Cultuurshock

Weer een hele tijd geleden dat ik iets liet horen, daar zijn enkele redenen voor en de belangrijkste is de titel van dit stukje, cultuurshock...

In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...

't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!

De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!

Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!

Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!

Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...

Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...

Heel veel liefs en knuffels!

Pandora vanuit een andere cultuur...