Pfff, is dit nog cultuurverschil?

¡Hola familia y amigos!

'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...

'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)

De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...

Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...

Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!

'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...

Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!

Liefs!

Pandora(guay)

P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D