huis staan, ze staan zo dicht tegen mekaar dat je ze amper kan opendoen en als dat toch lukt, valt er gegarandeerd vanalles uit! :) Ze hebben trouwens ook stapels boeken, dus als m'n Spaans helemaal op niveau is, kan ik bijvoorbeeld de Da Vinci code lezen! 'k Heb nu thuis wel een computer, maar geen internet... Perfect eigenlijk, dan kan ik m'n foto's enzo op de computer zetten, maar dan zit ik toch niet de hele dag met m'n hoofd in België!
M'n nieuwe familie eet ook een stuk gezonder! Ze hebben altijd sla en tomaten in huis en nooit Cola! Heerlijk! :) 't Is wel typisch Paraguay om om half 9 's avonds te eten, dus daar ga'k echt aan moeten wennen!
Wat een beetje ongewoon is, is dat de familie geen huisdieren heeft! Ik denk dat dat is voor Emilio, maar 'k weet het niet zeker! De familie heeft ook twee auto's en dat is bijzonder ongewoon (je moet je geen auto in Belgische staat voorstellen eh!) en m'n mama en papa rijden ermee, meestal is het al veel als één van de ouders dat kan...
Zoals je wel gemerkt hebt waarschijnlijk, ben ik wel heel blij met m'n familie! M'n mama wil me zelfs naar de universiteit sturen, 'k denk dat ik dat wel ga doen, maar 'k hoop dat ik iets anders mag doen dan m'n zus, want al die chemie en fysica... :s :)
Morgen begint er trouwens een cursus Paraguayaans koken, als ik mag van thuis, ga'k dat wel doen denk ik! :)
Voilà, 't wordt hier donker, dus 'k ga jullie laten! 'k Hoop, mama, papa, broer, zusje, vrienden, dat jullie een beetje gerustgesteld zijn?!
Voor de schoolgaanden, heel veel succes in het nieuwe schooljaar & universiteiters/hogescholers, ik kom nog wel eens iets posten voor jullie van start gaan!
Heel veel liefs! Xxx...
Pandoor
P.s. 'k Ben m'n nieuwe adres thuis vergeten, maar al wat je naar m'n oude adres stuurt, komt wel aan hoor, 'k moet m'n post toch zelf afhalen in het postkantoor! (De laatste brief van m'n zusje was maar 10 dagen onderweg, joepie! :)) Aah, super, net een berichtje van Valeria gekregen met het adres! Asjeblief:
Pandora Versteden;
Familia Zarate;
Estudiantes capiateños nr. 712;
Barrio la candelaria;
Capiata;
Paraguay
Tot schrijfs! ;)
¿Que tal? (Als je hier op straat iemand tegenkomt, moet je dat altijd vragen, maar ze verwachten er eigenlijk geen antwoord op hoor!)
Voor al degenen die nieuwsgierig zijn naar m'n nieuwe familie, volgt hier een lang, maar vrolijk 'verhaal'! Ik ben donderdag al verhuisd, want nadat ik aan ña Julia had verteld dat ik wilde verhuizen omdat vrijheid voor mij heel belangrijk is ('k had het echt allemaal heel mooi verwoord en 't was echt het moeilijkste wat ik ooit gedaan had!), wilde ze niet dat ik nog langer in haar huis bleef... Gelukkig was m'n nieuwe familie klaar om me te ontvangen!
Belén, de coördinatrice van AFS in Capiata, kwam me ophalen en bracht me naar m'n nieuwe familie, die ongeveer twee straten verder woont, echt superdichtbij! Dat is wel leuk, want nu verandert m'n buurt eigenlijk niet! Oké, even voorstellen!
- Mijn mama is 49, ze heet Isabel en ze is professor op de universiteit in Capiata!
- Mijn papa is 55, zijn naam is Alberto (maar hij ziet er helemaal niet uit zoals zijn naamgenoot uit Samson & Gert! :)) en hij is de 'directeur' van een grote koeienboerderij, waar ze ook een soort katoen ofzo tot dweilen en touw verwerken... ('k Ben zaterdagochtend mee geweest en 't is toch wel een beetje schrikken, 't lijkt een beetje op de film Daens... Er werken heel veel arme mensen (gelukkig geen kindjes) hele dagen in het stof (met mondmaskertjes) en er werken zelfs 's nachts mensen...) Dit zijn zo dingen waaraan je de grote cultuurverschillen ziet eh...;
- Dan heb ik ook nog een broer van 20, Emilio en hij heeft een motorische en een geestelijke handicap... Dat wist ik ook niet op voorhand, maar 'k ben eigenlijk heel blij dat ik een jaar (eigenlijk nog maar tien maanden) met hem in huis woon, dan leer ik ook eens hoe dat is!
- En dan nu m'n drie zusjes: Felicia is 19 en ze studeert iets in de trend van bio-ingenieur aan de universiteit van Capiata;
- Adriana is 14 dagen jonger dan ik, zij studeert in december af van het middelbaar;
- En Valeria is bijna 14, ze zit dus ook nog op het middelbaar!
Zowel m'n papa als m'n drie zusjes spreken Engels! Dat is wel een opluchting, hoewel ik merk dat dat echt niet zo goed is voor m'n Spaans! Papa Alberto heeft zelf een jaar bio-ingenieur in Japan gestudeerd!
M'n nieuwe huis is een stuuuuuk kleiner dan het vorige en ik deel m'n kamer nu met m'n drie zusjes, maar echt, dat maakt me allemaal niks uit, want ik voel me er echt thuis! 's Avonds zijn we vaak nog een uur aan't babbelen en aan't lachen! Het is er trouwens ook veel gezelliger! Veel rommel, maar dat heb ik graag, dan valt mijn rommel niet zo op! Ze hebben zo één halletje waar ongeveer alle kasten van het huis staan, ze staan zo dicht tegen mekaar dat je ze amper kan opendoen en als dat toch lukt, valt er gegarandeerd vanalles uit! :) Ze hebben trouwens ook stapels boeken, dus als m'n Spaans helemaal op niveau is, kan ik bijvoorbeeld de Da Vinci code lezen! 'k Heb nu thuis wel een computer, maar geen internet... Perfect eigenlijk, dan kan ik m'n foto's enzo op de computer zetten, maar dan zit ik toch niet de hele dag met m'n hoofd in België!
M'n nieuwe familie eet ook een stuk gezonder! Ze hebben altijd sla en tomaten in huis en nooit Cola! Heerlijk! :) 't Is wel typisch Paraguay om om half 9 's avonds te eten, dus daar ga'k echt aan moeten wennen!
Wat een beetje ongewoon is, is dat de familie geen huisdieren heeft! Ik denk dat dat is voor Emilio, maar 'k weet het niet zeker! De familie heeft ook twee auto's en dat is bijzonder ongewoon (je moet je geen auto in Belgische staat voorstellen eh!) en m'n mama en papa rijden ermee, meestal is het al veel als één van de ouders dat kan...
Zoals je wel gemerkt hebt waarschijnlijk, ben ik wel heel blij met m'n familie! M'n mama wil me zelfs naar de universiteit sturen, 'k denk dat ik dat wel ga doen, maar 'k hoop dat ik iets anders mag doen dan m'n zus, want al die chemie en fysica... :s :)
Morgen begint er trouwens een cursus Paraguayaans koken, als ik mag van thuis, ga'k dat wel doen denk ik! :)
Voilà, 't wordt hier donker, dus 'k ga jullie laten! 'k Hoop, mama, papa, broer, zusje, vrienden, dat jullie een beetje gerustgesteld zijn?!
Voor de schoolgaanden, heel veel succes in het nieuwe schooljaar & universiteiters/hogescholers, ik kom nog wel eens iets posten voor jullie van start gaan!
Heel veel liefs! Xxx...
Pandoor
P.s. 'k Ben m'n nieuwe adres thuis vergeten, maar al wat je naar m'n oude adres stuurt, komt wel aan hoor, 'k moet m'n post toch zelf afhalen in het postkantoor! (De laatste brief van m'n zusje was maar 10 dagen onderweg, joepie! :)) Aah, super, net een berichtje van Valeria gekregen met het adres! Asjeblief:
Pandora Versteden;
Familia Zarate;
Estudiantes capiateños nr. 712;
Barrio la candelaria;
Capiata;
Paraguay
Tot schrijfs! ;)
woensdag 29 augustus 2007
Groot nieuws! :)
'k Ga weeral snel moeten zijn, wat vliegt de tijd als je op internet gaat!
'k Ben net superlang beziggeweest om al m'n foto's naampjes te geven om ze op internet te zetten en nu kan ik ze niet uploaden, 'k weet niet waarom... :(
En dan nu het grote nieuws, 't is eigenlijk niet zo'n goed nieuwtje en ook wel een beetje onverwacht misschien, maar ik verander zaterdag van familie...
Hoe komt dat nu? 't Was toch een goeie familie? 'k Heb inderdaad leuke zusjes enzo, maar m'n mama hier is echt niet zoals een mama hoort te zijn... Jullie wisten al dat ik nooit weg mocht, ik moest zelfs toestemming vragen om nieuw geld op m'n gsm te zetten (dat kan ik doen in m'n eigen straat!) Nu heb ik (samen met Afs) echter ontdekt dat ze eigenlijk alleen een Afs-student (ze wilde zelfs percé een Belgische, omdat ze weet dat die rijk zijn...) in haar gezin wilt, omdat ze dan het geld van die student kan gebruiken om vanalles aan te kopen voor de familie! Bovendien verwacht ze van mij dat ik voor haar (en voor haar school) werk (ze mag mij toch niet betalen --> een regel van Afs)! Ik wil gerust wat doen in het huishouden, maar op de manier dat zij het 'vraagt' niet hoor! Ze behandelt mij een beetje als een hulpje... Er was vorige zaterdag een Belgische vriend bij mij thuis en ze zei tegen hem dat ik niets doe in het huishouden (ze had me dat tot nu toe ook nog nooit gevraagd...) en dat m'n Spaans nog op niks trekt enzo! 'k Was wel redelijk verschoten en Vincent ook! Vanaf toen is ze ermee begonnen en 't is niet meer gestopt! Ik word verplicht elke ochtend om 5 uur op te staan, zodat ik mee kan werken op haar school (de andere kinderen mogen in hun bed blijven liggen eh!); ik werd verplicht 6 flessen cola te betalen (terwijl ik dat niet eens lust!) enz...
Ik ben naar Afs gegaan, ze zijn redelijk verschoten en meteen op zoek gegaan naar een nieuwe familie, ook hier in Capiata! Ik weet er nog niet veel over, maar ze wonen redelijk dichtbij de vorige familie, er zijn 3 dochters (15, 18 & 19) en een zoon van 20! Ik zou graag naar dezelfde school blijven gaan, maar ik vrees dat dat niet zal mogen, want Julia is daar directrice!
Waarschijnlijk moet ik dus helemaal van nieuw terug beginnen, alleen is m'n Spaans nu al veel verder gevorderd natuurlijk! (In tegenstelling tot wat m'n 'lieve' mama zegt, zijn er heel veel mensen die vinden dat m'n Spaans echt gigavlot gaat, ik denk dat dat komt door m'n Latijn...) 'k Vind het langs één kant ook wel een beetje jammer dat ik moet veranderen; er waren wel enkele vrienden van de familie die regelmatig over de vloer komen en ik kon daar wel goed mee opschieten. Bovendien had ik al plannen gemaakt met Raquel (even oud als ik en echt wel heel lief!) om in de zomer rond te reizen, 'k vrees alleen dat ze dat nu niet meer gaat willen!
Ahja, ik moet het trouwens nog aan m'n familie vertellen dat ik ga verhuizen, maar 'k durf echt niet... mijn mama slaat m'n kleine broertje met haar broeksriem, wat gaat ze met mij doen? (Maar 'k heb al van veel andere afs-ers gehoord dat dat slaan met die broeksriem hier heel normaal is...) Normaal komt er wel iemand van Afs om het mee uit te leggen!
Gevolg van dit alles is dus ook dat m'n adres verandert, maar 'k heb echt nog geen idee van m'n nieuw adres, dat zal ik wel laten weten! De brieven op het vorige adres komen trouwens wel terecht hoor, ik moet ze toch zelf gaan afhalen op het postkantoor (en dat blijft hetzelfde!)...
Ik denk dat het zo lang geduurd heeft voor ik dit allemaal doorhad, omdat ik altijd heel positief probeer te denken als ik nieuwe mensen ontmoet! Ik dacht dat ik in een typisch Paraguayaanse familie terecht was gekomen, niet dus! :) 'k Ben nu wel heel benieuwd naar m'n nieuwe familie, maar 'k heb van een klasgenoot gehoord dat ze altijd toestemming krijgen om weg te gaan en 'k vind het wel heel tof dat ik zusjes heb van dezelfde leeftijd, dan kan ik met hen weggaan!
Ik hoop dat jullie nu niet denken dat ik het hier verschrikkelijk heb, want echt, dat is NIET waar! Ik amuseer me hier eigenlijk echt wel goed en 'k ben ondertussen wel zeker dat ik het hier een jaar uithou! (Hoewel de momenten dat ik België mis, wel zullen blijven...)
Zozie, dat was het weer voorlopig (ik kan natuurlijk nog veel meer vertellen, maar 'k weet niet of jullie dat allemaal willen horen... :))
'k Ga nog een laatste keer proberen de foto's op m'n Space te zetten, maar 'k vrees ervoor! Moest het lukken, kan je ze bekijken op www.spaces.live.com/maffesloefje
Tot binnenkort lieve Belgjes!
Groetjes! Xxx...
Pandoor
'k Ben net superlang beziggeweest om al m'n foto's naampjes te geven om ze op internet te zetten en nu kan ik ze niet uploaden, 'k weet niet waarom... :(
En dan nu het grote nieuws, 't is eigenlijk niet zo'n goed nieuwtje en ook wel een beetje onverwacht misschien, maar ik verander zaterdag van familie...
Hoe komt dat nu? 't Was toch een goeie familie? 'k Heb inderdaad leuke zusjes enzo, maar m'n mama hier is echt niet zoals een mama hoort te zijn... Jullie wisten al dat ik nooit weg mocht, ik moest zelfs toestemming vragen om nieuw geld op m'n gsm te zetten (dat kan ik doen in m'n eigen straat!) Nu heb ik (samen met Afs) echter ontdekt dat ze eigenlijk alleen een Afs-student (ze wilde zelfs percé een Belgische, omdat ze weet dat die rijk zijn...) in haar gezin wilt, omdat ze dan het geld van die student kan gebruiken om vanalles aan te kopen voor de familie! Bovendien verwacht ze van mij dat ik voor haar (en voor haar school) werk (ze mag mij toch niet betalen --> een regel van Afs)! Ik wil gerust wat doen in het huishouden, maar op de manier dat zij het 'vraagt' niet hoor! Ze behandelt mij een beetje als een hulpje... Er was vorige zaterdag een Belgische vriend bij mij thuis en ze zei tegen hem dat ik niets doe in het huishouden (ze had me dat tot nu toe ook nog nooit gevraagd...) en dat m'n Spaans nog op niks trekt enzo! 'k Was wel redelijk verschoten en Vincent ook! Vanaf toen is ze ermee begonnen en 't is niet meer gestopt! Ik word verplicht elke ochtend om 5 uur op te staan, zodat ik mee kan werken op haar school (de andere kinderen mogen in hun bed blijven liggen eh!); ik werd verplicht 6 flessen cola te betalen (terwijl ik dat niet eens lust!) enz...
Ik ben naar Afs gegaan, ze zijn redelijk verschoten en meteen op zoek gegaan naar een nieuwe familie, ook hier in Capiata! Ik weet er nog niet veel over, maar ze wonen redelijk dichtbij de vorige familie, er zijn 3 dochters (15, 18 & 19) en een zoon van 20! Ik zou graag naar dezelfde school blijven gaan, maar ik vrees dat dat niet zal mogen, want Julia is daar directrice!
Waarschijnlijk moet ik dus helemaal van nieuw terug beginnen, alleen is m'n Spaans nu al veel verder gevorderd natuurlijk! (In tegenstelling tot wat m'n 'lieve' mama zegt, zijn er heel veel mensen die vinden dat m'n Spaans echt gigavlot gaat, ik denk dat dat komt door m'n Latijn...) 'k Vind het langs één kant ook wel een beetje jammer dat ik moet veranderen; er waren wel enkele vrienden van de familie die regelmatig over de vloer komen en ik kon daar wel goed mee opschieten. Bovendien had ik al plannen gemaakt met Raquel (even oud als ik en echt wel heel lief!) om in de zomer rond te reizen, 'k vrees alleen dat ze dat nu niet meer gaat willen!
Ahja, ik moet het trouwens nog aan m'n familie vertellen dat ik ga verhuizen, maar 'k durf echt niet... mijn mama slaat m'n kleine broertje met haar broeksriem, wat gaat ze met mij doen? (Maar 'k heb al van veel andere afs-ers gehoord dat dat slaan met die broeksriem hier heel normaal is...) Normaal komt er wel iemand van Afs om het mee uit te leggen!
Gevolg van dit alles is dus ook dat m'n adres verandert, maar 'k heb echt nog geen idee van m'n nieuw adres, dat zal ik wel laten weten! De brieven op het vorige adres komen trouwens wel terecht hoor, ik moet ze toch zelf gaan afhalen op het postkantoor (en dat blijft hetzelfde!)...
Ik denk dat het zo lang geduurd heeft voor ik dit allemaal doorhad, omdat ik altijd heel positief probeer te denken als ik nieuwe mensen ontmoet! Ik dacht dat ik in een typisch Paraguayaanse familie terecht was gekomen, niet dus! :) 'k Ben nu wel heel benieuwd naar m'n nieuwe familie, maar 'k heb van een klasgenoot gehoord dat ze altijd toestemming krijgen om weg te gaan en 'k vind het wel heel tof dat ik zusjes heb van dezelfde leeftijd, dan kan ik met hen weggaan!
Ik hoop dat jullie nu niet denken dat ik het hier verschrikkelijk heb, want echt, dat is NIET waar! Ik amuseer me hier eigenlijk echt wel goed en 'k ben ondertussen wel zeker dat ik het hier een jaar uithou! (Hoewel de momenten dat ik België mis, wel zullen blijven...)
Zozie, dat was het weer voorlopig (ik kan natuurlijk nog veel meer vertellen, maar 'k weet niet of jullie dat allemaal willen horen... :))
'k Ga nog een laatste keer proberen de foto's op m'n Space te zetten, maar 'k vrees ervoor! Moest het lukken, kan je ze bekijken op www.spaces.live.com/maffesloefje
Tot binnenkort lieve Belgjes!
Groetjes! Xxx...
Pandoor
donderdag 16 augustus 2007
Het wordt een vervolgverhaaltje...
Oké, lieve mensen, ik heb nog een uurtje en dan valt het internet hier uit (ik zit in een cybercafé en dan is m'n geld op), dus 'k ga heel snel proberen te typen, want 'k moet veeeeeeel vertellen!
Nog heel kort over 't Spaans...
Dat gaat echt al stukken beter, verstaan lukt wel als ze traag genoeg praten en antwoorden doe ik zonder m'n werkwoorden te vervoegen, hehe, och, ik leer het wel! Trouwens wel heel vermoeiend zo'n taal leren, ik ben elke avond supermoe! Dat komt ook wel omdat de school hier begint om 7u, bovendien moet ik de school opendoen om half 7 (mijn mama is directrice...), d.w.z opstaan om 6u, waaaaaaaah! :)
De leraar van Spaans is jammergenoeg echt niet leuk, we leren er totaal geen Spaans bij en hij vindt zichzelf wel heeeel 'lindo' (knap voor de niet-Spaanssprekenden :))!
Mijn school
Wel leuk, mijn school heet 'Colegio San José', weer een Sint-Jozefscollege dus! :) 't Is een middelgrote school, ongeveer 380 leerlingen in de eerste shift. Wat wil dat nu zeggen? In Paraguay (net als in de rest van Zuid-Amerika denk ik), kan je ofwel in de voormiddag, ofwel in de namiddag ofwel 's avonds naar school gaan. Ik ga in de voormiddag omdat de temperatuur dan nog te houden is! :) We hebben eigenlijk praktisch nooit les; er zijn heel dikwijls leerkrachten afwezig, er is elke dag wel een feestdag, die moet gevierd worden (vandaag: Dia del niño --> iedereen zei ¡Feliz! deze morgen, i.p.v ¡Hola! :)), dan is er muziek (altijd Reggaeton --> typisch Paraguay, een soort hip hop latino pop ofzo, niet echt m'n ding, ze dansen daar dan op, zoals de danseressen van 50Cent dansen en ik moet meedoen...) enz...
De klaslokalen zijn heel kaal en lelijk. De muren zijn half vervallen. Op de achterste muur is een soort fresco van Jezus en Maria geschilderd. We hebben geen tafels en stoelen, maar gewoon een stoel met een bredere armleuning langs rechts (sorry linkshandigen) om op te schrijven. Cursussen hebben we ook niet, we moeten gewoon noteren wat de leerkracht dicteert... :) Iedereen zit tijdens de les met z'n gsm te spelen en ze laten daar dan muziek uitschallen, niet echt te vergelijken met België eigenlijk! :)
De leerlingen dragen een uniform, ofwel een grijze jogging, ofwel een schattig grijs kleedje, maar ik mag in m'n gewone kleren gaan! Onze speelplaats is eigenlijk nog wel groot, ik val er wel redelijk op, 'k ben echt de enige met blond haar... met als gevolg dat er ineens 9-jarigen met hun gsm voor je neus komen hangen om een foto te maken, wel even wennen! :)
Ooh, wat ook wel gek is, ze krijgen Engelse les, maar niemand (echt niemand) verstaat Engels! Vorige week was de leraar Engels ziek, 'k ben echt eens benieuwd hoe dat er aan toe gaat! :)
Nog vragen?
Aah, misschien nog of ik al vrienden heb... ? 'k Moet toegeven dat ik hier veel minder sociaal en open ben dan in België, 't is ook niet zo eenvoudig als je niet alles kan zeggen, wat je normaal zou zeggen... Daardoor heb ik ook het gevoel dat de mensen hier mij fout leren kennen, maar dat hoort er allemaal bij natuurlijk! Gelukkig zijn de Paraguayanen echt heel nieuwsgierig en geïnteresseerd in nieuwe mensen, zeker als het buitenlanders zijn! Iedereen zegt 's morgens dag tegen mij, dus dat is echt wel oppeppend! :) In mijn klas zijn er drie meisjes waar ik wel goed mee overeenkom; Monica, Larissa & Yenny, die laatste is voorzitter van de leerlingenraad, dus daar had ik al meteen een gemeenschappelijk onderwerp mee!:) Ze heeft me ook al thuis uitgenodigd, maar voorlopig kan ik nog niet, omdat we elke dag Spaans hebben, maar dat was wel lief van haar!
Mijn huis
Het huis van m'n familie is wel ietsje groter als een gemiddeld huis hier, maar we hebben niet meer comfort, denk ik. We hebben twee badkamers, maar die zijn allebei verbonden aan een kamer, dus dat is wel vervelend. In de badkamer met de 'warm'-waterdouche is trouwens geen licht, dus moet je altijd douchen met de deur open... :) (En gillen als er iemand binnenkomt... dat doen m'n zusjes toch altijd :)). We hebben een tv, maar ik denk niet dat er Paraguayanen zijn, die dat niet hebben... Een computer is er niet, maar ik mag (in principe) altijd de computers, met internet, van de school gebruiken. Het probleem is dat de prof van dat lokaal mij echt niet graag ziet komen, dus ga ik liever naar een internetcafé! Ons huis heeft ook een redelijk grote tuin, naar Paraguayaanse normen (niet te vergelijken met m'n Belgische tuin dus:))... het gekke is dat dat precies nog een stukje speelplaats is (ons huis is echt vlak naast de school), er is een soort copycentertje in een kotteke vanachter in de tuin, daar 'werkt' de zus van mijn mama (ze zit daar dag in, dag uit en drinkt terere --> typische koude Paraguayaanse thee) [Woow, ik ben echt heel ongestructureerd bezig eh, sorry :)]. We hebben ook meer huisdieren dan op dat eerste formulier stond, twee honden (die echt doodbraaf zijn, ze worden dan ook als beesten behandeld... en dan knijp ik m'n oogjes dicht), een papegaai die babygeluidjes maakt (wel verschieten in't begin), een hele gekke vogel, die niet kan vliegen en ongeveer zo groot is als een kip, twee kippen en een haan & een heeeeeele grote en een heeeeeele kleine schildpad!
Aah trouwens, mijn 'gezin' is nog groter dan ik dacht! Die grote zus (21 jaar) van mij, Johana (zoals de vierde naam van mijn lieve Belgische zusje), heeft een dochtertje Chimena, van 11 maand, geweldig zo'n levende pop! :) Zij wonen nu ook allebei bij ons thuis. Ze heeft ook een vriend, maar die is er niet ofzo, 'k snap het niet zo goed en durf er ook niet naar vragen... :) Bovendien is er nog Bory... Hij is 19 ofzo en hij woont in een kamertje aan ons huis. 't Is een beetje raar allemaal, want hij is geen familie en ook geen hulpje ofzo (hoewel hij dat wel vaak speelt), maar dat is echt wel een tofke! Hij heeft genoeg geduld om mij Spaans te leren en hij wil altijd helpen enzo! 'k Heb eens aan m'n zusje gevraagd, wie hij is en het antwoord was 'een vriend van mama, van wie de ouders in Pilar wonen'...
Whie, nog iets! Mijn familie heeft een tweede huis in Pilar (dat blijkbaar veel mooier is dan Capiata)! Als ik het goed heb verstaan, hebben we daar ook een zwembad enzo, joepie! :) We gaan in de zomervakantie (als jullie allemaal dicht bij de kachel zitten; in januari en februari dus) naar dat huis in Pilar! Tof eh?! Ergens is dat ook wel raar, want dan heb ik net allemaal vrienden in Capiata en dan verhuizen we ineens twee maand, maar dat zal wel meevallen denk ik! :)
De familie heeft ook een auto. Een mitsubishi-busje dat in een ordentelijke staat verkeert... Het wordt ook wel half als schoolbusje gebruikt (elke ochtend en middag worden er lagere schoolkindjes mee opgehaald en weggebracht). Mijn mama kan niet met de auto rijden, dus we moeten dat altijd aan anderen vragen, maar aangezien er altijd wel volk thuis is, is dat geen enkel probleem!
Mijn stad
Ik woon dus in Capiata, een stadje op ongeveer 20km van de hoofdstad, Asunción. 't Is niet echt de schoonheid zelve hoor! De winkeltjes hebben hier zo'n afgrijselijk, schreeuwerige gekleurde uithangborden, ze zijn ook niet echt proper (ik probeer volgende keer als ik op internet kom foto's te posten, dan kan je je er iets bij voorstellen!); meer dan de helft van de straten zijn niet geasfalteerd en er zijn gigaputten in de wegen! Er is wel één grote weg door Capiata, de weg die van Asunción komt. Bovendien werpt iedereen al z'n vuil op de grond en je krijgt dus een beetje het gevoel in een vuilnisbelt rond te lopen! :) Mijn groene hartje zoekt toch altijd een vuilbak... De straten, vooral de grootste dan, zijn ook redelijk gevaarlijk. Zwakke weggebruikers bestaan hier niet hoor! Je kan als voetganger oversteken als er geen auto's komen, maar er zal nooooit een auto stoppen om je over te laten, ook niet als je op het zebrapad staat! :) Capiata heeft trouwens ook eindelijk veel kleine, kronkelende bobbelweggetjes, echt een doolhof voor mij!
Er zijn ook enkele kerken in Capiata en als de Paraguayanen die passeren, maken ze altijd een kruisteken, als ze't vergaten, gaan ze terug! Ze zijn dan ook wel redelijk gelovig... Op school beginnen we altijd met een laaang gebed en ook voor het eten wordt er gebeden! De Engelse les voor de kleintjes gaat alleen maar over God, Jezus en de bijbel (vandaar waarschijnlijk dat ze mij nooit verstaan :))
Het weer
Misschien een stom onderwerp, maar 't weer is hier toch echt wel een beetje raar! Vorige week was ik elke avond bevroren! Ik had 5 pullen aan, handschoenen, megadikkesokken en nog had ik koud! Dat was ook wel omdat er geen verwarming is in de huizen/op school. Deze week is't hier dan weer ongelooflijk warm! Gisteren, 39 graden! Dat is ongeveer de gemiddelde zomertemperatuur! Vandaag is't perfect voor mij, 25 graden ofzo... Tot zover het weer! :)
Het eten
Hmm, toch wel een beetje delicaat, met m'n veggie- en anti-Coca Cola/Nestletheorieën... Ze eten hier heel heel heel veel vlees en weinig groenten, oei! :) Mijn familie heeft wel begrepen (en vooral de meid dan, die altijd voor het eten zorgt) dat ik geen vlees eet, behalve kip ('k moet wel, van vleesvervangers hebben ze hier nog niet gehoord). Normaal eet m'n familie niet veel kip, maar nu speciaal voor mij, wel meer. 't Is wel eventjes wennen na 5 jaar vleesloos te eten, ineens botjes tussen m'n tanden uit te halen, jakkes! :) Het drinken is ook niet zo gemakkelijk, want ik lust geen prik (en ik wil liever ook van al die zoete CocaColaspullen afblijven), maar dat is natuurlijk net het enige wat ze hier drinken... 'k Probeer zo vaak mogelijk water te drinken, maar 'k moet zorgen dat dat dan altijd gefilterd is... M'n ontbijt (om 6.20u) is ook redelijk anders dan in België. Ze hebben bij mij thuis alleen poedermelk in een blik van Nestle en elke ochtend drink ik een glas warme melk met droog brood. Ze hebben nooit iets om op het brood te doen, maar het brood is gelukkig wel lekker! 't Is in de vorm van broodjes en er zitten anijszaadjes in, echt lekker! Middageten is dan om half 12 ongeveer. Om 5 à 6 uur, moet je zelf maar wat sprokkelen, meestal gewoon broodjes en een banaan. Het echte avondeten is om half 9 pas! Niet goed eh! Al wat je eet na 8u wordt niet meer verbrand, maar ja, ik kan toch moeilijk de regels van het huis gaan veranderen! Ik probeer dan altijd zo weinig mogelijk te eten, maar m'n familie vindt me een moeilijke eter (ik kan ze geen ongelijk geven), dus ik wil niet echt moeilijk doen... Vlak na het eten ga ik slapen, meestal 9u! (Een heel ander ritme dan in België dus!) Fruit is hier ook niet zo talrijk... het enige wat ik tot nog toe gezien heb, was banaan en appelsien... Afs maakt altijd het mopje dat Afs staat voor 'another fat student', ik denk dat ik ze geen ongelijk ga kunnen geven... jammer!
Hobby's?
Zoals ik in m'n mailtje al gezegd had, denk ik, is m'n mama echt heel heel streng. Ze moet alleen voor vier kinderen zorgen, is niet meer van de jongste en voelt zich dus heel verantwoordelijk. Dat brengt wel met zich mee dat ik hier dus veel en veel minder mag dan in België... Afs probeert met haar te praten, want dat gaat echt effect hebben op m'n sociaal leven hier! Vanaf volgende week is er een cursus Salsa in San Lorenzo, de naburige stad, ik hoop echt echt echt dat ik daar naartoe mag, maar 't is drie keer per week en 's avonds van 6 tot 8, dus ik vrees ervoor... Belén, de Afs-coördinator van Capiata beweert dat zij in de plaats van mijn mama toestemming mag geven, ik hoop het! Allé, ik ben echt heel tevreden met m'n familie, maar als ik altijd thuis moet zitten, is't ook niet echt leuk voor mij... Dan krijg ik vlug heimwee en dan kan ik niet gemakkelijk vriendschappen onderhouden! (Alleen met België door brieven te schrijven :)) Ik heb al wel van iemand gehoord dat ze enkel de eerste maanden zo streng kan zijn en dat het betert als mijn Spaans beter is en als ik de stad een beetje beter ken enzo...
Hmm, 'k heb wel al veeeeel getypt eh?! Ik hoop dat het niet verveelt om dat allemaal te lezen... Ik moet bijna afronden, maar nog heel kort iets over gisteren...
't Was gisteren feest voor de 490-jarige stichting van Asunción. We zijn even in de hoofdstad geweest en 'k heb gemerkt dat m'n familie toch niet zo verdraagzaam is voor mensen die hun luxe niet genieten! Mijn zusje was heel de tijd opmerkingen aan't maken over de 'vieze, stinkende' straatkindjes en even daarna waren we per toeval in een indianendorp en ze konden maar niet genoeg opmerkingen maken over de lelijke, donkere kleur en hun lelijke felgekleurde kleren enzo... Sja, wat doe je dan als meisje dat haar leven lang al bezig is met 11.11.11, wereldwinkel, Plan... Ik heb het proberen uit te leggen, maar ik kreeg niet echt een positieve respons. Mijn familie is dan ook veel blanker dan de gemiddelde familie hier. In België om het bruinst, hier om het blankst... Ik ben bruiner dan m'n familie! :)
Zozie, dat was het voorlopig! Mama, papa, printen jullie dit af voor oma&opa, tante Christa&nonkel Jo en Maria&Jos?
Ik vertel nu niet wat ik hier zoal doe, maar als jullie dat willen weten, zeg het dan maar!
Ik had natuurlijk weer geen tijd om mailtjes te beantwoorden, maar nu is m'n blog deftig aangepast, dus daar kan ik me volgende keer mee bezighouden! Dankjewel voor jullie interesse en steun!
Veel liefs! X
Pandoraguay
Nog heel kort over 't Spaans...
Dat gaat echt al stukken beter, verstaan lukt wel als ze traag genoeg praten en antwoorden doe ik zonder m'n werkwoorden te vervoegen, hehe, och, ik leer het wel! Trouwens wel heel vermoeiend zo'n taal leren, ik ben elke avond supermoe! Dat komt ook wel omdat de school hier begint om 7u, bovendien moet ik de school opendoen om half 7 (mijn mama is directrice...), d.w.z opstaan om 6u, waaaaaaaah! :)
De leraar van Spaans is jammergenoeg echt niet leuk, we leren er totaal geen Spaans bij en hij vindt zichzelf wel heeeel 'lindo' (knap voor de niet-Spaanssprekenden :))!
Mijn school
Wel leuk, mijn school heet 'Colegio San José', weer een Sint-Jozefscollege dus! :) 't Is een middelgrote school, ongeveer 380 leerlingen in de eerste shift. Wat wil dat nu zeggen? In Paraguay (net als in de rest van Zuid-Amerika denk ik), kan je ofwel in de voormiddag, ofwel in de namiddag ofwel 's avonds naar school gaan. Ik ga in de voormiddag omdat de temperatuur dan nog te houden is! :) We hebben eigenlijk praktisch nooit les; er zijn heel dikwijls leerkrachten afwezig, er is elke dag wel een feestdag, die moet gevierd worden (vandaag: Dia del niño --> iedereen zei ¡Feliz! deze morgen, i.p.v ¡Hola! :)), dan is er muziek (altijd Reggaeton --> typisch Paraguay, een soort hip hop latino pop ofzo, niet echt m'n ding, ze dansen daar dan op, zoals de danseressen van 50Cent dansen en ik moet meedoen...) enz...
De klaslokalen zijn heel kaal en lelijk. De muren zijn half vervallen. Op de achterste muur is een soort fresco van Jezus en Maria geschilderd. We hebben geen tafels en stoelen, maar gewoon een stoel met een bredere armleuning langs rechts (sorry linkshandigen) om op te schrijven. Cursussen hebben we ook niet, we moeten gewoon noteren wat de leerkracht dicteert... :) Iedereen zit tijdens de les met z'n gsm te spelen en ze laten daar dan muziek uitschallen, niet echt te vergelijken met België eigenlijk! :)
De leerlingen dragen een uniform, ofwel een grijze jogging, ofwel een schattig grijs kleedje, maar ik mag in m'n gewone kleren gaan! Onze speelplaats is eigenlijk nog wel groot, ik val er wel redelijk op, 'k ben echt de enige met blond haar... met als gevolg dat er ineens 9-jarigen met hun gsm voor je neus komen hangen om een foto te maken, wel even wennen! :)
Ooh, wat ook wel gek is, ze krijgen Engelse les, maar niemand (echt niemand) verstaat Engels! Vorige week was de leraar Engels ziek, 'k ben echt eens benieuwd hoe dat er aan toe gaat! :)
Nog vragen?
Aah, misschien nog of ik al vrienden heb... ? 'k Moet toegeven dat ik hier veel minder sociaal en open ben dan in België, 't is ook niet zo eenvoudig als je niet alles kan zeggen, wat je normaal zou zeggen... Daardoor heb ik ook het gevoel dat de mensen hier mij fout leren kennen, maar dat hoort er allemaal bij natuurlijk! Gelukkig zijn de Paraguayanen echt heel nieuwsgierig en geïnteresseerd in nieuwe mensen, zeker als het buitenlanders zijn! Iedereen zegt 's morgens dag tegen mij, dus dat is echt wel oppeppend! :) In mijn klas zijn er drie meisjes waar ik wel goed mee overeenkom; Monica, Larissa & Yenny, die laatste is voorzitter van de leerlingenraad, dus daar had ik al meteen een gemeenschappelijk onderwerp mee!:) Ze heeft me ook al thuis uitgenodigd, maar voorlopig kan ik nog niet, omdat we elke dag Spaans hebben, maar dat was wel lief van haar!
Mijn huis
Het huis van m'n familie is wel ietsje groter als een gemiddeld huis hier, maar we hebben niet meer comfort, denk ik. We hebben twee badkamers, maar die zijn allebei verbonden aan een kamer, dus dat is wel vervelend. In de badkamer met de 'warm'-waterdouche is trouwens geen licht, dus moet je altijd douchen met de deur open... :) (En gillen als er iemand binnenkomt... dat doen m'n zusjes toch altijd :)). We hebben een tv, maar ik denk niet dat er Paraguayanen zijn, die dat niet hebben... Een computer is er niet, maar ik mag (in principe) altijd de computers, met internet, van de school gebruiken. Het probleem is dat de prof van dat lokaal mij echt niet graag ziet komen, dus ga ik liever naar een internetcafé! Ons huis heeft ook een redelijk grote tuin, naar Paraguayaanse normen (niet te vergelijken met m'n Belgische tuin dus:))... het gekke is dat dat precies nog een stukje speelplaats is (ons huis is echt vlak naast de school), er is een soort copycentertje in een kotteke vanachter in de tuin, daar 'werkt' de zus van mijn mama (ze zit daar dag in, dag uit en drinkt terere --> typische koude Paraguayaanse thee) [Woow, ik ben echt heel ongestructureerd bezig eh, sorry :)]. We hebben ook meer huisdieren dan op dat eerste formulier stond, twee honden (die echt doodbraaf zijn, ze worden dan ook als beesten behandeld... en dan knijp ik m'n oogjes dicht), een papegaai die babygeluidjes maakt (wel verschieten in't begin), een hele gekke vogel, die niet kan vliegen en ongeveer zo groot is als een kip, twee kippen en een haan & een heeeeeele grote en een heeeeeele kleine schildpad!
Aah trouwens, mijn 'gezin' is nog groter dan ik dacht! Die grote zus (21 jaar) van mij, Johana (zoals de vierde naam van mijn lieve Belgische zusje), heeft een dochtertje Chimena, van 11 maand, geweldig zo'n levende pop! :) Zij wonen nu ook allebei bij ons thuis. Ze heeft ook een vriend, maar die is er niet ofzo, 'k snap het niet zo goed en durf er ook niet naar vragen... :) Bovendien is er nog Bory... Hij is 19 ofzo en hij woont in een kamertje aan ons huis. 't Is een beetje raar allemaal, want hij is geen familie en ook geen hulpje ofzo (hoewel hij dat wel vaak speelt), maar dat is echt wel een tofke! Hij heeft genoeg geduld om mij Spaans te leren en hij wil altijd helpen enzo! 'k Heb eens aan m'n zusje gevraagd, wie hij is en het antwoord was 'een vriend van mama, van wie de ouders in Pilar wonen'...
Whie, nog iets! Mijn familie heeft een tweede huis in Pilar (dat blijkbaar veel mooier is dan Capiata)! Als ik het goed heb verstaan, hebben we daar ook een zwembad enzo, joepie! :) We gaan in de zomervakantie (als jullie allemaal dicht bij de kachel zitten; in januari en februari dus) naar dat huis in Pilar! Tof eh?! Ergens is dat ook wel raar, want dan heb ik net allemaal vrienden in Capiata en dan verhuizen we ineens twee maand, maar dat zal wel meevallen denk ik! :)
De familie heeft ook een auto. Een mitsubishi-busje dat in een ordentelijke staat verkeert... Het wordt ook wel half als schoolbusje gebruikt (elke ochtend en middag worden er lagere schoolkindjes mee opgehaald en weggebracht). Mijn mama kan niet met de auto rijden, dus we moeten dat altijd aan anderen vragen, maar aangezien er altijd wel volk thuis is, is dat geen enkel probleem!
Mijn stad
Ik woon dus in Capiata, een stadje op ongeveer 20km van de hoofdstad, Asunción. 't Is niet echt de schoonheid zelve hoor! De winkeltjes hebben hier zo'n afgrijselijk, schreeuwerige gekleurde uithangborden, ze zijn ook niet echt proper (ik probeer volgende keer als ik op internet kom foto's te posten, dan kan je je er iets bij voorstellen!); meer dan de helft van de straten zijn niet geasfalteerd en er zijn gigaputten in de wegen! Er is wel één grote weg door Capiata, de weg die van Asunción komt. Bovendien werpt iedereen al z'n vuil op de grond en je krijgt dus een beetje het gevoel in een vuilnisbelt rond te lopen! :) Mijn groene hartje zoekt toch altijd een vuilbak... De straten, vooral de grootste dan, zijn ook redelijk gevaarlijk. Zwakke weggebruikers bestaan hier niet hoor! Je kan als voetganger oversteken als er geen auto's komen, maar er zal nooooit een auto stoppen om je over te laten, ook niet als je op het zebrapad staat! :) Capiata heeft trouwens ook eindelijk veel kleine, kronkelende bobbelweggetjes, echt een doolhof voor mij!
Er zijn ook enkele kerken in Capiata en als de Paraguayanen die passeren, maken ze altijd een kruisteken, als ze't vergaten, gaan ze terug! Ze zijn dan ook wel redelijk gelovig... Op school beginnen we altijd met een laaang gebed en ook voor het eten wordt er gebeden! De Engelse les voor de kleintjes gaat alleen maar over God, Jezus en de bijbel (vandaar waarschijnlijk dat ze mij nooit verstaan :))
Het weer
Misschien een stom onderwerp, maar 't weer is hier toch echt wel een beetje raar! Vorige week was ik elke avond bevroren! Ik had 5 pullen aan, handschoenen, megadikkesokken en nog had ik koud! Dat was ook wel omdat er geen verwarming is in de huizen/op school. Deze week is't hier dan weer ongelooflijk warm! Gisteren, 39 graden! Dat is ongeveer de gemiddelde zomertemperatuur! Vandaag is't perfect voor mij, 25 graden ofzo... Tot zover het weer! :)
Het eten
Hmm, toch wel een beetje delicaat, met m'n veggie- en anti-Coca Cola/Nestletheorieën... Ze eten hier heel heel heel veel vlees en weinig groenten, oei! :) Mijn familie heeft wel begrepen (en vooral de meid dan, die altijd voor het eten zorgt) dat ik geen vlees eet, behalve kip ('k moet wel, van vleesvervangers hebben ze hier nog niet gehoord). Normaal eet m'n familie niet veel kip, maar nu speciaal voor mij, wel meer. 't Is wel eventjes wennen na 5 jaar vleesloos te eten, ineens botjes tussen m'n tanden uit te halen, jakkes! :) Het drinken is ook niet zo gemakkelijk, want ik lust geen prik (en ik wil liever ook van al die zoete CocaColaspullen afblijven), maar dat is natuurlijk net het enige wat ze hier drinken... 'k Probeer zo vaak mogelijk water te drinken, maar 'k moet zorgen dat dat dan altijd gefilterd is... M'n ontbijt (om 6.20u) is ook redelijk anders dan in België. Ze hebben bij mij thuis alleen poedermelk in een blik van Nestle en elke ochtend drink ik een glas warme melk met droog brood. Ze hebben nooit iets om op het brood te doen, maar het brood is gelukkig wel lekker! 't Is in de vorm van broodjes en er zitten anijszaadjes in, echt lekker! Middageten is dan om half 12 ongeveer. Om 5 à 6 uur, moet je zelf maar wat sprokkelen, meestal gewoon broodjes en een banaan. Het echte avondeten is om half 9 pas! Niet goed eh! Al wat je eet na 8u wordt niet meer verbrand, maar ja, ik kan toch moeilijk de regels van het huis gaan veranderen! Ik probeer dan altijd zo weinig mogelijk te eten, maar m'n familie vindt me een moeilijke eter (ik kan ze geen ongelijk geven), dus ik wil niet echt moeilijk doen... Vlak na het eten ga ik slapen, meestal 9u! (Een heel ander ritme dan in België dus!) Fruit is hier ook niet zo talrijk... het enige wat ik tot nog toe gezien heb, was banaan en appelsien... Afs maakt altijd het mopje dat Afs staat voor 'another fat student', ik denk dat ik ze geen ongelijk ga kunnen geven... jammer!
Hobby's?
Zoals ik in m'n mailtje al gezegd had, denk ik, is m'n mama echt heel heel streng. Ze moet alleen voor vier kinderen zorgen, is niet meer van de jongste en voelt zich dus heel verantwoordelijk. Dat brengt wel met zich mee dat ik hier dus veel en veel minder mag dan in België... Afs probeert met haar te praten, want dat gaat echt effect hebben op m'n sociaal leven hier! Vanaf volgende week is er een cursus Salsa in San Lorenzo, de naburige stad, ik hoop echt echt echt dat ik daar naartoe mag, maar 't is drie keer per week en 's avonds van 6 tot 8, dus ik vrees ervoor... Belén, de Afs-coördinator van Capiata beweert dat zij in de plaats van mijn mama toestemming mag geven, ik hoop het! Allé, ik ben echt heel tevreden met m'n familie, maar als ik altijd thuis moet zitten, is't ook niet echt leuk voor mij... Dan krijg ik vlug heimwee en dan kan ik niet gemakkelijk vriendschappen onderhouden! (Alleen met België door brieven te schrijven :)) Ik heb al wel van iemand gehoord dat ze enkel de eerste maanden zo streng kan zijn en dat het betert als mijn Spaans beter is en als ik de stad een beetje beter ken enzo...
Hmm, 'k heb wel al veeeeel getypt eh?! Ik hoop dat het niet verveelt om dat allemaal te lezen... Ik moet bijna afronden, maar nog heel kort iets over gisteren...
't Was gisteren feest voor de 490-jarige stichting van Asunción. We zijn even in de hoofdstad geweest en 'k heb gemerkt dat m'n familie toch niet zo verdraagzaam is voor mensen die hun luxe niet genieten! Mijn zusje was heel de tijd opmerkingen aan't maken over de 'vieze, stinkende' straatkindjes en even daarna waren we per toeval in een indianendorp en ze konden maar niet genoeg opmerkingen maken over de lelijke, donkere kleur en hun lelijke felgekleurde kleren enzo... Sja, wat doe je dan als meisje dat haar leven lang al bezig is met 11.11.11, wereldwinkel, Plan... Ik heb het proberen uit te leggen, maar ik kreeg niet echt een positieve respons. Mijn familie is dan ook veel blanker dan de gemiddelde familie hier. In België om het bruinst, hier om het blankst... Ik ben bruiner dan m'n familie! :)
Zozie, dat was het voorlopig! Mama, papa, printen jullie dit af voor oma&opa, tante Christa&nonkel Jo en Maria&Jos?
Ik vertel nu niet wat ik hier zoal doe, maar als jullie dat willen weten, zeg het dan maar!
Ik had natuurlijk weer geen tijd om mailtjes te beantwoorden, maar nu is m'n blog deftig aangepast, dus daar kan ik me volgende keer mee bezighouden! Dankjewel voor jullie interesse en steun!
Veel liefs! X
Pandoraguay
vrijdag 10 augustus 2007
Een vervolg op 'mijn leven in Pandoraguay'
Waar was ik gebleven? Bij Spaans, denk ik...
Ahja, de eerste daagjes waren inderdaad redelijk moeilijk. 'k Vroeg me echt af of dit was wat ik wilde doen en of ik een heel jaar wel zou uithouden. Ik betwijfelde of ik ooit terug zou komen en 'k had spijt dat ik nm welgekende nestje had achtergelaten...
Woensdag begon dan de Spaanse les en blijkbaar had iedereen wel zowat dezelfde gevoelens
Oh nee, ik moet alweer van de computer, de prof gaat het lokaal sluiten en ik moet nog zoooooooveel vertellen!! Over alles hier, want nu lijkt het dat het niet meevalt en dat is wel hoor, hmm, hopelijk maandag meer nieuws...
Veel liefs van Pandora, die jullie wel een beetje mist...
Ahja, de eerste daagjes waren inderdaad redelijk moeilijk. 'k Vroeg me echt af of dit was wat ik wilde doen en of ik een heel jaar wel zou uithouden. Ik betwijfelde of ik ooit terug zou komen en 'k had spijt dat ik nm welgekende nestje had achtergelaten...
Woensdag begon dan de Spaanse les en blijkbaar had iedereen wel zowat dezelfde gevoelens
Oh nee, ik moet alweer van de computer, de prof gaat het lokaal sluiten en ik moet nog zoooooooveel vertellen!! Over alles hier, want nu lijkt het dat het niet meevalt en dat is wel hoor, hmm, hopelijk maandag meer nieuws...
Veel liefs van Pandora, die jullie wel een beetje mist...
Mijn leven in Pandoraguay...
Na vijf nachtjes in mijn nieuwe bed, kan ik al heel wat meer over Paraguay vertellen...
Mijn familie
Papa dacht al wel dat mijn mama Julia oud was... ze is dan ook de grootmoeder van mijn broertje en zussen! 'k Heb een heel lieve familie, supergastvrij én open! Gelukkig was ik dat gewend van in België, maar ik verschoot toch toen mijn mama ineens de badkamer binnenkwam terwijl ik mij aan't afdrogen was met een t-shirtje (iedereen sliep nog en ik wist niet waar de handdoeken lagen :)). Iedereen dringt hier ook van hetzelfde glas, papa & mama! :)
Ik heb blijkbaar nog een zus waar ik niks van wist... ze is een dochter van de papa van Monse,Vanni & Rody; maar ze hebben niet dezelfde mama, dus is geen zus van mijn broers en zussen, maar wel van mij (snappie? Ik snap het ook maar half, ze hebben het dan ook in't Spaans uitgelegd!) Ahja, er stond op de brief dat mijn familie Engels sprak, maar dan ging het over het suuuupergebrekkige Engels van m'n jongste zusje! Niet slecht, zo leer ik sneller Spaans...
Mijn Spaans
Hmm, Spaans is toch niet zoooo gemakkelijk als ik dacht... Dat maakt het begin van mn nieuwe leven wel moeilijker. Ik moet een nieuwe taal leren en nieuwe vrienden maken op't zelfde moment, geen gemakkelijke combinatie! 't Gaat allemaal wel, maar't zorgt voor heimwee en veeeel vragen...
Hmm,straks meer,'k moet naar de les!
Mijn familie
Papa dacht al wel dat mijn mama Julia oud was... ze is dan ook de grootmoeder van mijn broertje en zussen! 'k Heb een heel lieve familie, supergastvrij én open! Gelukkig was ik dat gewend van in België, maar ik verschoot toch toen mijn mama ineens de badkamer binnenkwam terwijl ik mij aan't afdrogen was met een t-shirtje (iedereen sliep nog en ik wist niet waar de handdoeken lagen :)). Iedereen dringt hier ook van hetzelfde glas, papa & mama! :)
Ik heb blijkbaar nog een zus waar ik niks van wist... ze is een dochter van de papa van Monse,Vanni & Rody; maar ze hebben niet dezelfde mama, dus is geen zus van mijn broers en zussen, maar wel van mij (snappie? Ik snap het ook maar half, ze hebben het dan ook in't Spaans uitgelegd!) Ahja, er stond op de brief dat mijn familie Engels sprak, maar dan ging het over het suuuupergebrekkige Engels van m'n jongste zusje! Niet slecht, zo leer ik sneller Spaans...
Mijn Spaans
Hmm, Spaans is toch niet zoooo gemakkelijk als ik dacht... Dat maakt het begin van mn nieuwe leven wel moeilijker. Ik moet een nieuwe taal leren en nieuwe vrienden maken op't zelfde moment, geen gemakkelijke combinatie! 't Gaat allemaal wel, maar't zorgt voor heimwee en veeeel vragen...
Hmm,straks meer,'k moet naar de les!
zaterdag 4 augustus 2007
Op Paraguayaanse bodem!
¡Ola!
Ik probeer zo vlug mogelijk een uitgebreider verslag te posten, maar k ben nog op AFSweekend en zo dadelijk begint een nieuwe sessie! Bovendien gqqt het typen trqqg, qla gevolg vqn het qwerty-toetsenbord ñet qlleñqql gekke Spqqnse tekens8 .' (Bovendien gaat het typen traag als gevolg van het qwerty-toetsenbord met allemeel gekke Spaanse tekens! :))
Voor alle duidelijkheid, ik ben veilig aangekomen, na een heksenketel van vluchten, we waren meer dan 40 uur onderweg... We zitten nu met 110 jongeren op een weekend, waar we workshops krijgen over Paraguayaanse bodylanguage/gewoontes/talen... Er zijn een twintigtal Duitsers, een dertigtal Amerikanen, enkelen Fransen, die absoluut geen Engels kunnen (dit weekend is nog volledig in t Engels!) t Is allemaal wel interessant, maar iedereen is nieuwsgierig naar zijn/haar gastfamilie, die krijgen we dus pas maandagochtend te zien, SPANNEND!
t Is hier trouwens superkoud! Ik heb alle pullen aan, die ik meeheb, k voel me net een Michelin-manneke! :) Blijkbaar duurt de koude hier gelukkig nooit lang, drie daagjes en t is weer dertig graden! :) (Dat noemen ze hier winter...)
Paraguayanen hebben ook wel gekke gewoonten: gebruikt wc-papier moet in de vuilbak, om je neus te snutten moet je naar de badkamer gaan, niemand mag ooit je onderbroek zien (die moeten we in t geniep wassen, dat doet de meid niet!) enz...
Zozie, dat is t voorlopig, ik moet aan de talentenshow gaan meedoen!
Dank je wel allemaal voor jullie reacties op m n blog, het mooie afscheid op de luchthaven...
Tot gauw!
Kusjes,
Pandora
Ik probeer zo vlug mogelijk een uitgebreider verslag te posten, maar k ben nog op AFSweekend en zo dadelijk begint een nieuwe sessie! Bovendien gqqt het typen trqqg, qla gevolg vqn het qwerty-toetsenbord ñet qlleñqql gekke Spqqnse tekens8 .' (Bovendien gaat het typen traag als gevolg van het qwerty-toetsenbord met allemeel gekke Spaanse tekens! :))
Voor alle duidelijkheid, ik ben veilig aangekomen, na een heksenketel van vluchten, we waren meer dan 40 uur onderweg... We zitten nu met 110 jongeren op een weekend, waar we workshops krijgen over Paraguayaanse bodylanguage/gewoontes/talen... Er zijn een twintigtal Duitsers, een dertigtal Amerikanen, enkelen Fransen, die absoluut geen Engels kunnen (dit weekend is nog volledig in t Engels!) t Is allemaal wel interessant, maar iedereen is nieuwsgierig naar zijn/haar gastfamilie, die krijgen we dus pas maandagochtend te zien, SPANNEND!
t Is hier trouwens superkoud! Ik heb alle pullen aan, die ik meeheb, k voel me net een Michelin-manneke! :) Blijkbaar duurt de koude hier gelukkig nooit lang, drie daagjes en t is weer dertig graden! :) (Dat noemen ze hier winter...)
Paraguayanen hebben ook wel gekke gewoonten: gebruikt wc-papier moet in de vuilbak, om je neus te snutten moet je naar de badkamer gaan, niemand mag ooit je onderbroek zien (die moeten we in t geniep wassen, dat doet de meid niet!) enz...
Zozie, dat is t voorlopig, ik moet aan de talentenshow gaan meedoen!
Dank je wel allemaal voor jullie reacties op m n blog, het mooie afscheid op de luchthaven...
Tot gauw!
Kusjes,
Pandora
woensdag 1 augustus 2007
Tot over een jaartje!
Nog tien minuten en ik verlaat m'n Tieltse huis... M'n vliegtuig vertrekt om 12.10u!
Ik heb ondertussen nieuws over mijn Paraguayaanse familie!! Mijn mama heet Julia, ze is 55, weduwe en leerkracht middelbaar onderwijs. Ze heeft drie kindjes; Monserrat, een meisje van 14; Vanessa, een meisje van 12 en Carlos, een jongetje van 8... Ze wonen in Capiata, dat is op 20km van de hoofdstad Asuncion. Ik heb er er een eigen kamer en we hebben 4 huisdieren: een hond, een papegaai, een vogel en een schildpad! :) Voor de rest weet ik er nog niet zo veel over... M'n adres laat ik nog wel eens weten, dat is niet duidelijk geschreven op mijn dossier.
Ik wens iedereen een supermooi jaar en denk zo af en toe nog eens aan mij, ik denk zeker aan jullie!
Liefs! X
Pandoraguay
Ik heb ondertussen nieuws over mijn Paraguayaanse familie!! Mijn mama heet Julia, ze is 55, weduwe en leerkracht middelbaar onderwijs. Ze heeft drie kindjes; Monserrat, een meisje van 14; Vanessa, een meisje van 12 en Carlos, een jongetje van 8... Ze wonen in Capiata, dat is op 20km van de hoofdstad Asuncion. Ik heb er er een eigen kamer en we hebben 4 huisdieren: een hond, een papegaai, een vogel en een schildpad! :) Voor de rest weet ik er nog niet zo veel over... M'n adres laat ik nog wel eens weten, dat is niet duidelijk geschreven op mijn dossier.
Ik wens iedereen een supermooi jaar en denk zo af en toe nog eens aan mij, ik denk zeker aan jullie!
Liefs! X
Pandoraguay
vrijdag 29 juni 2007
Het vertrek nadert...
Dag lieve vrienden!
Naar Lindes voorbeeld, heb ik ook een weblog aangemaakt, zodat ik jullie op de hoogte kan houden van mijn avonturen in Paraguay...
Mijn vertrek staat vast, dat zal zijn op 2 augustus. Ik ben in juli jammer genoeg niet veel thuis, maar hopelijk zie ik enkelen van jullie toch nog eens!
Jullie mogen altijd reageren op mijn blog, maar 'k ga, als ik in Paraguay ben, zeker ook proberen iedereen te mailen!
Veel liefs! x
Jullie Pandoor
Abonneren op:
Posts (Atom)
