Holiis m'n Belgische schatties!
Alles goed met jullie? De examentijd zit er bijna op, maar 'k heb aan jullie gedacht hoor!
Ondertussen zit m'n AFS-jaar er bijna op en 'k moet precies nog zooooveel dingen doen! Cadeautjes en herinneringen kopen/maken/verzinnen voor Paraguay en voor België, afscheid nemen van m'n klasgenoten, m'n vrijwilligerswerk, m'n vrienden, m'n familie ..., nog een laatste keer Belgsich koken, iedereen op m'n Paraguayvlag laten schrijven, eens bekijken wat ik meeneem, wat ik hier laat en wat ik opstuur, enz.
'k Verlaat Paraguay op dinsdag 1 juli om 11.00 u en zal op donderdag 3 juli om 07.30 u in België landen. We vliegen met z'n achten van Paraguay naar Argentinië, daar wachten we 7 uur, waarna we het vliegtuig naar Washington DC nemen, daar wachten we zo maar even 11 uur en daarna op naar België!
'k Moet toegeven dat de laatste maanden gevlogen zijn! Net nu ik me hier zo goed thuisvoel, moet ik terug... Niet dat ik niet wil, maar 'k ben er toch wat bang voor! Alles gaat weer anders zijn, weer andere gewoontes, allemaal andere mensen om me heen en weer alles in een andere taal, MAAR in m'n eigen familie en met de vriendinnetjes die me zo goed kennen! 'k Ga hoogstwaarschijnlijk veranderd zijn, maar 'k heb geen idee in welke zin. Volwassener? Zelfstandiger? Meer op mezelf? Of net socialer? 'k Zal ook een studierichting moeten kiezen, dat zal zeker de sociale kant op gaan, maar 'k ben er denk ik wel klaar voor, 'k heb zin om te studeren, na zo'n jaartje van niks opsteken.
'k Laat jullie al, want 'k zie jullie gauw weer!
Un beso grande! Hasta pronto!
Pandoraguay
P.S. Paraguay won 2-0 tegen Brazilië!! En ik zat in het stadion, wooooow!! :)
donderdag 26 juni 2008
zaterdag 3 mei 2008
Aan't werk!
Hola hola gente!
Mba’éichapa? (“Hoe is’t?” in Guarani)
‘k Ben er snelletjes weer, want ik moet precies nog zoveel vertellen en ’t is nog maar 2 maand en m’n voetjes staan weer op Belgische grond! ‘k Weet ondertussen trouwens de precieze datum! Op 3 juli om half 8 ’s ochtends landt het 3de vliegtuig dat ik moet nemen, in Zaventem! Daarom wil ik jullie via m’n blog vragen of jullie nog vragen, opdrachten, zoekertjes... hebben, die ik moet oplossen, ontcijferen?! Post ze op m’n blog en ‘k doe m’n best ze te beantwoorden/vervullen!! 'k Zet trouwens ook vandaag in een nieuw album ("allerlei") van alles wat ik deed enkele foto's online, die kan je bekijken op http://picasaweb.google.com/pandoraversteden!
Brr,’t is hier ook eens frisjes (rond de 10º, maar dat is behoorlijk koud zonder verwarming in huis –ook niet in de badkamer– en met koud-lauw water in de douche!!) en ‘k heb net m’n kleren (zoals altijd met de hand) gewassen, dus ‘k ben aan’t bevriezen! Waar was ik gebleven?
Colegio y trabajo?
Omdat ik vorig schooljaar niet veel bijleerde op m’n school, was ik vastbesloten vrijwilligerswerk te zoeken of een andere school, eventueel zelfs universiteit! ‘k Praatte met Afs, maar die waren het er niet mee eens, ik kwam namelijk voor het schoolprogramma, dus mocht ik gerust werk zoeken en een universiteit voor in de namiddag, maar ‘k moet zowiezo ook naar school! Pff... Dan maar op zoek naar een andere school, want San José (privéschool, de leerlingen betalen er maandelijks) staat bekend als’t slechtste college van de stad! Op 27 februari ging ‘k met m’n broer Alberto mee om met de directrice van zijn staatsschool te spreken, maar die vertelde me vrolijk dat ze geen tijd had voor problemen. Vanaf april mocht ik het nog eens gaan vragen, maar ’t was me wel duidelijk dat ik daar niet zo welkom zou zijn... Normaalgezien moet Afs met de scholen praten, maar de afs-werking in Capiatá laat dikwijls de wensen over, ze wilden me ook niet echt helpen om een andere school te zoeken, ze hadden al genoeg problemen met mij gehad (m’n families) en dus al genoeg tijd in mij gestoken. [’t Is trouwens wel duidelijk dat het niet eenvoudig is goede families te vinden, meer dan 75% van de afs’ers hier, zit niet meer in z’n eerste familie!]
Dezelfde dag nog ging ik aankloppen bij een tehuis voor families met problemen in San Lorenzo, de naburige stad. De directrice legde met de werking uit en toonde me het huis. Ze leek erg blij met een nieuwe vrijwilligster. Het is een tehuis voor families, dus ’t is niet de bedoeling dat enkel kinderen er naartoe trekken, want, legde directrice Teodora me uit, zo los je niets op, de problemen beginnen in de familie zelf. De kinderen komen dus met hun ouders, hoewel dat ongeveer altijd enkel de moeder inhoudt. De meesten die er verblijven, komen omwille van huiselijk geweld, maar ook door geldproblemen of seksueel misbruik! Ze mogen er verblijven zolang ze willen, er zijn drie grote kamers en er wordt (door één van de moeders) voor eten gezorgd. Alle groenten en fruit komen wekelijks gratis van de markt, kilo’s en kilo’s die ze niet meer kunnen verkopen, omdat ze niet mooi meer ogen, worden er gekuist en bewaard in de diepvries. Het tehuis werd vijf jaar geleden gesticht door een Italiaanse pater en is een niet-governementele organisatie, ze krijgen dus geen financiële hulp van de overheid. Gelukkig zijn er enkele mensen die de huur van het huis of de elektriciteitsrekening eens voor zich nemen of wat vlees en suiker kopen! Het huis is groot, maar heeft totaal geen luxe. De badkamer krijgt geen water, dus wassen de inwoners zich buiten met een tuinslang (ook bij 10º of minder) en doen ze hun behoeften op een half omgevallen vuile wc-pot met niet eens een afdak boven! Kleren worden er natuurlijk met de hand gewassen en er wordt gekookt op hout. Ventilators zijn er gelukkig wel in elke kamer. Er is ook een ruime kapel, want dit tehuis is hyperchristelijk! Er wordt 3 tot 4 uur per dag gebeden. Allemaal goed en wel, maar door al dat gebid is er bijvoorbeeld geen educatie voor de jongeren, die er belanden. Vaak zijn ze nooit naar een middelbare school geweest en spreken ze amper Spaans, (enkel Guarani) laat staan lezen. Ze kunnen niet naar school, want daar is geen geld voor, ook in het tehuis niet. De mensen die er pas zijn, zijn vaak erg schuw en verlegen, zeker als ze me niet konden aanspreken in Guarani, maar na een tijdje zag ik ze openbloeien en dan vertrokken ze alweer.
Sinds 8 maart ga’k er twee keer per week naartoe om met de kleintjes te spelen en armbandjes te maken of te praten met de ouderen. ‘k Eet er ‘s middags altijd mee en al is het eten niet altijd even smakelijk, ’k merk dat ze dat appreciëren!
Op 4 maart ging ik de eerste keer weer naar school, ’t schooluniform was veranderd in een jeans met de t-shirt van de school, dus ik was die ochtend megablij toen ik weer in m’n jeans geraakte, dat was zeker 2 maand geleden! J ‘k Kreeg wel heel de tijd dat m’n rits openstond (die was namelijk stuk) en dat ze m’n onderbroek zagen als ik ging zitten... “Hé seg, wees eens blij dat ik er weer in pas!!” Voor de rest veranderde er niet veel, m’n klasgenoten snappen écht niet dat ik naar school ga, hoewel ik m’n dilploma al haalde. Ik leer dingen die ik een viertal jaar geleden al te horen kreeg en soms ook nieuwe dingen, in de wiskunde delen ze hier namelijk door nul... Vaag herinnerde ik me het rijmpje, ’wie deelt door nul, dat is ne snul’ en ‘k probeerde het aan de wiskundeleerkracht uit te leggen, die haalde er zijn rekentoestel bij en toen dat ‘error’ toonde, mompelde hij een beetje verbaasd dat je nul dan vast wel kan delen, ‘k heb braafjes geknikt en ‘k ben weer gaan zitten,’k wilde niet als betweterige leerling overkomen, snap je?
Na twee weken school was’t al een week paasvakantie, Isha en Laura (Amerikaanse) kwamen op bezoek en we trokken naar Lynn en Jules in Pilar en ook Wouter kwam helemaal van Pedro Juan Caballero naar Pilar (meer dan 13 uur onderweg)! We genoten van een vakantietje met veel feestjes en plezier, maar voor Pasen kwamen we terug naar Capiatá om van hieruit een beetje meer van het land te zien. Dat idee botste echter met de strenge godsdienst, want op goede vrijdag mag je hier niets doen en enkel chipa eten! We gingen dus maar naar de kerk, waar Jezus’ sterven werd nagespeeld. Er was enorm veel volk en ‘k heb m’n ogen uitgekeken! Enkele mensen huilden, omwille van Jezus’ dood (en dat bijna 2000 jaar na de feiten?), één van de twaalf apostelen verleidde ons met knipoogjes en lachjes en toen pop Jezus voorbij werd gedragen in een soort doodskist, holde de massa mensen er naar toe, om ‘Hem’ aan te kunnen raken en dan vlug een kruisteken te maken of hun hand te kussen, daarna achtervolgden ze hem in een lange stoet, terwijl een mannenkoor voor de achtergrondmuziek zorgde, ze zongen niet, maar jankten, toen ik vroeg waarom, was het antwoord eensgezind, “dat moet zo op goede vrijdag!” Okeej, als jullie ’t zeggen... J
Van’t ene evenement naar’t andere, namelijk... het kerkhof! Dat is niet zo eenvoudig te beschrijven, want het is in niets te vergelijken met dat wat we in België kerkhof noemen! Een Paraguayaans kerkhof is een soort doolhof van huisjes (sommige huisjes zijn groter en mooier dan de huisjes waarin arme mensen leven), waar de kisten in worden bewaard (ze liggen dus niet onder de grond!) De meeste huisjes zijn half scheef gezakt of hebben gebroken ruiten zodat je de kisten kan aanraken! Er zijn er ook veel waar ‘te huur’ of ‘te koop’ op staat, zodat je op voorhand kan beslissen waar je zal rusten. ‘k Moet toegeven dat ik er niet graag terecht zou komen! Er wonen tientallen honden en katten en je loopt er overdag al gemakkelijk verloren.
Pasen was hier niet zo speciaal, enkel dat we een beetje chiquer aten. Paaseitjes waren er dit jaar ook niet bij, tot Rodrigo langskwam met een reuzenpaasei, jeej! J
Over Rodrigo gesproken... Twee weken geleden hebben we beslist om na meer dan 6 maanden uit elkaar te gaan, ‘k heb ’t er even moeilijk mee gehad, maar’t gaat al beter!
Daarna was’t weer gewoon school. Die vrijdag was’t dag van San José, dus zorgde m’n school voor een defilé! Twintig meisjes trokken majorettepakjes aan en zwaaiden met stokjes, nog eens vijftig paradeerden met een vlag en de overigen volgden in hun schooluniform. Ik werd in typische kleren voor de Paraguayaanse dans gehuld en opende samen met m’n ex-zusjeVanesa en haar vriendinnetje de hele stoet!
‘k Ging vorige week ook eens met m’n zus Fatima, naar haar universiteit, ze studeert boekhouding. ‘k Kreeg er een les statistiek,’k had het vorig jaar al geleerd, maar ’t was best interessant! ’t Viel me op dat er opvallend weinig klasgenoten tegen m’n grote zus babbelden en zij zei ook dat het raar was. Na de volgende les vertelde ze me dat haar klasgenoten dachten dat ik niks verstond, dus waren ze bang om iets te komen zeggen. Waarom is iedereen bang van mij? Fati heeft hen geantwoord dat mijn Spaans beter is dan dat van hen en dat ze met mij over alles kunnen praten; politiek, geschiedenis, wetenschappen, alles! ‘k Hoop dat ze dat doen de volgende keer!
Hmm, volgende keer weer meer! Vergeet geen vragen te posten!
Lieve lieve zoens!
Pandorita
Mba’éichapa? (“Hoe is’t?” in Guarani)
‘k Ben er snelletjes weer, want ik moet precies nog zoveel vertellen en ’t is nog maar 2 maand en m’n voetjes staan weer op Belgische grond! ‘k Weet ondertussen trouwens de precieze datum! Op 3 juli om half 8 ’s ochtends landt het 3de vliegtuig dat ik moet nemen, in Zaventem! Daarom wil ik jullie via m’n blog vragen of jullie nog vragen, opdrachten, zoekertjes... hebben, die ik moet oplossen, ontcijferen?! Post ze op m’n blog en ‘k doe m’n best ze te beantwoorden/vervullen!! 'k Zet trouwens ook vandaag in een nieuw album ("allerlei") van alles wat ik deed enkele foto's online, die kan je bekijken op http://picasaweb.google.com/pandoraversteden!
Brr,’t is hier ook eens frisjes (rond de 10º, maar dat is behoorlijk koud zonder verwarming in huis –ook niet in de badkamer– en met koud-lauw water in de douche!!) en ‘k heb net m’n kleren (zoals altijd met de hand) gewassen, dus ‘k ben aan’t bevriezen! Waar was ik gebleven?
Colegio y trabajo?
Omdat ik vorig schooljaar niet veel bijleerde op m’n school, was ik vastbesloten vrijwilligerswerk te zoeken of een andere school, eventueel zelfs universiteit! ‘k Praatte met Afs, maar die waren het er niet mee eens, ik kwam namelijk voor het schoolprogramma, dus mocht ik gerust werk zoeken en een universiteit voor in de namiddag, maar ‘k moet zowiezo ook naar school! Pff... Dan maar op zoek naar een andere school, want San José (privéschool, de leerlingen betalen er maandelijks) staat bekend als’t slechtste college van de stad! Op 27 februari ging ‘k met m’n broer Alberto mee om met de directrice van zijn staatsschool te spreken, maar die vertelde me vrolijk dat ze geen tijd had voor problemen. Vanaf april mocht ik het nog eens gaan vragen, maar ’t was me wel duidelijk dat ik daar niet zo welkom zou zijn... Normaalgezien moet Afs met de scholen praten, maar de afs-werking in Capiatá laat dikwijls de wensen over, ze wilden me ook niet echt helpen om een andere school te zoeken, ze hadden al genoeg problemen met mij gehad (m’n families) en dus al genoeg tijd in mij gestoken. [’t Is trouwens wel duidelijk dat het niet eenvoudig is goede families te vinden, meer dan 75% van de afs’ers hier, zit niet meer in z’n eerste familie!]
Dezelfde dag nog ging ik aankloppen bij een tehuis voor families met problemen in San Lorenzo, de naburige stad. De directrice legde met de werking uit en toonde me het huis. Ze leek erg blij met een nieuwe vrijwilligster. Het is een tehuis voor families, dus ’t is niet de bedoeling dat enkel kinderen er naartoe trekken, want, legde directrice Teodora me uit, zo los je niets op, de problemen beginnen in de familie zelf. De kinderen komen dus met hun ouders, hoewel dat ongeveer altijd enkel de moeder inhoudt. De meesten die er verblijven, komen omwille van huiselijk geweld, maar ook door geldproblemen of seksueel misbruik! Ze mogen er verblijven zolang ze willen, er zijn drie grote kamers en er wordt (door één van de moeders) voor eten gezorgd. Alle groenten en fruit komen wekelijks gratis van de markt, kilo’s en kilo’s die ze niet meer kunnen verkopen, omdat ze niet mooi meer ogen, worden er gekuist en bewaard in de diepvries. Het tehuis werd vijf jaar geleden gesticht door een Italiaanse pater en is een niet-governementele organisatie, ze krijgen dus geen financiële hulp van de overheid. Gelukkig zijn er enkele mensen die de huur van het huis of de elektriciteitsrekening eens voor zich nemen of wat vlees en suiker kopen! Het huis is groot, maar heeft totaal geen luxe. De badkamer krijgt geen water, dus wassen de inwoners zich buiten met een tuinslang (ook bij 10º of minder) en doen ze hun behoeften op een half omgevallen vuile wc-pot met niet eens een afdak boven! Kleren worden er natuurlijk met de hand gewassen en er wordt gekookt op hout. Ventilators zijn er gelukkig wel in elke kamer. Er is ook een ruime kapel, want dit tehuis is hyperchristelijk! Er wordt 3 tot 4 uur per dag gebeden. Allemaal goed en wel, maar door al dat gebid is er bijvoorbeeld geen educatie voor de jongeren, die er belanden. Vaak zijn ze nooit naar een middelbare school geweest en spreken ze amper Spaans, (enkel Guarani) laat staan lezen. Ze kunnen niet naar school, want daar is geen geld voor, ook in het tehuis niet. De mensen die er pas zijn, zijn vaak erg schuw en verlegen, zeker als ze me niet konden aanspreken in Guarani, maar na een tijdje zag ik ze openbloeien en dan vertrokken ze alweer.
Sinds 8 maart ga’k er twee keer per week naartoe om met de kleintjes te spelen en armbandjes te maken of te praten met de ouderen. ‘k Eet er ‘s middags altijd mee en al is het eten niet altijd even smakelijk, ’k merk dat ze dat appreciëren!
Op 4 maart ging ik de eerste keer weer naar school, ’t schooluniform was veranderd in een jeans met de t-shirt van de school, dus ik was die ochtend megablij toen ik weer in m’n jeans geraakte, dat was zeker 2 maand geleden! J ‘k Kreeg wel heel de tijd dat m’n rits openstond (die was namelijk stuk) en dat ze m’n onderbroek zagen als ik ging zitten... “Hé seg, wees eens blij dat ik er weer in pas!!” Voor de rest veranderde er niet veel, m’n klasgenoten snappen écht niet dat ik naar school ga, hoewel ik m’n dilploma al haalde. Ik leer dingen die ik een viertal jaar geleden al te horen kreeg en soms ook nieuwe dingen, in de wiskunde delen ze hier namelijk door nul... Vaag herinnerde ik me het rijmpje, ’wie deelt door nul, dat is ne snul’ en ‘k probeerde het aan de wiskundeleerkracht uit te leggen, die haalde er zijn rekentoestel bij en toen dat ‘error’ toonde, mompelde hij een beetje verbaasd dat je nul dan vast wel kan delen, ‘k heb braafjes geknikt en ‘k ben weer gaan zitten,’k wilde niet als betweterige leerling overkomen, snap je?
Na twee weken school was’t al een week paasvakantie, Isha en Laura (Amerikaanse) kwamen op bezoek en we trokken naar Lynn en Jules in Pilar en ook Wouter kwam helemaal van Pedro Juan Caballero naar Pilar (meer dan 13 uur onderweg)! We genoten van een vakantietje met veel feestjes en plezier, maar voor Pasen kwamen we terug naar Capiatá om van hieruit een beetje meer van het land te zien. Dat idee botste echter met de strenge godsdienst, want op goede vrijdag mag je hier niets doen en enkel chipa eten! We gingen dus maar naar de kerk, waar Jezus’ sterven werd nagespeeld. Er was enorm veel volk en ‘k heb m’n ogen uitgekeken! Enkele mensen huilden, omwille van Jezus’ dood (en dat bijna 2000 jaar na de feiten?), één van de twaalf apostelen verleidde ons met knipoogjes en lachjes en toen pop Jezus voorbij werd gedragen in een soort doodskist, holde de massa mensen er naar toe, om ‘Hem’ aan te kunnen raken en dan vlug een kruisteken te maken of hun hand te kussen, daarna achtervolgden ze hem in een lange stoet, terwijl een mannenkoor voor de achtergrondmuziek zorgde, ze zongen niet, maar jankten, toen ik vroeg waarom, was het antwoord eensgezind, “dat moet zo op goede vrijdag!” Okeej, als jullie ’t zeggen... J
Van’t ene evenement naar’t andere, namelijk... het kerkhof! Dat is niet zo eenvoudig te beschrijven, want het is in niets te vergelijken met dat wat we in België kerkhof noemen! Een Paraguayaans kerkhof is een soort doolhof van huisjes (sommige huisjes zijn groter en mooier dan de huisjes waarin arme mensen leven), waar de kisten in worden bewaard (ze liggen dus niet onder de grond!) De meeste huisjes zijn half scheef gezakt of hebben gebroken ruiten zodat je de kisten kan aanraken! Er zijn er ook veel waar ‘te huur’ of ‘te koop’ op staat, zodat je op voorhand kan beslissen waar je zal rusten. ‘k Moet toegeven dat ik er niet graag terecht zou komen! Er wonen tientallen honden en katten en je loopt er overdag al gemakkelijk verloren.
Pasen was hier niet zo speciaal, enkel dat we een beetje chiquer aten. Paaseitjes waren er dit jaar ook niet bij, tot Rodrigo langskwam met een reuzenpaasei, jeej! J
Over Rodrigo gesproken... Twee weken geleden hebben we beslist om na meer dan 6 maanden uit elkaar te gaan, ‘k heb ’t er even moeilijk mee gehad, maar’t gaat al beter!
Daarna was’t weer gewoon school. Die vrijdag was’t dag van San José, dus zorgde m’n school voor een defilé! Twintig meisjes trokken majorettepakjes aan en zwaaiden met stokjes, nog eens vijftig paradeerden met een vlag en de overigen volgden in hun schooluniform. Ik werd in typische kleren voor de Paraguayaanse dans gehuld en opende samen met m’n ex-zusjeVanesa en haar vriendinnetje de hele stoet!
‘k Ging vorige week ook eens met m’n zus Fatima, naar haar universiteit, ze studeert boekhouding. ‘k Kreeg er een les statistiek,’k had het vorig jaar al geleerd, maar ’t was best interessant! ’t Viel me op dat er opvallend weinig klasgenoten tegen m’n grote zus babbelden en zij zei ook dat het raar was. Na de volgende les vertelde ze me dat haar klasgenoten dachten dat ik niks verstond, dus waren ze bang om iets te komen zeggen. Waarom is iedereen bang van mij? Fati heeft hen geantwoord dat mijn Spaans beter is dan dat van hen en dat ze met mij over alles kunnen praten; politiek, geschiedenis, wetenschappen, alles! ‘k Hoop dat ze dat doen de volgende keer!
Hmm, volgende keer weer meer! Vergeet geen vragen te posten!
Lieve lieve zoens!
Pandorita
donderdag 24 april 2008
Noticias
Hej leuke luitjes!!
Hier ben ik ‘weer’!
Alles in orde in België? ‘k Heb gehoord dat er eindelijk een regering is?! België werd zelfs opgenomen in het Guinessbook of Records wegens 8 maand zonder regering. Paraguay werd al hele tijd geleden opgenomen in datzelfde beroemde boek, wegens al 61 jaar dezelfde partij, el partido Colorado, aan de macht , maar daar is vorige zondag gelukkig een einde aangekomen! De paraguayanen verkozen ex-bisschop Fernando Lugo tot hun nieuwe president! Laten we hopen dat hij een beter beleid zal voeren, want er is hier nog veel werk aan de winkel!
Wisten jullie dat meer dan 1 miljoen Paraguayanen in Buenos Aires of Spanje wonen, omdat ze in Paraguay geen werk vinden en beter betaald worden in het buitenland... Meer dan 5 van m’n 30 klasgenoten heeft z’n mama en/of papa al meer dan een jaar niet meer gezien! De ouders die in het buitenland werken willen natuurlijk niet dat hun familie in Paraguay denkt dat ze een slecht werk of leven in het buitenland hebben, dus sturen ze maandelijks een hoop geld op. Voor de Paraguayanen zijn dit grote bedragen, maar het leven in Europa is heel wat duurder dan hier en dat beseffen ze amper, dus leven de ouders in Spanje vaak onder bruggen, in krotten...en worden als slaafjes behandeld op hun werk, opdat ze toch maar het geld zouden kunnen opsturen! De situaties zijn echt vaak zielig... en toch vertrekken er alsmaar meer Paraguayanen op zoek naar een ‘betere wereld’.
Elke keer als ik naar het cybercafé ga, zit er wel een vader met huilend dochtertje op z’n schoot over msn messenger en met webcam –zodat mamie-lief ook begint te huilen– met z’n echtgenote,die in Spanje verblijft, te praten.
Het lijkt ook of de mensen hier vaak niet gelukkig zijn. Ze hebben geen vertrouwen in elkaar, ze maken oppervlakkig vrienden, maar nooit dieper, want dan steekt jaloezie de kop op. En draait het dan echt allemaal om bezit? Zo lijkt het wel, want met de mensen van Asunción mag je niet praten, dat zijn allemaal snobs met grote huizen en dure auto’s. Aan de arme mensen van het platteland moet je niet veel aandacht besteden, die weten niet wat ze zeggen en als je dan over de indiaanse bevolking begint, dan krijg je steevast te horen dat die stinken en een schaamte zijn voor het land. Afrikaanse mensen kom je hier zelden tegen, maar enkele dagen geleden op de bus ging er geen enkele Paraguayaan naast de ‘zwarte meneer’ zitten, hoewel dat de enige overblijvende zitplaats was. Als ik echter op zijn plaats had gezeten, zou er bijna gesprint worden om naast die natuurlijke blonde met groene ogen –die vast en zeker uit het zo verheerlijkte Europa komt– te kunnen zitten. Waarom zijn mensen soms zo oneerlijk?
‘k Hoop dat Lugo, net zoals hij beloofd heeft, aan dit allemaal iets kan veranderen! Hij heeft wel maar vijf jaar de tijd en het lijkt erop dat de mensen denken dat er binnen deze tijd werk zal zijn voor iedereen, dat niemand meer arm zal zijn en dat alles zal veranderen! ‘k Ben echter al blij dat hij door die muur van de Colorados is kunnen breken! Die hebben er namelijk echt alles aangedaan om hun macht niet moeten af te staan. Op de dag van de verkiezingen reden er ongelooflijk veel gigantische jeeps van de Colorado-partij rond om mensen in hun huis op te pikken, naar het stembureau te brengen, ze onderweg op een hapje en een drankje te trakteren en ze dan weer naar huis te voeren. Ze kochten ook massaal de paspoorten van overleden mensen op, zodat ze meer dan één stem hadden (hoewel ze na het stemmen hun wijsvinger in blauwe onuitwisbare inkt moesten doppen, zodat ze konden controleren wie al had gestemd en wie nog niet), maar bijna alle mensen aan de stemtafeltjes waren Colorado en zagen dat dus al gauw door de vingers! Het heeft echter niet mogen baten... Zondagavond was’t in Capiata, dat bekend staat voor vol Colorados te zitten, verdacht stilletjes.
En nu zal ik eens verdergaan met mijn lijstje van de vorige keer!
- De laatste 2 weken Chili?
- Terug naar school? Of wordt het werken?
- ’t Kort af, hebben jullie vragen, zoekertjes, opdrachten?
Chili!!
Mmm,Chili! J Alias de drie snelste weken van m’n leven...
De familie van Claudia, waar we al enkele dagen verbleven, werd liever en liever en nam ons trouw elke dag mee naar een plaatsje ‘in de buurt’! Ze betaalden elke dag ons middageten op restaurant en wat we ook voorstelden daar kwam geen verandering in! Ze vroegen enkel om eens iets typisch Belgisch te maken... We maakten chocomousse met echte Belgische chocolade, die in Chili wel te koop is! (We kochten die keer trouwens ook een stapel tampons ‘Tampax’, dat vind je namelijk niet in Paraguay en ze bekijken je wel heel vies als je’r achter vraagt!! In Chili bekeken ze ons nu ook wel een beetje raar omdat we zomaar eventjes 10 pakjes kochten! J) We bezochten met de familie bergen, de zee, het platteland, de stad, een mijn... Ongelooflijk hoe ze ons in de watten legden, ‘k werd er na een tijdje verlegen van, ik heb Claudia namelijk pas in Chili leren kennen! Van vrijdag tot vrijdag bleven we bij hen logeren en daarna trokken we met z’n viertjes nog 7 uur meer naar’t zuiden. We verbleven er in een soort goedkoop jeugdherbergje van Zwitserse eigenaars in Villarrica, waar mensen van vele nationaliteiten verbleven. De keuken deelden we met anderen en zo kwamen we veel over de anderen en de streek te weten! Er verbleef onder andere een jong Belgische koppel dat per fiets de wereld aan’t rondtrekken was. De streek waar we ons bevonden is bekend voor z’n actieve vulkanen en op de grens Villarrica-Pucón bevindt zich de indrukwekkende vulkaan Villarrica, die voor de helft bedekt is met eeuwige sneeuw. Aan de voet van de vulkaan ligt een prachtig groot blauw meer, dat daar na de laatste uitbarsting uit zichzelf werd gevormd.
Eén dag betaalden we een geleide tour in de buurt van de vulkaan en in het stadje Pucón. We zagen een rivier, gevormd in de bedding van een oude lavastroom, helblauw water dat zo koud was dat je gemakkelijk een infarct kon krijgen als je’r zomaar zou inspringen, een rivier waarop je kan raften en we zwommen in termen met water natuurlijk verwarmd met een temperatuur van 39 en 41 graden Celsius.
De volgende dag trokken we met een bus naar een natuurgebied dat zich bevindt tussen 3 vulkanen, dat heeft met gevolg dat alle planten, bomen en dieren die er leven aangepast zijn aan het vulkaangesteente. We wandelden er de hele dag,in’t totaal 20 km waarvan zeker 7 steil bergop! Op de top waren er drie helblauwe meertjes, een prachtige natuur en veeeeel muggen! Toen Lynn en Oona die avond al uitgeput in hun bedje lagen, kregen Isha en ik de kans om de vulkaan ‘Llaima’ vanop ongeveer 100 km afstand, lichtjes te zien uitbarsten! Blijkbaar waren alle mensen al uit het gebeid geëvacueerd, maar waren de natuurliefhebbers bang dat één van de prachtigste natuurgebieden uit de buurt zou vernietigd worden!
‘t Weekend ging weer veel te vlug voorbij en we gebruikten de hele maandag om in San Vicente te geraken, Valentina’s hometown, dat ongeveer op tien uur ten noorde van Pucón ligt (een tweetal uur onder Santiago). Valentina’s mama kwam ons ’s avonds laat in een naburig stadje halen en we kropen onmiddellijk na’t avondeten onder de wol. Isha leerde de volgende dagen de familie van haar zusje kennen, we verkenden haar dorpje, we gingen naar de kapper (waar iedereen daarna spijt van had), we vierden Valentina’s verjaardag, haar mama zorgde voor allemaal typische Chileense gerechten, we gingen naar de markt waar een hele week carnaval werd gevierd, we lagen aan het zwembad van Vale’s oom, we bestudeerden een gek geworden hond, we maakten een excursie naar een gebied waar vroeger indianen woonden (we ontdekten door over hekjes te klauteren een opgegraven indianenskelet), vielen in pan toen we met een 12-tal in de auto zaten, we maakten pret, maar ook ruzie, enz.
Drie nachten later hadden we’t wel gezien en trokken we, de zes chicas een weekendje naar de zee! Naar het wereldberoemde Valparaíso en Viña del Mar namelijk!! We verbleven er in het huis van Claudia’s nonkel en werden weer schaamtelijk verwend! We mochten gedurende drie dagen de hele bovenverdieping van hun huis gebruiken. We hadden dus ter beschikking, twee slaapkamers, een eigen badkamer, een salon met tv, een computer met internet... Bovendien kookten die mensen voor ons en zorgden ze voor ontbijt, hoewel we meermaals uitlegden dat dat echt niet nodig was! We wandelden een dagje rond in de heuvels met prachtige gekleurde huisjes in Valparaíso, zwommen in de zee in Viña del Mar, net zoals honderden anderen, hoewel de rode vlag wapperde, we aten ijsjes, namen de metro, vergaten uit te stappen, lachten, smeerden zonnecrème, werden aangegaapt door Chileentjes, hoorden een versie van ‘I love you’ naar ons roepen, kochten veeeeeel souvenirs, verbrandden, sliepen veel te lang, enz.
En voor we’t wisten was’t alweer zondag 10 februari... We namen de bus tot in Santiago, waar we onze laatste nacht in Claudia’s appartementje verbleven. We kookten een laatste avondmaal, bedoezelden ons een beetje met de typische Chileense ‘pisco sour’ en bleven babbelen tot in de vroege uurtjes om er enkele uurtjes later weer helemaal gepakt en gezakt te staan om naar de luchthaven te vertrekken! Er vloeiden traantjes bij alle 6 de meisjes,’k had me wonderlijk geamuseerd, misschien wel beter dan ooit in Paraguay,maar de drie weken waren om en we moesten dat vliegtuig op (hoewel we allemaal hoopten dat onze plaatsen door anderen bezet waren omdat we niet herbevestigd hadden). In Paraguay stonden Rodrigo en Chino ( Oona’s Paraguayaanse amigovio) ons op te wachten en waar bliiiij ons te zien, maar ik was een beetje vergeten hem te missen in Chili,oeps!’t Thuiskomen was raar, er was namelijk niemand, aangezien Fatima net de volgende dag geopereerd zou worden en ze al in’t ziekenhuis was. ‘k Was bang dat ik in een gat zou vallen, maar dat viel al bij al goed mee! De volgende dag ging Fatima bezoeken, haar operatie was geslaagd en ze was ongelooflijk blij me terug te zien. We hadden enkele uuuuren nodig om bij te babbelen, maar daarna begon het gewone leventje weer.
Volgende keer meer nieuws!
Lieve zoen en tot horen!
Pandorita
Hier ben ik ‘weer’!
Alles in orde in België? ‘k Heb gehoord dat er eindelijk een regering is?! België werd zelfs opgenomen in het Guinessbook of Records wegens 8 maand zonder regering. Paraguay werd al hele tijd geleden opgenomen in datzelfde beroemde boek, wegens al 61 jaar dezelfde partij, el partido Colorado, aan de macht , maar daar is vorige zondag gelukkig een einde aangekomen! De paraguayanen verkozen ex-bisschop Fernando Lugo tot hun nieuwe president! Laten we hopen dat hij een beter beleid zal voeren, want er is hier nog veel werk aan de winkel!
Wisten jullie dat meer dan 1 miljoen Paraguayanen in Buenos Aires of Spanje wonen, omdat ze in Paraguay geen werk vinden en beter betaald worden in het buitenland... Meer dan 5 van m’n 30 klasgenoten heeft z’n mama en/of papa al meer dan een jaar niet meer gezien! De ouders die in het buitenland werken willen natuurlijk niet dat hun familie in Paraguay denkt dat ze een slecht werk of leven in het buitenland hebben, dus sturen ze maandelijks een hoop geld op. Voor de Paraguayanen zijn dit grote bedragen, maar het leven in Europa is heel wat duurder dan hier en dat beseffen ze amper, dus leven de ouders in Spanje vaak onder bruggen, in krotten...en worden als slaafjes behandeld op hun werk, opdat ze toch maar het geld zouden kunnen opsturen! De situaties zijn echt vaak zielig... en toch vertrekken er alsmaar meer Paraguayanen op zoek naar een ‘betere wereld’.
Elke keer als ik naar het cybercafé ga, zit er wel een vader met huilend dochtertje op z’n schoot over msn messenger en met webcam –zodat mamie-lief ook begint te huilen– met z’n echtgenote,die in Spanje verblijft, te praten.
Het lijkt ook of de mensen hier vaak niet gelukkig zijn. Ze hebben geen vertrouwen in elkaar, ze maken oppervlakkig vrienden, maar nooit dieper, want dan steekt jaloezie de kop op. En draait het dan echt allemaal om bezit? Zo lijkt het wel, want met de mensen van Asunción mag je niet praten, dat zijn allemaal snobs met grote huizen en dure auto’s. Aan de arme mensen van het platteland moet je niet veel aandacht besteden, die weten niet wat ze zeggen en als je dan over de indiaanse bevolking begint, dan krijg je steevast te horen dat die stinken en een schaamte zijn voor het land. Afrikaanse mensen kom je hier zelden tegen, maar enkele dagen geleden op de bus ging er geen enkele Paraguayaan naast de ‘zwarte meneer’ zitten, hoewel dat de enige overblijvende zitplaats was. Als ik echter op zijn plaats had gezeten, zou er bijna gesprint worden om naast die natuurlijke blonde met groene ogen –die vast en zeker uit het zo verheerlijkte Europa komt– te kunnen zitten. Waarom zijn mensen soms zo oneerlijk?
‘k Hoop dat Lugo, net zoals hij beloofd heeft, aan dit allemaal iets kan veranderen! Hij heeft wel maar vijf jaar de tijd en het lijkt erop dat de mensen denken dat er binnen deze tijd werk zal zijn voor iedereen, dat niemand meer arm zal zijn en dat alles zal veranderen! ‘k Ben echter al blij dat hij door die muur van de Colorados is kunnen breken! Die hebben er namelijk echt alles aangedaan om hun macht niet moeten af te staan. Op de dag van de verkiezingen reden er ongelooflijk veel gigantische jeeps van de Colorado-partij rond om mensen in hun huis op te pikken, naar het stembureau te brengen, ze onderweg op een hapje en een drankje te trakteren en ze dan weer naar huis te voeren. Ze kochten ook massaal de paspoorten van overleden mensen op, zodat ze meer dan één stem hadden (hoewel ze na het stemmen hun wijsvinger in blauwe onuitwisbare inkt moesten doppen, zodat ze konden controleren wie al had gestemd en wie nog niet), maar bijna alle mensen aan de stemtafeltjes waren Colorado en zagen dat dus al gauw door de vingers! Het heeft echter niet mogen baten... Zondagavond was’t in Capiata, dat bekend staat voor vol Colorados te zitten, verdacht stilletjes.
En nu zal ik eens verdergaan met mijn lijstje van de vorige keer!
- De laatste 2 weken Chili?
- Terug naar school? Of wordt het werken?
- ’t Kort af, hebben jullie vragen, zoekertjes, opdrachten?
Chili!!
Mmm,Chili! J Alias de drie snelste weken van m’n leven...
De familie van Claudia, waar we al enkele dagen verbleven, werd liever en liever en nam ons trouw elke dag mee naar een plaatsje ‘in de buurt’! Ze betaalden elke dag ons middageten op restaurant en wat we ook voorstelden daar kwam geen verandering in! Ze vroegen enkel om eens iets typisch Belgisch te maken... We maakten chocomousse met echte Belgische chocolade, die in Chili wel te koop is! (We kochten die keer trouwens ook een stapel tampons ‘Tampax’, dat vind je namelijk niet in Paraguay en ze bekijken je wel heel vies als je’r achter vraagt!! In Chili bekeken ze ons nu ook wel een beetje raar omdat we zomaar eventjes 10 pakjes kochten! J) We bezochten met de familie bergen, de zee, het platteland, de stad, een mijn... Ongelooflijk hoe ze ons in de watten legden, ‘k werd er na een tijdje verlegen van, ik heb Claudia namelijk pas in Chili leren kennen! Van vrijdag tot vrijdag bleven we bij hen logeren en daarna trokken we met z’n viertjes nog 7 uur meer naar’t zuiden. We verbleven er in een soort goedkoop jeugdherbergje van Zwitserse eigenaars in Villarrica, waar mensen van vele nationaliteiten verbleven. De keuken deelden we met anderen en zo kwamen we veel over de anderen en de streek te weten! Er verbleef onder andere een jong Belgische koppel dat per fiets de wereld aan’t rondtrekken was. De streek waar we ons bevonden is bekend voor z’n actieve vulkanen en op de grens Villarrica-Pucón bevindt zich de indrukwekkende vulkaan Villarrica, die voor de helft bedekt is met eeuwige sneeuw. Aan de voet van de vulkaan ligt een prachtig groot blauw meer, dat daar na de laatste uitbarsting uit zichzelf werd gevormd.
Eén dag betaalden we een geleide tour in de buurt van de vulkaan en in het stadje Pucón. We zagen een rivier, gevormd in de bedding van een oude lavastroom, helblauw water dat zo koud was dat je gemakkelijk een infarct kon krijgen als je’r zomaar zou inspringen, een rivier waarop je kan raften en we zwommen in termen met water natuurlijk verwarmd met een temperatuur van 39 en 41 graden Celsius.
De volgende dag trokken we met een bus naar een natuurgebied dat zich bevindt tussen 3 vulkanen, dat heeft met gevolg dat alle planten, bomen en dieren die er leven aangepast zijn aan het vulkaangesteente. We wandelden er de hele dag,in’t totaal 20 km waarvan zeker 7 steil bergop! Op de top waren er drie helblauwe meertjes, een prachtige natuur en veeeeel muggen! Toen Lynn en Oona die avond al uitgeput in hun bedje lagen, kregen Isha en ik de kans om de vulkaan ‘Llaima’ vanop ongeveer 100 km afstand, lichtjes te zien uitbarsten! Blijkbaar waren alle mensen al uit het gebeid geëvacueerd, maar waren de natuurliefhebbers bang dat één van de prachtigste natuurgebieden uit de buurt zou vernietigd worden!
‘t Weekend ging weer veel te vlug voorbij en we gebruikten de hele maandag om in San Vicente te geraken, Valentina’s hometown, dat ongeveer op tien uur ten noorde van Pucón ligt (een tweetal uur onder Santiago). Valentina’s mama kwam ons ’s avonds laat in een naburig stadje halen en we kropen onmiddellijk na’t avondeten onder de wol. Isha leerde de volgende dagen de familie van haar zusje kennen, we verkenden haar dorpje, we gingen naar de kapper (waar iedereen daarna spijt van had), we vierden Valentina’s verjaardag, haar mama zorgde voor allemaal typische Chileense gerechten, we gingen naar de markt waar een hele week carnaval werd gevierd, we lagen aan het zwembad van Vale’s oom, we bestudeerden een gek geworden hond, we maakten een excursie naar een gebied waar vroeger indianen woonden (we ontdekten door over hekjes te klauteren een opgegraven indianenskelet), vielen in pan toen we met een 12-tal in de auto zaten, we maakten pret, maar ook ruzie, enz.
Drie nachten later hadden we’t wel gezien en trokken we, de zes chicas een weekendje naar de zee! Naar het wereldberoemde Valparaíso en Viña del Mar namelijk!! We verbleven er in het huis van Claudia’s nonkel en werden weer schaamtelijk verwend! We mochten gedurende drie dagen de hele bovenverdieping van hun huis gebruiken. We hadden dus ter beschikking, twee slaapkamers, een eigen badkamer, een salon met tv, een computer met internet... Bovendien kookten die mensen voor ons en zorgden ze voor ontbijt, hoewel we meermaals uitlegden dat dat echt niet nodig was! We wandelden een dagje rond in de heuvels met prachtige gekleurde huisjes in Valparaíso, zwommen in de zee in Viña del Mar, net zoals honderden anderen, hoewel de rode vlag wapperde, we aten ijsjes, namen de metro, vergaten uit te stappen, lachten, smeerden zonnecrème, werden aangegaapt door Chileentjes, hoorden een versie van ‘I love you’ naar ons roepen, kochten veeeeeel souvenirs, verbrandden, sliepen veel te lang, enz.
En voor we’t wisten was’t alweer zondag 10 februari... We namen de bus tot in Santiago, waar we onze laatste nacht in Claudia’s appartementje verbleven. We kookten een laatste avondmaal, bedoezelden ons een beetje met de typische Chileense ‘pisco sour’ en bleven babbelen tot in de vroege uurtjes om er enkele uurtjes later weer helemaal gepakt en gezakt te staan om naar de luchthaven te vertrekken! Er vloeiden traantjes bij alle 6 de meisjes,’k had me wonderlijk geamuseerd, misschien wel beter dan ooit in Paraguay,maar de drie weken waren om en we moesten dat vliegtuig op (hoewel we allemaal hoopten dat onze plaatsen door anderen bezet waren omdat we niet herbevestigd hadden). In Paraguay stonden Rodrigo en Chino ( Oona’s Paraguayaanse amigovio) ons op te wachten en waar bliiiij ons te zien, maar ik was een beetje vergeten hem te missen in Chili,oeps!’t Thuiskomen was raar, er was namelijk niemand, aangezien Fatima net de volgende dag geopereerd zou worden en ze al in’t ziekenhuis was. ‘k Was bang dat ik in een gat zou vallen, maar dat viel al bij al goed mee! De volgende dag ging Fatima bezoeken, haar operatie was geslaagd en ze was ongelooflijk blij me terug te zien. We hadden enkele uuuuren nodig om bij te babbelen, maar daarna begon het gewone leventje weer.
Volgende keer meer nieuws!
Lieve zoen en tot horen!
Pandorita
vrijdag 14 maart 2008
Nu echt! :)
Hola lieve Belgjes! (‘k doe een nieuwe poging om m’n verhaal te vertellen, deze keer vanop de computer bij mij thuis, daarna zet ik het wel op internet met een USB-stick!)
‘k Zal eerlijk zijn, ‘k was jullie een beetje uit het oog verloren (door meer tijd in m’n Paraguayaanse leven te investeren…) tot ik droomde dat Tine, Eva en Sarah op bezoek kwamen en toen merkte ik dat jullie toch wel harder mistte dan ik besefte…
Hmm, wat zal ik allemaal vertellen?
- Een beetje uitgebreider hoe m’n familie in mekaar zit?
- De laatste 2 weken Chili?
- Terug naar school? Of wordt het werken?
- ’t Kort af, hebben jullie vragen, zoekertjes, opdrachten?
Familia Villar-Rivas
‘k Neem het AFS eigenlijk wel kwalijk dat ze pas na 5 maanden een degelijke familie voor me vonden... M’n derde gezin is een heel traditionele, zuinige (ze hebben het ook niet breed!), Christelijke en Paraguayaanse familie, waar ik heel veel leer en waardoor ik m’n ogen en oren regelmatig opentrek, maar ’t belangrijkste is dat ze me als familielid aanvaarden en dat ik me er goed voel! M’n oma die bij ons thuis in woont, maakt het allemaal nog traditioneler! Ze wordt binnenkort 83, maar ze leeft met haar hoofd in de jaren ’50! De wet van de oudere geldt hier ook nog heel sterk... M’n moeder doet nog steeds wat haar moeder haar opdraagt,zonder verder na te denken! ’t Is ook verboden een standpunt te hebben dat niet overeenkomt met dat van m’n grootmoeder! Dat is niet altijd gemakkelijk voor m’n broers en zus, die niet net zoals hun twee ouders op het platteland tussen de koeien opgroeiden en die soms wel eens wat meer van de wereld willen zien! ‘k Geef enkele voorbeelden om aan te tonen wat ik hierboven al schreef:
- Ze zijn redelijk bijgelovig! Zo bestaan er allerlei fabeltjes dat je bijvoorbeeld kan sterven als je watermeloen en druiven samen of vlak achter elkaar eet. Mango is nog zo’n gepest stuk fruit dat je zeker niet mag combineren met ander eten! Je wordt ook gegarandeerd ziek als je je regels hebt en in die periode je haar wast! ‘k Doe natuurlijk vrolijk al die dingen, ze trekken altijd ogen vol ongeloof en zo gauw er dan familie op bezoek komt (dat gebeurt gemiddeld meer dan één keer per week!) wordt dat meteen doorverteld en dan krijg ik weer die ogen vol ongeloof te zien, hihi, ik ben hier al vaak gestorven hoor! J Een ander voorbeeldje... ’t Was een van de weinige avonden dat het hier op onweren stond en om een beetje van dat frisje weertje te genieten was ik buiten gaan zitten om m’n boek te lezen! Evan later kwam er iemand me een brief brengen en ik struikel bijna over de platstamper waar ze tererekruiden mee platstampen (in Afrika gebruiken ze die dingen ook, ’t is een soort van houten schaal met een sokkel waar ze dan met een houten knuppel in stampen, opdat de kruiden meer smaak zouden geven, snappie?)... ‘k Begreep niet wat dat ding daar deed, dus nam het mee naar de keuken, daar zaten m’n oma en m’n moeder, die begonnen te lachen toen ze me zagen afkomen! ‘k Vroeg waarom en m’n mama legde me uit dat ze dat ding daar had gelegd om de boze winden te verdrijven! ‘k Verontschuldigde me en ben’t maar vlug terug gaan leggen, de opening moet naar de zwartste wolken wijzen! J
- Zoals ik al zei, duldt m’n grootmoeder geen tegenspraak! Ze was me eens aan’t vertellen (dat is niet altijd gemakkelijk te verstaan, vaak begint ze in Guarani, beseft ze dat ik meeluister en wisselt ze van taal, maar ja, dan heb ik het begin gemist en kan al lang niet meer volgen of ook heel vaak omgekeerd. Haar Spaans gebruikt ze namelijk bijna niet, dus wilt ze met mij praten en begint ze vol goede moed in’t Spaans, maar dan wordt ze moet en slaagt ze toch weer om in Guarani) dat zelfs haar oudste dochter van 60 haar niet tegenspreekt, dat betuigt van geen respect voor de ouderen! Eén keer had m’n zus, Fatima, haar toch eens tegengesproken (ik had namelijk gevraagd of er een vriendin mocht blijven slapen voor enkele dagen, dat is normaal geen probleem en we zouden elke dag naar een andere stad in de buurt reizen, zodat ze ook niet voor eten moesten zorgen,gewoon het bed...), want oma had gezegd dat als er iemand zou komen, zij naar huis zou gaan om te sterven! Ze vindt dat we al met genoeg in huis wonen en dat het al moeilijk genoeg is voor m’n ouders om alles rond te krijgen... Daarop was Fati boos geworden want er komt gemiddeld 1 keer per week een nonkel of tante slapen en dat geeft nooit problemen! M’n oma heeft haar toen voor egoïstisch en dom uitgemaakt... ’t Ding is gewoon dat m’n grootmoeder oud en ongelukkig is en eender wat zegt om hier toch maar weg te kunnen! Ze klaagt elke dag over andere dingen, ze wil gewoon naar huis, sja, ‘k snap dat ook wel, maar ze mag ook wel beseffen dat ze niet meer in de jaren ’50 leeft! Hihi, die keer zei ze ook dat toen zij in 1948 naar haar internaat ging (ze wilde eigenlijk helemaal niet studeren, maar werken!) niet één keer was uitgegaan in 5 jaar tijd, zo hoort het! Als je je diploma op zak hebt, mag je pas een lief hebben en uitgaan! Lees hieronder wat dat voor gevolgen heeft... Fatima is er trouwens ook van overtuigd dat haar oma haar niet kan hebben omdat ze ten eerste een meisje is en ook omdat ze geen blond haar en blauwe ogen heeft, maar een redelijk bruine huid heeft... ‘k Denk niet dat m’n zus helemaal ongelijk heeft!
- Drie weken geleden vroeg Fatima of ik niet mee naar haar universiteit wilde gaan om haar in te schrijven en natuurlijk had ik daar geen enkel probleem mee... We namen de bus naar de hoofdstad, Asuncion (iets meer dan een uur onderweg) en Fati toonde haar faculteit! ‘k Moet toegeven dat deze universiteit in een prachtig gebouw (zeker naar Paraguayaanse normen) zit! Ze vertelde me dat ze drie jaar geleden, toen ze er de eerste keer binnenwandelde haar mond een hele dag niet had kunnen sluiten van verbazing... Ze had op haar 17 jaar nog nooit een roltrap, laat staan een lift gezien (behalve op tv dan) of gebruikt! Een hele zaal vol computers, woow?! Ze zei me dat ze niet eens wist hoe ze naar’t wc moest gaan, ‘k keek haar met een vreemde blik aan en ze toonde me wat ze bedoelde! Gekke witte bakjes waar je op moet duwen als je wil dat er !vloeibare! zeep uitkomt, een kraan met een drukknop had ze nog nooit gezien en dan nog droogblazers voor je natte handen?! ‘k Verschoot een beetje van haar verhaal en besloot om haar mee te nemen naar het shoppingcenter, waar we ook naar een film zouden kijken in de ingebouwde bioscoop! Toen vertelde m’n 20-jarige zus, die op 1 uur van de hoofdstad woont dat ze nog nooit naar de cinema was geweest! We kwamen aan, ’t was tijd om een hapje te eten, pizza! Kan je geloven dat m’n zus niet wist dat er meer dan één soort/smaak van pizza bestaat?? Hihi,’k heb zo genoten van haar verbazing! Daarna toonde ik haar nog de bowlingbaan waar ze met grote verbaasde ogen een halfuur heeft naar zitten kijken en uiteindelijk was’t al zo laat dat die film er zelfs al niet meer van kwam! Dit soort Paraguayanen zou de kans moeten krijgen op uitwisseling te gaan, ze zouden de eerste 3 maanden hun ogen niet meer sluiten omdat er voor hen zoveel nieuws te zien valt, maar dat lukt jammergenoeg niet, ’t is te duur! In Paraguay is’t echt enkel de bovenlaag van de bevolking die zich dat kan veroorloven...
- Voor m’n Paraguayaanse ouders is het heel belangrijk dat hun kinderen studeren, maar dat kost geld, veel geld! Maar 10% van de Paraguayanen studeert verder... Gelukkig deelt de regering en enkele andere grote privébedrijven beursen uit! M’n broer van 21, Jorge (superslimmerik) studeert zonder beurs, één van de moeilijkste richtingen die je hier vindt, wiskundig ingenieur. Hij zit in het derde van de vijf jaar... Fatima (bijna 20) heeft wel een beurs en kreeg daardoor de kans te studeren in de duurste universiteit van Paraguay, ze studeert economie, ook haar derde jaar! Die beurs geeft wel een enorme druk op de studenten, ze zijn namelijk verplicht meer dan 80% te scoren of ze kunnen hun beurs verliezen! Gelukkig heeft zij ook slimme hersentjes meegekregen! M’n jongste broer, Alberto (bijna 17) starte net het laatste jaar van z’n middelbaar en ook hij heeft een beurs omdat hij de hoogste punten van z’n jaar scoorde! M’n twee broers zitten trouwens één jaar hoger dan hun leeftijdsgenoten en m’n zus twee! Je merkt dat als je niet de slimste en niet de rijkste bent, kan je studies wel vergeten! Er zijn wel veel jongeren die al vroeg beginnen werken om toch maar te kunnen studeren...
- Het verschil tussen begin en eind van de maand is groooot! De laatste weken leeft m’n familie op water en eieren... Ze leven nochtans erg zuinig! M’n moeder zet ’s nachts soms de koelkast uit, ze staat om 5 uur op om alle ventilators uit te zetten (waardoor je wakker wordt met het gevoel door kannibalen gekookt te worden in een pot kokend water), warm water om te douchen is enkel voor de HEEL koude dagen... De familie is wel nog aan’t sparen om een tweede verdiep op hun huis te zetten en ze hadden vier maand geleden een auto-ongeluk, de auto is nog altijd niet hersteld geraakt!
- ... (en nog zoveel meer)
Trouwens, goed nieuws, herinneren jullie je Lourdes nog? De jonge, lieve meid in m’n vorige familie? Ze heeft ander werk gevonden!! En niet het minste... Ze werkt nu als meid voor voetbaltrainer Gustavo Costas, de trainer van Olimpia, één van de bekendste ploegen van Paraguay en z’n vrouw! Ze verdient meer dan dubbelzoveel als ervoor, maar liefst €123/maand! (Het minimumloon in Paraguay is trouwens €200/maand). Ze zegt dat ze haar supergoed behandelen en ‘k moet toegeven dat ze er nog nooit zo goed uitzag! We waren verhalen aan’t oprakelen uit onze vorige familie, toen m’n zus erbij zat, je moest haar ogen zien, dat was voor mij nog een extra bevestiging dat dat geen normale familie was!!
Chili!!
Mmm,Chili! J Alias de drie snelste weken van m’n leven...
De familie van Claudia, waar we al enkele dagen verbleven, werd liever en liever en nam ons trouw elke dag mee naar een plaatsje ‘in de buurt’! Ze betaalden elke dag ons middageten op restaurant en wat we ook voorstelden daar kwam geen verandering in! Ze vroegen enkel om eens iets typisch Belgisch te maken... We maakten chocomousse met echte Belgische chocolade, die in Chili wel te koop is! (We kochten die keer trouwens ook een stapel tampons ‘Tampax’, dat vind je namelijk niet in Paraguay en ze bekijken je wel heel vies als je’r achter vraagt!! In Chili bekeken ze ons nu ook wel een beetje raar omdat we zomaar eventjes 10 pakjes kochten! J) We bezochten met de familie bergen, de zee, het platteland, de stad, een mijn... Ongelooflijk hoe ze ons in de watten legden, ‘k werd er na een tijdje verlegen van, ik heb Claudia namelijk pas in Chili leren kennen!
Okeej, ik schrijf volgende keer wel verder, nu weten jullie tenminste dat ik nog leef!
Tot gauw!
Zie jullie graag! Xxx...
Pandoraguay
‘k Zal eerlijk zijn, ‘k was jullie een beetje uit het oog verloren (door meer tijd in m’n Paraguayaanse leven te investeren…) tot ik droomde dat Tine, Eva en Sarah op bezoek kwamen en toen merkte ik dat jullie toch wel harder mistte dan ik besefte…
Hmm, wat zal ik allemaal vertellen?
- Een beetje uitgebreider hoe m’n familie in mekaar zit?
- De laatste 2 weken Chili?
- Terug naar school? Of wordt het werken?
- ’t Kort af, hebben jullie vragen, zoekertjes, opdrachten?
Familia Villar-Rivas
‘k Neem het AFS eigenlijk wel kwalijk dat ze pas na 5 maanden een degelijke familie voor me vonden... M’n derde gezin is een heel traditionele, zuinige (ze hebben het ook niet breed!), Christelijke en Paraguayaanse familie, waar ik heel veel leer en waardoor ik m’n ogen en oren regelmatig opentrek, maar ’t belangrijkste is dat ze me als familielid aanvaarden en dat ik me er goed voel! M’n oma die bij ons thuis in woont, maakt het allemaal nog traditioneler! Ze wordt binnenkort 83, maar ze leeft met haar hoofd in de jaren ’50! De wet van de oudere geldt hier ook nog heel sterk... M’n moeder doet nog steeds wat haar moeder haar opdraagt,zonder verder na te denken! ’t Is ook verboden een standpunt te hebben dat niet overeenkomt met dat van m’n grootmoeder! Dat is niet altijd gemakkelijk voor m’n broers en zus, die niet net zoals hun twee ouders op het platteland tussen de koeien opgroeiden en die soms wel eens wat meer van de wereld willen zien! ‘k Geef enkele voorbeelden om aan te tonen wat ik hierboven al schreef:
- Ze zijn redelijk bijgelovig! Zo bestaan er allerlei fabeltjes dat je bijvoorbeeld kan sterven als je watermeloen en druiven samen of vlak achter elkaar eet. Mango is nog zo’n gepest stuk fruit dat je zeker niet mag combineren met ander eten! Je wordt ook gegarandeerd ziek als je je regels hebt en in die periode je haar wast! ‘k Doe natuurlijk vrolijk al die dingen, ze trekken altijd ogen vol ongeloof en zo gauw er dan familie op bezoek komt (dat gebeurt gemiddeld meer dan één keer per week!) wordt dat meteen doorverteld en dan krijg ik weer die ogen vol ongeloof te zien, hihi, ik ben hier al vaak gestorven hoor! J Een ander voorbeeldje... ’t Was een van de weinige avonden dat het hier op onweren stond en om een beetje van dat frisje weertje te genieten was ik buiten gaan zitten om m’n boek te lezen! Evan later kwam er iemand me een brief brengen en ik struikel bijna over de platstamper waar ze tererekruiden mee platstampen (in Afrika gebruiken ze die dingen ook, ’t is een soort van houten schaal met een sokkel waar ze dan met een houten knuppel in stampen, opdat de kruiden meer smaak zouden geven, snappie?)... ‘k Begreep niet wat dat ding daar deed, dus nam het mee naar de keuken, daar zaten m’n oma en m’n moeder, die begonnen te lachen toen ze me zagen afkomen! ‘k Vroeg waarom en m’n mama legde me uit dat ze dat ding daar had gelegd om de boze winden te verdrijven! ‘k Verontschuldigde me en ben’t maar vlug terug gaan leggen, de opening moet naar de zwartste wolken wijzen! J
- Zoals ik al zei, duldt m’n grootmoeder geen tegenspraak! Ze was me eens aan’t vertellen (dat is niet altijd gemakkelijk te verstaan, vaak begint ze in Guarani, beseft ze dat ik meeluister en wisselt ze van taal, maar ja, dan heb ik het begin gemist en kan al lang niet meer volgen of ook heel vaak omgekeerd. Haar Spaans gebruikt ze namelijk bijna niet, dus wilt ze met mij praten en begint ze vol goede moed in’t Spaans, maar dan wordt ze moet en slaagt ze toch weer om in Guarani) dat zelfs haar oudste dochter van 60 haar niet tegenspreekt, dat betuigt van geen respect voor de ouderen! Eén keer had m’n zus, Fatima, haar toch eens tegengesproken (ik had namelijk gevraagd of er een vriendin mocht blijven slapen voor enkele dagen, dat is normaal geen probleem en we zouden elke dag naar een andere stad in de buurt reizen, zodat ze ook niet voor eten moesten zorgen,gewoon het bed...), want oma had gezegd dat als er iemand zou komen, zij naar huis zou gaan om te sterven! Ze vindt dat we al met genoeg in huis wonen en dat het al moeilijk genoeg is voor m’n ouders om alles rond te krijgen... Daarop was Fati boos geworden want er komt gemiddeld 1 keer per week een nonkel of tante slapen en dat geeft nooit problemen! M’n oma heeft haar toen voor egoïstisch en dom uitgemaakt... ’t Ding is gewoon dat m’n grootmoeder oud en ongelukkig is en eender wat zegt om hier toch maar weg te kunnen! Ze klaagt elke dag over andere dingen, ze wil gewoon naar huis, sja, ‘k snap dat ook wel, maar ze mag ook wel beseffen dat ze niet meer in de jaren ’50 leeft! Hihi, die keer zei ze ook dat toen zij in 1948 naar haar internaat ging (ze wilde eigenlijk helemaal niet studeren, maar werken!) niet één keer was uitgegaan in 5 jaar tijd, zo hoort het! Als je je diploma op zak hebt, mag je pas een lief hebben en uitgaan! Lees hieronder wat dat voor gevolgen heeft... Fatima is er trouwens ook van overtuigd dat haar oma haar niet kan hebben omdat ze ten eerste een meisje is en ook omdat ze geen blond haar en blauwe ogen heeft, maar een redelijk bruine huid heeft... ‘k Denk niet dat m’n zus helemaal ongelijk heeft!
- Drie weken geleden vroeg Fatima of ik niet mee naar haar universiteit wilde gaan om haar in te schrijven en natuurlijk had ik daar geen enkel probleem mee... We namen de bus naar de hoofdstad, Asuncion (iets meer dan een uur onderweg) en Fati toonde haar faculteit! ‘k Moet toegeven dat deze universiteit in een prachtig gebouw (zeker naar Paraguayaanse normen) zit! Ze vertelde me dat ze drie jaar geleden, toen ze er de eerste keer binnenwandelde haar mond een hele dag niet had kunnen sluiten van verbazing... Ze had op haar 17 jaar nog nooit een roltrap, laat staan een lift gezien (behalve op tv dan) of gebruikt! Een hele zaal vol computers, woow?! Ze zei me dat ze niet eens wist hoe ze naar’t wc moest gaan, ‘k keek haar met een vreemde blik aan en ze toonde me wat ze bedoelde! Gekke witte bakjes waar je op moet duwen als je wil dat er !vloeibare! zeep uitkomt, een kraan met een drukknop had ze nog nooit gezien en dan nog droogblazers voor je natte handen?! ‘k Verschoot een beetje van haar verhaal en besloot om haar mee te nemen naar het shoppingcenter, waar we ook naar een film zouden kijken in de ingebouwde bioscoop! Toen vertelde m’n 20-jarige zus, die op 1 uur van de hoofdstad woont dat ze nog nooit naar de cinema was geweest! We kwamen aan, ’t was tijd om een hapje te eten, pizza! Kan je geloven dat m’n zus niet wist dat er meer dan één soort/smaak van pizza bestaat?? Hihi,’k heb zo genoten van haar verbazing! Daarna toonde ik haar nog de bowlingbaan waar ze met grote verbaasde ogen een halfuur heeft naar zitten kijken en uiteindelijk was’t al zo laat dat die film er zelfs al niet meer van kwam! Dit soort Paraguayanen zou de kans moeten krijgen op uitwisseling te gaan, ze zouden de eerste 3 maanden hun ogen niet meer sluiten omdat er voor hen zoveel nieuws te zien valt, maar dat lukt jammergenoeg niet, ’t is te duur! In Paraguay is’t echt enkel de bovenlaag van de bevolking die zich dat kan veroorloven...
- Voor m’n Paraguayaanse ouders is het heel belangrijk dat hun kinderen studeren, maar dat kost geld, veel geld! Maar 10% van de Paraguayanen studeert verder... Gelukkig deelt de regering en enkele andere grote privébedrijven beursen uit! M’n broer van 21, Jorge (superslimmerik) studeert zonder beurs, één van de moeilijkste richtingen die je hier vindt, wiskundig ingenieur. Hij zit in het derde van de vijf jaar... Fatima (bijna 20) heeft wel een beurs en kreeg daardoor de kans te studeren in de duurste universiteit van Paraguay, ze studeert economie, ook haar derde jaar! Die beurs geeft wel een enorme druk op de studenten, ze zijn namelijk verplicht meer dan 80% te scoren of ze kunnen hun beurs verliezen! Gelukkig heeft zij ook slimme hersentjes meegekregen! M’n jongste broer, Alberto (bijna 17) starte net het laatste jaar van z’n middelbaar en ook hij heeft een beurs omdat hij de hoogste punten van z’n jaar scoorde! M’n twee broers zitten trouwens één jaar hoger dan hun leeftijdsgenoten en m’n zus twee! Je merkt dat als je niet de slimste en niet de rijkste bent, kan je studies wel vergeten! Er zijn wel veel jongeren die al vroeg beginnen werken om toch maar te kunnen studeren...
- Het verschil tussen begin en eind van de maand is groooot! De laatste weken leeft m’n familie op water en eieren... Ze leven nochtans erg zuinig! M’n moeder zet ’s nachts soms de koelkast uit, ze staat om 5 uur op om alle ventilators uit te zetten (waardoor je wakker wordt met het gevoel door kannibalen gekookt te worden in een pot kokend water), warm water om te douchen is enkel voor de HEEL koude dagen... De familie is wel nog aan’t sparen om een tweede verdiep op hun huis te zetten en ze hadden vier maand geleden een auto-ongeluk, de auto is nog altijd niet hersteld geraakt!
- ... (en nog zoveel meer)
Trouwens, goed nieuws, herinneren jullie je Lourdes nog? De jonge, lieve meid in m’n vorige familie? Ze heeft ander werk gevonden!! En niet het minste... Ze werkt nu als meid voor voetbaltrainer Gustavo Costas, de trainer van Olimpia, één van de bekendste ploegen van Paraguay en z’n vrouw! Ze verdient meer dan dubbelzoveel als ervoor, maar liefst €123/maand! (Het minimumloon in Paraguay is trouwens €200/maand). Ze zegt dat ze haar supergoed behandelen en ‘k moet toegeven dat ze er nog nooit zo goed uitzag! We waren verhalen aan’t oprakelen uit onze vorige familie, toen m’n zus erbij zat, je moest haar ogen zien, dat was voor mij nog een extra bevestiging dat dat geen normale familie was!!
Chili!!
Mmm,Chili! J Alias de drie snelste weken van m’n leven...
De familie van Claudia, waar we al enkele dagen verbleven, werd liever en liever en nam ons trouw elke dag mee naar een plaatsje ‘in de buurt’! Ze betaalden elke dag ons middageten op restaurant en wat we ook voorstelden daar kwam geen verandering in! Ze vroegen enkel om eens iets typisch Belgisch te maken... We maakten chocomousse met echte Belgische chocolade, die in Chili wel te koop is! (We kochten die keer trouwens ook een stapel tampons ‘Tampax’, dat vind je namelijk niet in Paraguay en ze bekijken je wel heel vies als je’r achter vraagt!! In Chili bekeken ze ons nu ook wel een beetje raar omdat we zomaar eventjes 10 pakjes kochten! J) We bezochten met de familie bergen, de zee, het platteland, de stad, een mijn... Ongelooflijk hoe ze ons in de watten legden, ‘k werd er na een tijdje verlegen van, ik heb Claudia namelijk pas in Chili leren kennen!
Okeej, ik schrijf volgende keer wel verder, nu weten jullie tenminste dat ik nog leef!
Tot gauw!
Zie jullie graag! Xxx...
Pandoraguay
vrijdag 7 maart 2008
Even inhalen...
Pff :( 'k Heb net een uur getypt en alles wat ik geschreven heb ik WEG! 'k Had net zooooooooveel verteld... 'k Ga thuis op m'n computer wel opnieuw typen en dan kopieren zodat dat niet weer gebeurt :( 'k heb er hoofdpijn van gekregen, stomme computer, 'k had zooooveel verteld over m'n familie, over Chili, over m'n school, alles...
Tot gauw
Tot gauw
maandag 28 januari 2008
Eerste daagjes in Chiliiiiii! :)
Holaaaaa queridos!
'k Zal eens wat over Chili vertellen, misschien dat jullie dat graag horen....
Dinsdag na de vliegreis wat de stad gaan verkennen! Santiago de Chile is een wereldstad en niet in één opzicht met Paraguay te vergelijken! 'k Voelde me weer helemaal in Europa, 'k dacht jullie elk moment tegen te komen! 's Avonds gingen we naar de film, de Chilenen wilden Will Smith in z'n nieuwe film bezig zien, dus gingen we naar 'I am legend'. Mis amigos, 'k waarschuw jullie, horror-thriller eerste klas, 'k heb de hele film lang onder m'n trui doorgebracht en stapte trillend naar buiten, niemand had ervan genoten...
De volgende dag stonden we vroeg op, we wilden alles zien wat je in deze stad kan zien! We betaalden een toeristenbus (zo'n rooie dubbeldekker met open dak), die door de stad toerde en waar je op twaalf plaatsen kon afstappen om wat te verkennen... Er passeerden elk half uur bussen dus je kon terug opstappen wanneer je wilde! We gingen heel de middag naar een groot park op de top van een berg, vanwaar we een prachtig zicht over de gigantische stad hadden! We kwamen er Italianen tegen die blijkbaar op theatertoer zijn, ze beloofden ons gratis tickets voor de volgende avond, ze zouden ons bellen! We picknickten, todo bien, we namen m'n tererethermos mee (die Rodrigo mij cadeau deed) en daar hadden we veel bekijks mee, de Chilenen kennen dat blijkbaar niet! Daarna nog even Pablo Nerudos (heel bekende Chileense schrijver) huis gaan bezoeken en weer de bus op! Afgestapt aan het museum voor moderne kunsten, dat was in de prijs inbegrepen. 'k Vond het een mooie tentoonstelling, maar Lynn en Oona zijn blijkbaar niet echt kunst-geïntereseerd, dus we gingen er vlug over... Weer de bus op, we stapten niet uit in't centrum dat wilden we liever te voet doen, maar op't eindpunt was er een soort winkelcentrum waar we in een van de restaurants een gratis drankje en korting kregen met deze toeristenbus die we betaald hadden. Weeral meegemaakt hoe toeristen in't zak worden gezet, ze zeiden maar 1 gratis drankje per tafel en dat de korting op het eten en het gratis drankje niet samen kan! Gelukkig zijn wij geen echte toeristen meer, omdat we de taal rijk zijn, we hebben hun dure drankjes dus niet betaald en Claudia, de Chileense, gaf de baas van het restaurant een lelijke uitbrander! :) In't donker terug naar Claudia's appartement gegaan, de volgende dag wat uitgestippeld en gaan slapen!
Donderdag stonden we weer vroeg op, om't centrum van de stad te gaan bezoeken! We gingen naar een ander mooi park en het museum in de bibliotheek, daarna thuis spaghetti gaan maken en eten en daarna nog enkele kerken en belangrijke gebouwen bezocht! We kregen telefoon van onze Italiaan en hij had wel degelijk 7 gratis kaarten voor ons bemachtigd! We moesten er een uur op oorhand zijn en hij zou't regelen! Joepie! 't Was een dure voorstelling (Comedia del Arte) hoor (10 euro of zo!). We stonden er mooi op tijd, werden langs de artiesteningang binnengelaten, zagen de andere kant van de scene en acteurs die aan Tai Sji deden. We nodigden ze allemaal uit voor onze terere, die we steevast overal mee naartoe nemen, maar Europeanen drinken niet gemakkelijk allemaal van't zelfde rietje, dus... Daarna begon de 3 uur lange voorstelling! 't Was grappig en mooi, maar soms moeilijk te volgen! De acteurs spraken Italiaans en er was boventiteling (die veel te hoog hing, waardoor je moeilijk de twee tegelijk kon zien) in't Spaans, maar er werden heel veel beleefdheidsvormen gebruikt die de Paraguayanen niet gebruiken in hun Spaans, dus we kenden lang niet alle woorden, jammer, maar 'k had het geheel wel door! Achteraf nog foto's getrokken van de prachtige toneelzaal en met de acteurs! De Italiaan, die ons van de kaarten voorzag, trakteerde ons op een avondje uit, we waren nooit van kleren gaan wisselen, dus nog altijd in short, met een zware rugzak en bijna geen geld op zak, maar geen probleem, hij betaalde de taxi en een cocktail voor ons allemaal in een pub (ongelooflijk, maar dat bestaat dus niet in Paraguay!). We kwamen de andere acteurs tegen en babbelden nog wat na in een mengeling van Spaans, Italiaans en Engels! Om 2 uur gingen we toch maar door, zodat we de volgende dag toch weer vroeg op konden! 't Was wel een leuke avond!
Vrijdag, onze laatste dag in Santiago, bezochten we de overige 15 gebouwen die we nog niet gedaan hadden, er kwamen al enkele stroebelingen in de groep omdat Lynn nu wel genoeg had van al die gebouwen... We gingen iets eten en daarna een ijsje met superspeciale smaken, bijvoorbeeld rozenijs, dat proeft zoals rozen ruiken, mmm, lekker! Om een uur of vijf spraken we af met Valentina, Isha's Chileense zus (die tot deze dag examens had) en namen we de bus naar Chillan, Claudia's stad, op 5 uur van Santiago, niets in vergelijking met de grootte van het land! Haar familie ontving ons superhartelijk en 'k ging vlug slapen, 'k had hoofdpijn...
Zaterdag voor de eerste keer een beetje uitgeslapen, maar de hoofdpijn was niet weg... Toch meegegaan naar de thermen waar we zouden gaan zwemmen! (Op 80 km van Chillan, voor ons superver, voor de Chilenen is dat een afstandje van 20 km!) Claudia's hele familie en lief ging mee! Eerst klommen we tot boven op een gigahoge berg, waar stoom uit de berg spoot en medicinale modder te vinden is, die we op ons gezicht smeerden! Ik viel in slaap daarboven, 'k was uitgeput... Daarna een lange afdaling terug naar beneden en water gedronken, in de auto terug in slaap gevallen tot ze me wakker maakten om in een restaurant te eten, Claudia's ouders staan erop alles te betalen, oke, als ze zo aandringen... ;) Daarna terug 40 km de auto in, iedereen gedoucht en klaargemaakt voor een feestje en ik ging vroeg slapen, 'k wilde liever vlug genezen, dus 'k ging niet mee uit!
Zondag sliepen we schandalig lang, tot 1 uur! :) Daarna moest iedereen nog douchen en 'ontbijten', dus 't was al behoorlijk laat toen we eindelijk naar het Chileense platteland (dat hier wel plat is, maar omrand is met honderden-meters hoge bergen) konden vertrekken, weer met heel Claudia's superwarme, lieve en geïnteresseerde familie! We zijn met zoveel dat we weer in twee auto's gaan! Deze keer was't 'maar' 60 km! 't Was wel een prachtig plekje met een hemelsblauw riviertje, op de achtergrond besneeuwde bergen en een idyllisch restaurantje, waar we natuurlijk op eten getrakteerd werden door Claudia's ouders! Er was een zwembad, waar we in ondergoed insprongen, wegens het vergeten van bikini's en 't was een toffe bedoening, met weer eens veel lekker eten (dat mocht wel eens, na de onbestaande afwisseling die er in Paraguay is!). We praatten nog wat na en vertrokken weer richting Claudia's huis! M'n koorts en hoofdpijn kenden een hoogtepunt, dus ik trachtte vroeg te gaan slapen, maar dat was niet eenvoudig door de hitte!
Vandaag hadden we vroeg moeten opstaan, om een mijn te bezoeken, maar die was wegens omstandigheden blijkbaar gesloten, dus wilde mama Tana ons meenemen naar het dichtstbijzijnde strand (wij dachten een klein uurtje auto, jaja, weer een rit van 2 uur heen)! We kwamen aan, werden op een heerlijk visje getrakteerd door la mama, uiteraard en satisfecho reden we door naar't strand! Claudia's papa en zus moesten werken vandaag, maar hun hondje Pola, ging wel mee, 'k moet toegeven dat ik het niet zo voor honden heb, maar dit is toch een geweldig beestje! We hadden blijkbaar wel pech met het weer, er stond veel wind en 't was veel te koud om te zwemmen... We zagen wel twee prachtige stranden! Eentje met een gigantische rots die ze Iglesia (kerk) noemen, omdat die hol is en vanbinnen bijna zo groot als een kerk, woow! Het andere strand had een grote rots in het water, waar een stuk of honderd zeehonden opzaten die gekke geluidjes maakten, heerlijk! :) We trokken veel foto's en genoten van stevige wind! Jeej, vakantieee! :D Nu ga'k vlug chocomousse maken met de andere meisjes, we hebben Belgische chocolade gevonden in de supermarkt dus we moeten er gebruik van maken eh! :) (En dan kunnen we Claudia's ouders tenminste ook een klein beetje bedanken! We hebben al afgesproken dat we in Paraguay een collage gaan maken met onze Chilifoto's en ze gaan opsturen!)
Tot gauw!
Nog heel veel succes met jullie examens, 'k denk aan jullie en duim!
Lieve zoenen! X
Pandoor
'k Zal eens wat over Chili vertellen, misschien dat jullie dat graag horen....
Dinsdag na de vliegreis wat de stad gaan verkennen! Santiago de Chile is een wereldstad en niet in één opzicht met Paraguay te vergelijken! 'k Voelde me weer helemaal in Europa, 'k dacht jullie elk moment tegen te komen! 's Avonds gingen we naar de film, de Chilenen wilden Will Smith in z'n nieuwe film bezig zien, dus gingen we naar 'I am legend'. Mis amigos, 'k waarschuw jullie, horror-thriller eerste klas, 'k heb de hele film lang onder m'n trui doorgebracht en stapte trillend naar buiten, niemand had ervan genoten...
De volgende dag stonden we vroeg op, we wilden alles zien wat je in deze stad kan zien! We betaalden een toeristenbus (zo'n rooie dubbeldekker met open dak), die door de stad toerde en waar je op twaalf plaatsen kon afstappen om wat te verkennen... Er passeerden elk half uur bussen dus je kon terug opstappen wanneer je wilde! We gingen heel de middag naar een groot park op de top van een berg, vanwaar we een prachtig zicht over de gigantische stad hadden! We kwamen er Italianen tegen die blijkbaar op theatertoer zijn, ze beloofden ons gratis tickets voor de volgende avond, ze zouden ons bellen! We picknickten, todo bien, we namen m'n tererethermos mee (die Rodrigo mij cadeau deed) en daar hadden we veel bekijks mee, de Chilenen kennen dat blijkbaar niet! Daarna nog even Pablo Nerudos (heel bekende Chileense schrijver) huis gaan bezoeken en weer de bus op! Afgestapt aan het museum voor moderne kunsten, dat was in de prijs inbegrepen. 'k Vond het een mooie tentoonstelling, maar Lynn en Oona zijn blijkbaar niet echt kunst-geïntereseerd, dus we gingen er vlug over... Weer de bus op, we stapten niet uit in't centrum dat wilden we liever te voet doen, maar op't eindpunt was er een soort winkelcentrum waar we in een van de restaurants een gratis drankje en korting kregen met deze toeristenbus die we betaald hadden. Weeral meegemaakt hoe toeristen in't zak worden gezet, ze zeiden maar 1 gratis drankje per tafel en dat de korting op het eten en het gratis drankje niet samen kan! Gelukkig zijn wij geen echte toeristen meer, omdat we de taal rijk zijn, we hebben hun dure drankjes dus niet betaald en Claudia, de Chileense, gaf de baas van het restaurant een lelijke uitbrander! :) In't donker terug naar Claudia's appartement gegaan, de volgende dag wat uitgestippeld en gaan slapen!
Donderdag stonden we weer vroeg op, om't centrum van de stad te gaan bezoeken! We gingen naar een ander mooi park en het museum in de bibliotheek, daarna thuis spaghetti gaan maken en eten en daarna nog enkele kerken en belangrijke gebouwen bezocht! We kregen telefoon van onze Italiaan en hij had wel degelijk 7 gratis kaarten voor ons bemachtigd! We moesten er een uur op oorhand zijn en hij zou't regelen! Joepie! 't Was een dure voorstelling (Comedia del Arte) hoor (10 euro of zo!). We stonden er mooi op tijd, werden langs de artiesteningang binnengelaten, zagen de andere kant van de scene en acteurs die aan Tai Sji deden. We nodigden ze allemaal uit voor onze terere, die we steevast overal mee naartoe nemen, maar Europeanen drinken niet gemakkelijk allemaal van't zelfde rietje, dus... Daarna begon de 3 uur lange voorstelling! 't Was grappig en mooi, maar soms moeilijk te volgen! De acteurs spraken Italiaans en er was boventiteling (die veel te hoog hing, waardoor je moeilijk de twee tegelijk kon zien) in't Spaans, maar er werden heel veel beleefdheidsvormen gebruikt die de Paraguayanen niet gebruiken in hun Spaans, dus we kenden lang niet alle woorden, jammer, maar 'k had het geheel wel door! Achteraf nog foto's getrokken van de prachtige toneelzaal en met de acteurs! De Italiaan, die ons van de kaarten voorzag, trakteerde ons op een avondje uit, we waren nooit van kleren gaan wisselen, dus nog altijd in short, met een zware rugzak en bijna geen geld op zak, maar geen probleem, hij betaalde de taxi en een cocktail voor ons allemaal in een pub (ongelooflijk, maar dat bestaat dus niet in Paraguay!). We kwamen de andere acteurs tegen en babbelden nog wat na in een mengeling van Spaans, Italiaans en Engels! Om 2 uur gingen we toch maar door, zodat we de volgende dag toch weer vroeg op konden! 't Was wel een leuke avond!
Vrijdag, onze laatste dag in Santiago, bezochten we de overige 15 gebouwen die we nog niet gedaan hadden, er kwamen al enkele stroebelingen in de groep omdat Lynn nu wel genoeg had van al die gebouwen... We gingen iets eten en daarna een ijsje met superspeciale smaken, bijvoorbeeld rozenijs, dat proeft zoals rozen ruiken, mmm, lekker! Om een uur of vijf spraken we af met Valentina, Isha's Chileense zus (die tot deze dag examens had) en namen we de bus naar Chillan, Claudia's stad, op 5 uur van Santiago, niets in vergelijking met de grootte van het land! Haar familie ontving ons superhartelijk en 'k ging vlug slapen, 'k had hoofdpijn...
Zaterdag voor de eerste keer een beetje uitgeslapen, maar de hoofdpijn was niet weg... Toch meegegaan naar de thermen waar we zouden gaan zwemmen! (Op 80 km van Chillan, voor ons superver, voor de Chilenen is dat een afstandje van 20 km!) Claudia's hele familie en lief ging mee! Eerst klommen we tot boven op een gigahoge berg, waar stoom uit de berg spoot en medicinale modder te vinden is, die we op ons gezicht smeerden! Ik viel in slaap daarboven, 'k was uitgeput... Daarna een lange afdaling terug naar beneden en water gedronken, in de auto terug in slaap gevallen tot ze me wakker maakten om in een restaurant te eten, Claudia's ouders staan erop alles te betalen, oke, als ze zo aandringen... ;) Daarna terug 40 km de auto in, iedereen gedoucht en klaargemaakt voor een feestje en ik ging vroeg slapen, 'k wilde liever vlug genezen, dus 'k ging niet mee uit!
Zondag sliepen we schandalig lang, tot 1 uur! :) Daarna moest iedereen nog douchen en 'ontbijten', dus 't was al behoorlijk laat toen we eindelijk naar het Chileense platteland (dat hier wel plat is, maar omrand is met honderden-meters hoge bergen) konden vertrekken, weer met heel Claudia's superwarme, lieve en geïnteresseerde familie! We zijn met zoveel dat we weer in twee auto's gaan! Deze keer was't 'maar' 60 km! 't Was wel een prachtig plekje met een hemelsblauw riviertje, op de achtergrond besneeuwde bergen en een idyllisch restaurantje, waar we natuurlijk op eten getrakteerd werden door Claudia's ouders! Er was een zwembad, waar we in ondergoed insprongen, wegens het vergeten van bikini's en 't was een toffe bedoening, met weer eens veel lekker eten (dat mocht wel eens, na de onbestaande afwisseling die er in Paraguay is!). We praatten nog wat na en vertrokken weer richting Claudia's huis! M'n koorts en hoofdpijn kenden een hoogtepunt, dus ik trachtte vroeg te gaan slapen, maar dat was niet eenvoudig door de hitte!
Vandaag hadden we vroeg moeten opstaan, om een mijn te bezoeken, maar die was wegens omstandigheden blijkbaar gesloten, dus wilde mama Tana ons meenemen naar het dichtstbijzijnde strand (wij dachten een klein uurtje auto, jaja, weer een rit van 2 uur heen)! We kwamen aan, werden op een heerlijk visje getrakteerd door la mama, uiteraard en satisfecho reden we door naar't strand! Claudia's papa en zus moesten werken vandaag, maar hun hondje Pola, ging wel mee, 'k moet toegeven dat ik het niet zo voor honden heb, maar dit is toch een geweldig beestje! We hadden blijkbaar wel pech met het weer, er stond veel wind en 't was veel te koud om te zwemmen... We zagen wel twee prachtige stranden! Eentje met een gigantische rots die ze Iglesia (kerk) noemen, omdat die hol is en vanbinnen bijna zo groot als een kerk, woow! Het andere strand had een grote rots in het water, waar een stuk of honderd zeehonden opzaten die gekke geluidjes maakten, heerlijk! :) We trokken veel foto's en genoten van stevige wind! Jeej, vakantieee! :D Nu ga'k vlug chocomousse maken met de andere meisjes, we hebben Belgische chocolade gevonden in de supermarkt dus we moeten er gebruik van maken eh! :) (En dan kunnen we Claudia's ouders tenminste ook een klein beetje bedanken! We hebben al afgesproken dat we in Paraguay een collage gaan maken met onze Chilifoto's en ze gaan opsturen!)
Tot gauw!
Nog heel veel succes met jullie examens, 'k denk aan jullie en duim!
Lieve zoenen! X
Pandoor
zaterdag 19 januari 2008
Pandoraguay zet haar eerste stapjes in ...
¡CHILI!
En zoals al wel duidelijk was ga'k nu ook het buitenland wat verkennen! Volgende dinsdag, 22 januari vertrek ik drie weekjes naar Chili, 't zou een prachtig land zijn! ('k Herinner me dat bij mij thuis in België een Chileense poncho ligt, een cadeau van nonkel Wim en tante Agnes, als ik me niet vergis?) Samenmet twee Belgische meisjes, Oona en Isha stap ik op het vliegtuig richting Santiago de Chile! We gaan een week op bezoek bij Isha's Chileense zus, Valentina, die vorig jaar met AFS in haar Belgische familie woonde. Zij gaat ons rondgidsen in de hoofdstad! De tweede week zakken we af naar de stad van een ander Chileens meisje dat in België op uitwisseling kwam en de laatste week gaan we met ons drietjes per bus naar het Zuiden van Chili om de prachtige bergen van dichterbij te zien! Op 11 februari zal ik terug in Paraguay landen... Ik kijk er ongelooflijk naar uit, hoewel ik me ook wel een beetje schuldig voel. Morgen ben ik één maand in m'n nieuwste familie en ik trek er al 3 weken op uit! Bovendien mis ik zo de verjaardag van m'n oudste broer, het weekendje binnenland dat ik met m'n zus wilde doen en 'k zal er niet zijn wanneer ze onder het mes gaat, ze heeft een (goedaardige, maar toch) tumor in haar borst... Daarbij komt nog dat haar lief het vorige zondag na een relatie van 5 jaar per telefoon uitmaakte, dus 'k moet haar een beetje bezighouden!
Lo siento dat ik zo weinig laat horen, maar m'n nieuwe familie woont ver weg van internet en ik amuseer me goed met m'n broers en zus, dus blijf ik liever wat meer thuis! Bovendien is't vakantie, het moment om het land een beetje te verkennen ('k ben op dit moment in Pilar, een stad in't zuiden van Paraguay, die ongelooflijk Westers is, ze fietsen hier, de straten zijn geen zandweggetjes, er ligt geen vuilnis op straat en je kan er tot middernacht alleen rondlopen zonder voor je leven te vrezen! 'k Heb al gehoord dat de burgemeester van deze stad enkele jaren geleden een prijs won voor de beste burgemeester van Zuid-Amerika! Verwonderlijk want heel Paraguay stemt al 60 jaar lang Colorado (rood, maar niet socialistisch) en deze man is liberaal! Over de Paraguayaanse politiek gesproken, in april stemmen ze hier! In december waren er pre-verkiezingen binnen de grote partijen, grote kanshebber binnen Colorado, Luis Castiglioni (kleinzoon van een Italiaanse maffiabaas) wordt aan de kant geschoven door een vrouw, Blanca Ovelar! Jammergenoeg zou zij uit dezelfde groep als de huidige president komen en wordt er veel over fraude gesproken! De politiek is hier corrupt, daarover later meer!)
En zoals al wel duidelijk was ga'k nu ook het buitenland wat verkennen! Volgende dinsdag, 22 januari vertrek ik drie weekjes naar Chili, 't zou een prachtig land zijn! ('k Herinner me dat bij mij thuis in België een Chileense poncho ligt, een cadeau van nonkel Wim en tante Agnes, als ik me niet vergis?) Samenmet twee Belgische meisjes, Oona en Isha stap ik op het vliegtuig richting Santiago de Chile! We gaan een week op bezoek bij Isha's Chileense zus, Valentina, die vorig jaar met AFS in haar Belgische familie woonde. Zij gaat ons rondgidsen in de hoofdstad! De tweede week zakken we af naar de stad van een ander Chileens meisje dat in België op uitwisseling kwam en de laatste week gaan we met ons drietjes per bus naar het Zuiden van Chili om de prachtige bergen van dichterbij te zien! Op 11 februari zal ik terug in Paraguay landen... Ik kijk er ongelooflijk naar uit, hoewel ik me ook wel een beetje schuldig voel. Morgen ben ik één maand in m'n nieuwste familie en ik trek er al 3 weken op uit! Bovendien mis ik zo de verjaardag van m'n oudste broer, het weekendje binnenland dat ik met m'n zus wilde doen en 'k zal er niet zijn wanneer ze onder het mes gaat, ze heeft een (goedaardige, maar toch) tumor in haar borst... Daarbij komt nog dat haar lief het vorige zondag na een relatie van 5 jaar per telefoon uitmaakte, dus 'k moet haar een beetje bezighouden! Oef, net internet uitgevallen en ' k heb m'n tekst nog! 'k Ga wel maar eens door, ze wachten op me in't hotel!
Tot over enkele weken! Nog heel veel succes met de examens, studenten!
Beso gigante!
Pandoor
maandag 31 december 2007
Achterstand inhalen...
Heejlaa Belgische queridos!
'k Heb eindelijk nog eens tijd voor jullie... 'k Ga proberen zoveel mogelijk vandaag te vertellen, maar 't is een hele hoop, 'k doe m'n best, maar details laat ik gemakkelijkheidshalve vallen!
In't kort
- m'n weekendje Ciudad del Este
- hete honden op't podium (over honden, katten, pancho's en supermarkten)
- 8 daagjes Braziliaans strand (met culturele hoogtepunten :-P)
- m'n nieuwe familie Villar-Rivas (bereikbaar op +595 228 63 01 50)
- m'n liefdesleven (of misschien hou ik dat liever geheim... ;-))
Op reis naar Ciudad del Este en de Cataratas in Brazilie
Zoals ik al vertelde, kwam ik een dagje later, waardoor ik het natuurpark, waarin de AFS-groep zelfs bleef overnachten, mistte... Per taxi geraakten Lara, Oona en ik in het park met een prachtig watervalletje, waar onze vrienden ons opwachtten! 't Was een superchilly-middag en na enkele uurtjes foto's trekken en gek doen, bracht de bus ons naar het hotel! Een stijf enorm hoog en lelijk gebouw, met een mini-zwembadje! De verwachting was weer te groot! Geveld door de hitte, werd dat zwembad meteen gevuld met buitenlanders, het water was kouder dan verwacht! We kregen bezoek van Belgen Isha (woont in Ciudad del Este) en Lynn (die bij Isha op bezoek was) en aten een ijsje! 's Avonds na lekker eten, pikte de bus ons op en gingen we naar een gezellig muziekcafe (alleen in Ciudad del Este en Asuncion zijn al cafés uitgevonden...)! Een plaatselijk rockgroepje verloste onze oren van de voortdurende reggaeton die hier door de straten schelt. Rond een uur of 1 gingen we al weer terug, diezelfde dag 8 uur, moesten we met al onze spullen, helemaal klaargemaakt IN de bus zitten! Enkele jongens wilden in een tipsy-bui nog gaan poolen, we dwaalden wat door de stad, maar die leek uitgestorven en rond 4 uur lag iedereen ongeveer in z'n bed! Om kwart voor 8 ontwaakte m'n kamergenootjes en ik, waardoor we het heerlijke ontbijtbuffet, met stapels tropisch fruit en andere lekkerheden moesten missen, verdomme, daar hadden we voor betaald! :) Enkele tientallen minuutjes later geraakten zelfs de slimmeriken die hun paspoort vergaten over de grens en een halfuurtje later liepen we rond in een Braziliaans museum! Brazilie als land is duidelijk beter georganiseerd en mooier dan Paraguay, enkelen kregen al spijt dat ze kost wat kost Spaans wilden leren en daarom niet op uitwisseling naar Brazilië wilden... Weer een halfuur later en 10 euro lichter zagen we die prachtige, gigantische, adembenemende watervallen waarvoor we gekomen waren! Fototoestellen werden bovengehaald en pas 4 uur later weer opgeborgen! Meer dan een kilometer lang zagen we water naar beneden storten en kregen we onze mond moeilijk dicht door verwondering! Een loopbrug bracht je tot bijna in een van de watervallen, extreem geluk en vrijheid borrelde in me op (woow, zo filosofisch Pandoor, nee echt, dat is wat ik voelde, 'k kon wel wenen, door het voelen van de kracht van de natuur!)... Jammergenoeg kregen we even later regen, extreme koude (voor de tijd van het jaar welteverstaan) en honger! Dit toeristisch oord was daar jammergenoeg niet op voorzien en alles was open, zodat de wind bij velen voor kippenvel zorgden en warme chocomelk consumeerden alsof het min 10 was, in werkelijkheid wellicht 20 graden, maar van 35 naar 20 is een groot verschil! De bus kon ons niet snel genoeg komen oppikken... Terug over de grens, iedereen al terug een beetje opgewarmder en recht terug naar Asuncion! Oona en ik bleven tot woensdag bij Isha thuis slapen, we waren daar dus met 4 Belgische chicas en 't was leuk! We maakten wafels, die jammergenoeg niet op de Belgische internetwafels leken en we speelden in de modder (zoals hier de traditie is voor de laatstejaars die afstuderen)! Terug in Capiata lagen er enkele postpakketjes op me wachten, die me helemaal vrolijk maakten! Een hele doos vol chocola en foto's van Willem en Vreni; een hele pakket van de Chiro met een Esjeeweetje, een Speelclubfluitkoord met fluitje, tekeningen van mn Speelclubbertjes, een chirozakdoek en nieuwe symbooltjes voor op mn rok; een gelukkige verjaardag-kaart van Elien en €50 en de Kramp van mama en papa! Daarna kwam een dolgelukkige Rodrigo die me blijkbaar hard gemist had over de vloer en Pandoor was feliz! :) (Hoewel geen enkel familielid me vroeg hoe't geweest was en alleen blij waren dat ik terugwas, zodat ze m'n camera konden gebruiken omdat daar nog foto's van de quince opstonden!)
Panchos (hotdogs) op het podium!
Zoals ik in mn vorige blogtekst al beloofde... De Paraguayaanse keuken bestaat niet echt, Paraguayanen hebben wel hun folklore-eten, maar daar blijft het bij! Op elke gelegenheid ( ik som even op; verjaardagen, fuiven, concerten, in restaurants, feestjes, vergaderingen, bijeenkomsten, noem maar op, ALTIJD dus!) zijn de enige eetmogelijkheden hamburgers en hotdogs! De weinige restaurants die hier bestaan hebben werkelijk een superkorte menu: hamburguesas, panchos y papas fritas... Daar houdt het meestal al mee op! De gemiddelijk Paraguayaan eet 4 hamburgers per week!! 'k Heb al enkele keren een hamburger zonder vlees gegeten, maar voor Paraguayanen is enkel rundsvlees vlees, dus de ham haalden ze er voor mij niet tussenuit! Een vegetariër is hier trouwens een redelijk raar gegeven (aangezien een Paraguayaan z'n bord vult met 4 verschillende soorten vlees en misschien een blaadje sla)! M'n nieuwe familie vindt het dan weer geweldig, ze koken speciaal voor mij iets anders en gaan in't algemeen minder vlees eten, want dat is toch niet zo gezond! Rodrigo kan er ondertussen ook al mee om en doet niet liever dan tegen iedereen zeggen hoe goedkoop z'n lief wel is, ze eet geen vlees en drinkt geen frisdrank (omwille van de prik die erin zit)!
Het gegeven huisdieren wordt hier trouwens wel heel ruim genomen! Overlaatst ging ik naar een folkloreconcert met m'n twee ex-zusjes en plots liep er een hond over het podium! Toen er daarna nog een kat bijkwam werd het wel heel Tom & Jerry-achtig, 'k lag plat van't lachen, maar blijkbaar waren die Paraguayanen dit gewoon! Eergisteren liep er dan weer een poesje rond in de supermarkt, 'k dacht 'k zal dat beestje eens proberen te kopen, maar 't kroop weg voor ik het kon pakken... Paraguayanen vinden poezen trouwens vieze beesten en zijn ervan overtuigd dat elke poes op deze bol een ziekte heeft! 'k Probeer uit te leggen dat in België echt heel veel mensen een poes hebben en dat ik nog nooit over de ziekte die tot vruchtbaarheidsproblemen bij vrouwen leidt gehoord heb, maar dat gaat er bij geen van allemaal in, een poes is slecht, punt! Honden vindt je hier dan weer in overvloed, ongeveer elke familie heeft er minstens één en heeft je familie er geen, vind je er wel enkele tientallen per straat... 't Valt me wel op dat die beesten hier veel vriendelijker zijn, 'k had in België een doodse schrik van deze beesten en hier doen ze precies niets! Que suerte! :)
Camboriu
Oké, 'k typ nog tien minuutjes door en dan ga'k toch maar terug naar huis, m'n familie kuist vandaag namelijk het huis (één van de weinige Paraguayaanse families zonder meid) en ik sluip er vantussen, niet echt lief eh...
Camboriu is voor de Paraguayanen het dichtstbijzijnde strand, bijgevolg vind je er in de maanden december en januari de helft van de rijkere Paraguayaanse bevolking terug! Bovendien zijn alle verkopers gewend Spaans te horen en beantwoorden je geduldig in Portugees, wat opvallend goed verstaanbaar is met kennis van de Spaanse taal! De eerste keer trouwens dat ik in een ander land ben en zelf geen moeite moet doen om een andere taal te spreken (bijvoorbeeld, als een Vlaming naar Frankrijk gaat spreekt hij Frans en verwacht niet dat de Fransman Nederlands verstaat)! Wij spraken Spaans in Brazilië en werden beantwoord in't Portugees, wel hip!
We gingen met een groep van 15 AFS'ers samen met een Paraguayaanse school! 't Was een 20-tal uurtjes bus! De eerste dag bestond uit bagage uitpakken en het hotel, de buurt en het Camboriaanse strand verkennen! De eindejaarsreis naar Camboriu staat voor elke Paraguayaan bekend als een reis met veel drank en geen nuchtere momenten, wist ik niet op voorhand... De eerste avond zijn we'r dan maar meteen ingevlogen en met een frigobox vol bier naar't strand vertrokken! Voor mij de enige avond dat ik iets dronk... :) De volgende dag stonden we vroeg op, de bus bracht ons naar Floreanopolis, een prachtig strand op anderhalf uur van Camboriu! 'k Amuseerde me geweldig in de metershoge golven, waar je super in kon spelen!
Okeej, tijd om op te stappen, volgende keer meer! Heel mooie en prettige feesten voor iedereen en veel geluk, liefde en vriendschap in het nieuwe jaar!
2008 zoenen en knuffels!!
Pandoor
'k Heb eindelijk nog eens tijd voor jullie... 'k Ga proberen zoveel mogelijk vandaag te vertellen, maar 't is een hele hoop, 'k doe m'n best, maar details laat ik gemakkelijkheidshalve vallen!
In't kort
- m'n weekendje Ciudad del Este
- hete honden op't podium (over honden, katten, pancho's en supermarkten)
- 8 daagjes Braziliaans strand (met culturele hoogtepunten :-P)
- m'n nieuwe familie Villar-Rivas (bereikbaar op +595 228 63 01 50)
- m'n liefdesleven (of misschien hou ik dat liever geheim... ;-))
Op reis naar Ciudad del Este en de Cataratas in Brazilie
Zoals ik al vertelde, kwam ik een dagje later, waardoor ik het natuurpark, waarin de AFS-groep zelfs bleef overnachten, mistte... Per taxi geraakten Lara, Oona en ik in het park met een prachtig watervalletje, waar onze vrienden ons opwachtten! 't Was een superchilly-middag en na enkele uurtjes foto's trekken en gek doen, bracht de bus ons naar het hotel! Een stijf enorm hoog en lelijk gebouw, met een mini-zwembadje! De verwachting was weer te groot! Geveld door de hitte, werd dat zwembad meteen gevuld met buitenlanders, het water was kouder dan verwacht! We kregen bezoek van Belgen Isha (woont in Ciudad del Este) en Lynn (die bij Isha op bezoek was) en aten een ijsje! 's Avonds na lekker eten, pikte de bus ons op en gingen we naar een gezellig muziekcafe (alleen in Ciudad del Este en Asuncion zijn al cafés uitgevonden...)! Een plaatselijk rockgroepje verloste onze oren van de voortdurende reggaeton die hier door de straten schelt. Rond een uur of 1 gingen we al weer terug, diezelfde dag 8 uur, moesten we met al onze spullen, helemaal klaargemaakt IN de bus zitten! Enkele jongens wilden in een tipsy-bui nog gaan poolen, we dwaalden wat door de stad, maar die leek uitgestorven en rond 4 uur lag iedereen ongeveer in z'n bed! Om kwart voor 8 ontwaakte m'n kamergenootjes en ik, waardoor we het heerlijke ontbijtbuffet, met stapels tropisch fruit en andere lekkerheden moesten missen, verdomme, daar hadden we voor betaald! :) Enkele tientallen minuutjes later geraakten zelfs de slimmeriken die hun paspoort vergaten over de grens en een halfuurtje later liepen we rond in een Braziliaans museum! Brazilie als land is duidelijk beter georganiseerd en mooier dan Paraguay, enkelen kregen al spijt dat ze kost wat kost Spaans wilden leren en daarom niet op uitwisseling naar Brazilië wilden... Weer een halfuur later en 10 euro lichter zagen we die prachtige, gigantische, adembenemende watervallen waarvoor we gekomen waren! Fototoestellen werden bovengehaald en pas 4 uur later weer opgeborgen! Meer dan een kilometer lang zagen we water naar beneden storten en kregen we onze mond moeilijk dicht door verwondering! Een loopbrug bracht je tot bijna in een van de watervallen, extreem geluk en vrijheid borrelde in me op (woow, zo filosofisch Pandoor, nee echt, dat is wat ik voelde, 'k kon wel wenen, door het voelen van de kracht van de natuur!)... Jammergenoeg kregen we even later regen, extreme koude (voor de tijd van het jaar welteverstaan) en honger! Dit toeristisch oord was daar jammergenoeg niet op voorzien en alles was open, zodat de wind bij velen voor kippenvel zorgden en warme chocomelk consumeerden alsof het min 10 was, in werkelijkheid wellicht 20 graden, maar van 35 naar 20 is een groot verschil! De bus kon ons niet snel genoeg komen oppikken... Terug over de grens, iedereen al terug een beetje opgewarmder en recht terug naar Asuncion! Oona en ik bleven tot woensdag bij Isha thuis slapen, we waren daar dus met 4 Belgische chicas en 't was leuk! We maakten wafels, die jammergenoeg niet op de Belgische internetwafels leken en we speelden in de modder (zoals hier de traditie is voor de laatstejaars die afstuderen)! Terug in Capiata lagen er enkele postpakketjes op me wachten, die me helemaal vrolijk maakten! Een hele doos vol chocola en foto's van Willem en Vreni; een hele pakket van de Chiro met een Esjeeweetje, een Speelclubfluitkoord met fluitje, tekeningen van mn Speelclubbertjes, een chirozakdoek en nieuwe symbooltjes voor op mn rok; een gelukkige verjaardag-kaart van Elien en €50 en de Kramp van mama en papa! Daarna kwam een dolgelukkige Rodrigo die me blijkbaar hard gemist had over de vloer en Pandoor was feliz! :) (Hoewel geen enkel familielid me vroeg hoe't geweest was en alleen blij waren dat ik terugwas, zodat ze m'n camera konden gebruiken omdat daar nog foto's van de quince opstonden!)
Panchos (hotdogs) op het podium!
Zoals ik in mn vorige blogtekst al beloofde... De Paraguayaanse keuken bestaat niet echt, Paraguayanen hebben wel hun folklore-eten, maar daar blijft het bij! Op elke gelegenheid ( ik som even op; verjaardagen, fuiven, concerten, in restaurants, feestjes, vergaderingen, bijeenkomsten, noem maar op, ALTIJD dus!) zijn de enige eetmogelijkheden hamburgers en hotdogs! De weinige restaurants die hier bestaan hebben werkelijk een superkorte menu: hamburguesas, panchos y papas fritas... Daar houdt het meestal al mee op! De gemiddelijk Paraguayaan eet 4 hamburgers per week!! 'k Heb al enkele keren een hamburger zonder vlees gegeten, maar voor Paraguayanen is enkel rundsvlees vlees, dus de ham haalden ze er voor mij niet tussenuit! Een vegetariër is hier trouwens een redelijk raar gegeven (aangezien een Paraguayaan z'n bord vult met 4 verschillende soorten vlees en misschien een blaadje sla)! M'n nieuwe familie vindt het dan weer geweldig, ze koken speciaal voor mij iets anders en gaan in't algemeen minder vlees eten, want dat is toch niet zo gezond! Rodrigo kan er ondertussen ook al mee om en doet niet liever dan tegen iedereen zeggen hoe goedkoop z'n lief wel is, ze eet geen vlees en drinkt geen frisdrank (omwille van de prik die erin zit)!
Het gegeven huisdieren wordt hier trouwens wel heel ruim genomen! Overlaatst ging ik naar een folkloreconcert met m'n twee ex-zusjes en plots liep er een hond over het podium! Toen er daarna nog een kat bijkwam werd het wel heel Tom & Jerry-achtig, 'k lag plat van't lachen, maar blijkbaar waren die Paraguayanen dit gewoon! Eergisteren liep er dan weer een poesje rond in de supermarkt, 'k dacht 'k zal dat beestje eens proberen te kopen, maar 't kroop weg voor ik het kon pakken... Paraguayanen vinden poezen trouwens vieze beesten en zijn ervan overtuigd dat elke poes op deze bol een ziekte heeft! 'k Probeer uit te leggen dat in België echt heel veel mensen een poes hebben en dat ik nog nooit over de ziekte die tot vruchtbaarheidsproblemen bij vrouwen leidt gehoord heb, maar dat gaat er bij geen van allemaal in, een poes is slecht, punt! Honden vindt je hier dan weer in overvloed, ongeveer elke familie heeft er minstens één en heeft je familie er geen, vind je er wel enkele tientallen per straat... 't Valt me wel op dat die beesten hier veel vriendelijker zijn, 'k had in België een doodse schrik van deze beesten en hier doen ze precies niets! Que suerte! :)
Camboriu
Oké, 'k typ nog tien minuutjes door en dan ga'k toch maar terug naar huis, m'n familie kuist vandaag namelijk het huis (één van de weinige Paraguayaanse families zonder meid) en ik sluip er vantussen, niet echt lief eh...
Camboriu is voor de Paraguayanen het dichtstbijzijnde strand, bijgevolg vind je er in de maanden december en januari de helft van de rijkere Paraguayaanse bevolking terug! Bovendien zijn alle verkopers gewend Spaans te horen en beantwoorden je geduldig in Portugees, wat opvallend goed verstaanbaar is met kennis van de Spaanse taal! De eerste keer trouwens dat ik in een ander land ben en zelf geen moeite moet doen om een andere taal te spreken (bijvoorbeeld, als een Vlaming naar Frankrijk gaat spreekt hij Frans en verwacht niet dat de Fransman Nederlands verstaat)! Wij spraken Spaans in Brazilië en werden beantwoord in't Portugees, wel hip!
We gingen met een groep van 15 AFS'ers samen met een Paraguayaanse school! 't Was een 20-tal uurtjes bus! De eerste dag bestond uit bagage uitpakken en het hotel, de buurt en het Camboriaanse strand verkennen! De eindejaarsreis naar Camboriu staat voor elke Paraguayaan bekend als een reis met veel drank en geen nuchtere momenten, wist ik niet op voorhand... De eerste avond zijn we'r dan maar meteen ingevlogen en met een frigobox vol bier naar't strand vertrokken! Voor mij de enige avond dat ik iets dronk... :) De volgende dag stonden we vroeg op, de bus bracht ons naar Floreanopolis, een prachtig strand op anderhalf uur van Camboriu! 'k Amuseerde me geweldig in de metershoge golven, waar je super in kon spelen!
Okeej, tijd om op te stappen, volgende keer meer! Heel mooie en prettige feesten voor iedereen en veel geluk, liefde en vriendschap in het nieuwe jaar!
2008 zoenen en knuffels!!
Pandoor
woensdag 12 december 2007
Pandoraguay en Brazilië
Heel heel heel kort berichtje, enkel om te zeggen dat ik vanaf strakjes 8 daagjes in Brazilië ben, dus weer een tijdje niets op mn blog kan zetten!!
Hiernaast een foto van m'n verblijfplaats, Camboriu, woooow! :)
Veel liefs en succes met jullie examens, middelbare scholieren! 'k Zal aan jullie denken, vanop mn strand! ;)
Xxx...!
Pandoortje
maandag 26 november 2007
15 - 18 - 15 - op reis!
¡Aangepast!
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag na mijn verjaardag gingen we met de hele familie (de eerste keer in 2 maand tijd dat we eens iets samen doen...) naar de 15de verjaardag van een nichtje! Iedereen moest naar de kapper, deftige kleedjes, uuuuuuuren schminken en ... weg! 'k Ga er niet te veel over uitwijden, maar 't was echt decadent! 'k Heb gehoord dat deze quince zo'n 50 miljoen Guaranies heeft gekost, dat komt neer op €7150 en dat viel op... De bovenlaag van de Paraguayaanse bevolking liep er rond, 't was een zaal zo groot als't paleis en alles was piekfijn versierd en tot in de puntjes geregeld! 'k Had een hele avond maagpijn, dus 'k heb er niet echt van kunnen genieten, maar 'k voelde me sowieso al slecht om op zo'n feest te zijn, er zijn zoveel Paraguayaanse kindjes die van AIDS en honger omkomen... 'k Werd er trouwens regelmatig geknuffeld door mensen die medelijden hadden omwille van m'n familie! Een nichtje (dat ik nog nooit gezien had, m'n familie heeft het niet voor de rest van de familie omdat ze naar eigen zeggen niet genoeg werken!) van mij zei dat m'n mama wel haar tante is, maar dat ze ze zo niet noemt, omdat ze niet wil dat het duidelijk is dat ze er familie van is... Joepie, daar word ik nu echt gelukkig van! :S
Diez y ocho - Achttien - Eighteen - Achtzehn - Dix-huit - Diciotto
M'n eigen verjaardagsfeestje dan, waarover zoveel rellen waren geweest! 'k Wilde gewoon een heel eenvoudig feestje met muziek en een drankje, maar dat is blijkbaar gemakkelijker gezegd dan gedaan, want er moest eten zijn van m'n moeder! 'k Wilde dan broodjes gezond ofzo, iets heel eenvoudig, maar het is onverantwoord een feest te geven voor Paraguayanen zonder vlees! Gelukkig werd dan m'n portefeuille gestolen zodat zij alles moest voorschieten en dan moest dat vlees plots niet meer...
'k Heb een hele dag hulp gekregen van Svenja en later ook van Oona, Isha en Lynn (drie Belgica-chicas!)... We hebben groentjes klaargemaakt; tiramisu en koekjestaart gemaakt met Paraguayaanse ingrediënten => een beetje, heeel anders, maar 't was blijkbaar nog wel lekker! :P M'n familie was de hele dag weg, dus we konden alles naar eigen zin doen en dat was wel eens een verademing! :) We hebben trouwens superveel hulp van Lourdes, de meid, maar m'n beste vriendin bij mij thuis, gekregen!
Om 21u kwamen dan de eerste gasten en om 22u was ongeveer iedereen er en 't was echt supergezellig! 'k Heb me geweldig geamuseerd! Wel jammer dat er altijd zo'n grote kloof blijft tussen AFS'ers en Paraguayanen! Heel veel Paraguayanen die'k had uitgenodigd zijn trouwens niet komen opdagen... wel typisch hoor! :) 't Was echt een gekke avond met veel bijpraten (Jules, Lynn & Isha hadden speciaal voor m'n feestje 5 uur gereisd!) en gekke foto's trekken! Ook wel jammer dat Rodrigo er niet kon bijzijn, hij had een concert (hij vond het dan weer jammer dat ik niet naar z'n concert kon komen kijken...), maar later op de avond is hij toch nog gekomen! Rond 1 uur hadden een 15-tal mensen zin om naar een discotheek in de buurt te gaan, ik wilde ook graag mee, maar 'k dacht dat ik nooit zou mogen, een vijftal AFS'ers zijn dan aan m'n mama toestemming gaan vragen voor mij en omdat de AFS-verantwoordelijke naast haar zat, kon ze geen nee zeggen! JOEPIE!! :D 'k Was echt ongelooflijk, maar echt GIGA-ongelooflijk blij! De andere genodigden waren ondertussen moe genoeg om naar huis te gaan, dus het feestje bij mij thuis zat erop (we hebben vlug vlug, samen met iedereen, alles opgeruimd, zodat ik met niet te schuldig voelde dat ik er tussenuit muisde)! In de disco zijn we Wouter tegengekomen (hij woont op 7 uur van mij, maar mocht van de AFS-verantwoordelijke van zijn stad niet naar m'n feestje komen, omdat Rodrigo haar ex-lief is en daarom haat ze mij echt! (Nooit meegemaakt dat iemand me echt haat, vreemd gevoel...) Ze had me die avond gebeld om te zeggen dat Wouter een warning (twee warnings en je vliegt naar huis) zou krijgen als hij naar m'n feestje kwam en dat het mijn fout was dat hij van familie had moeten veranderen en dat ik geen toestemming meer had om contact te hebben met Wouter, dat ik nu ook niet naar Rodrigo moest bellen om dit allemaal te vertellen enzovoort... 'k Was echt bijna beginnen wenen op m'n eigen feestje, hoe kon ze dat allemaal zeggen? Maja, iedereen zei wel dat het allemaal kul was en dat ik me moest amuseren!) 'k Was echt suuperblij hem te zien, gigalang geleden en superamigo, entonces (dus)... 't Was een superleuke nacht en om 7u 's morgens lag ik braaf weer in m'n bedje, na een geslaagd feestje!
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag van het feest voor de vijftiende verjaardag van m'n jongste zusje, Valeria op 16 november was echt gigastressy! De hele familie wond zich op voor niks, iedereen was gespannen (behalve ik, 'k voel me er niet genoeg familie voor...), iedereen moest naar de kapper (Valeria, Adriana en mn moeder gingen naar de dure kapper in Asuncion; Felicia en ik moesten hier in Capiata gaan, als je de foto's ziet -staan nog niet op internet, zal je duidelijk het verschil kunnen zien!) Iedereen had een kleed op maat gemaakt door een kleermaakster, die gespecialiseerd is in feestkleren, hier zijn zo vaak geklede feesten dat ze daar goed haar kost mee verdient! Ook Emilio, mn broer met handicap, werd in een pak gehesen en zelfs de meiden mochten komen (om voor Emilio te zorgen...)! 'k Werd geschminkt door Valeria en daar heb ik een hele avond spijt van gehad, 'k voel me zo lelijk, mn haar stond me niet aan en met de schmink leek het alsof ik 2 uur had liggen wenen! 'k Belde tussendoor nog eventjes naar Sarah, die (met het tijdverschil van 4uur) 18 werd! Om half negen gingen we dan met de hele familie naar de zaal (een megagrote zaal, waar op een fuif zo'n 2000 mensen binnengeraken... Had ik al verteld dat mn familie geld heeft?), de zaal was op z'n typisch Paraguayaans versierd (voor elke gelegenheid, groot of klein, gebruiken ze hier van die gekleurde doeken als versiering; de tafelversiering was handgemaakt; er was een trap opgesteld vanaf het podium, versierd met plastieken bloemen; de drie gigantische taarten stonden opgesteld op een kitcherig versierde tafel enz...)! 'k Moet wel toegeven dat elke quince ('k heb er nu drie achter de rug) ongelooflijk hetzelfde lijkt (de versiering is altijd gelijk en de tradities van het feest veranderen ook nooit!) Voor de mensen kwamen, werden er foto's van de zaal getrokken voor in het album achteraf (voor mij leek het alsof het feest was opgebouwd voor de foto's en dat stoorde me wel wat; de jarige verdween bijvoorbeeld toen de eerste mensen kwamen en als iedereen er was kwam ze op walsmuziek van haar met bloemenversierde trap getreden om de eerste wals met haar vader te dansen --> op elke quince is er de wals met de papa! Daarna mag elk mannelijk(e) familielid en klasgenoot dat in pak is ook een 10-tal seconden met de jarige walsen, net genoeg om de foto -heel geposeerd- te trekken! Overal in de zaal staan lichten opgesteld zodat de foto's mooi belicht zijn en er lopen een 4-tal fotografen en filmmannen rond! Na de wals ging Valeria samen met mn ouders langs alle tafels om foto's te trekken met alle genodigden, zodat ze achteraf kunnen zien, wie er allemaal was! De jarige dient heel de tijd te lachen en mooi te wezen, want alles wordt gefilmd en gefotografeerd... De jongeren die zich op het open verdiep van de zaal vinden, drinken een fruitcocktail en vervelen zich. 'k Had zelf een beetje het gevoel dat Valeria zich beter had geamuseerd op mijn vrolijke en lichte verjaardagsfeestje dan op haar eigen, megadure (€2150) feest met gespecialiseerde fotografen en 350 genodigden (waarvan er overigens heel veel niet kwamen, wat erg uitzondelrijk is op een quince, ik weet waarom, mn familie is niet geliefd bij haar eigen familie, mn ouders hadden geen idee waarom zovelen niet kwamen, een beetje naïef, nee?)! Na de hele fotosessie kregen de genodigden (opgesplitst in twee groepen; jongeren en volwassenen) eten. 'k Moet toegeven dat ik het echt geen feesteten vond, om daar nu zoveel geld aan te geven... De jongeren kregen, zoals ALTIJD, hamburgers (mn volgende blogtekst gaat daarover heb ik al besloten! :D)! Na het hoofdgerecht waren er ijsjes voor de jongeren en de typische Paraguayaanse taart met heerlijke dulce de leche voor de volwassenen! Daarna werden de lichten gedoofd en veranderde de zaal in een discotheek met lichten en luide reggaetonmuziek! (joepie! :S :D 'k Ben er ondertussen al wel aan gewend, enkel het dansen op deze muziek blijft me afgeschrikken, 't is echt seks op de dansvloer, op z'n hondjes, rechtstaand... Typ eens in op YouTube 'Reggaeton' misschien vind je wel iets...). [http://www.youtube.com/watch?v=V5zdwImXOuo&feature=related --> hier heb je een heeeeel braaf voorbeeldje!] Adriana had een 40-tal heksenhoeden gemaakt in vrolijke kleurtjes, die werden uitgedeeld samen met lichtgevende bandjes en gekke lichtegevende diadeems! 'k Amuseerde me wel met Rodrigo en Oona, maar 'k had er toch meer van verwacht, al 3 maanden waren ze dit aan't voorbereiden... Misschien was mn verwachting te groot! Om 3 uur werd het liedje dat het einde van het feest aangeeft opgezet en de weinigen die er nog waren, gingen richting bed of discotheek voor meer feest...
Oona en ik gingen met m'n familie naar huis (rond 4 uur), we hadden onze bus naar Ciudad del Este (een weekendje gepland door AFS Capiata, waar zo'n 40-tal AFS'ers naartoe gingen, Oona, Làra en ik gingen een dagje later! Ciudad del Este ligt op 5 uur van Asuncion, tegen de Braziliaanse grens, hier vind je de grootste waterkrachtcentrale ter wereld en net over de Braziliaanse grens de prachtige watervallen 'Cataratas' op het drielandenpunt Paraguay, Brazilië, Argentinië. We zouden er logeren in een hotel (met zwembad! :D), de stad wat verkennen en de watervallen in Brazilie bezoeken....) om 8 uur 's morgens en besloten om die drie uurtjes die ons restten vol te praten en dat was geen enkel probleem! :) We genoten ook nog van de taart van de quince, er waren er nog twee en half over! :D
Viaje - Reis - Travel - Reise - Voyage - Corsa
Sorry, 'k ben moe en 'k heb nog steeds geen geld kunnen afhalen, dus 'k kan geen lange blogtekst betalen, zo vlug mogelijk meer, okee?
Tot gauw!
Pandoraguay, a veces volviendo loca...
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag na mijn verjaardag gingen we met de hele familie (de eerste keer in 2 maand tijd dat we eens iets samen doen...) naar de 15de verjaardag van een nichtje! Iedereen moest naar de kapper, deftige kleedjes, uuuuuuuren schminken en ... weg! 'k Ga er niet te veel over uitwijden, maar 't was echt decadent! 'k Heb gehoord dat deze quince zo'n 50 miljoen Guaranies heeft gekost, dat komt neer op €7150 en dat viel op... De bovenlaag van de Paraguayaanse bevolking liep er rond, 't was een zaal zo groot als't paleis en alles was piekfijn versierd en tot in de puntjes geregeld! 'k Had een hele avond maagpijn, dus 'k heb er niet echt van kunnen genieten, maar 'k voelde me sowieso al slecht om op zo'n feest te zijn, er zijn zoveel Paraguayaanse kindjes die van AIDS en honger omkomen... 'k Werd er trouwens regelmatig geknuffeld door mensen die medelijden hadden omwille van m'n familie! Een nichtje (dat ik nog nooit gezien had, m'n familie heeft het niet voor de rest van de familie omdat ze naar eigen zeggen niet genoeg werken!) van mij zei dat m'n mama wel haar tante is, maar dat ze ze zo niet noemt, omdat ze niet wil dat het duidelijk is dat ze er familie van is... Joepie, daar word ik nu echt gelukkig van! :S
Diez y ocho - Achttien - Eighteen - Achtzehn - Dix-huit - Diciotto
M'n eigen verjaardagsfeestje dan, waarover zoveel rellen waren geweest! 'k Wilde gewoon een heel eenvoudig feestje met muziek en een drankje, maar dat is blijkbaar gemakkelijker gezegd dan gedaan, want er moest eten zijn van m'n moeder! 'k Wilde dan broodjes gezond ofzo, iets heel eenvoudig, maar het is onverantwoord een feest te geven voor Paraguayanen zonder vlees! Gelukkig werd dan m'n portefeuille gestolen zodat zij alles moest voorschieten en dan moest dat vlees plots niet meer...
'k Heb een hele dag hulp gekregen van Svenja en later ook van Oona, Isha en Lynn (drie Belgica-chicas!)... We hebben groentjes klaargemaakt; tiramisu en koekjestaart gemaakt met Paraguayaanse ingrediënten => een beetje, heeel anders, maar 't was blijkbaar nog wel lekker! :P M'n familie was de hele dag weg, dus we konden alles naar eigen zin doen en dat was wel eens een verademing! :) We hebben trouwens superveel hulp van Lourdes, de meid, maar m'n beste vriendin bij mij thuis, gekregen!
Om 21u kwamen dan de eerste gasten en om 22u was ongeveer iedereen er en 't was echt supergezellig! 'k Heb me geweldig geamuseerd! Wel jammer dat er altijd zo'n grote kloof blijft tussen AFS'ers en Paraguayanen! Heel veel Paraguayanen die'k had uitgenodigd zijn trouwens niet komen opdagen... wel typisch hoor! :) 't Was echt een gekke avond met veel bijpraten (Jules, Lynn & Isha hadden speciaal voor m'n feestje 5 uur gereisd!) en gekke foto's trekken! Ook wel jammer dat Rodrigo er niet kon bijzijn, hij had een concert (hij vond het dan weer jammer dat ik niet naar z'n concert kon komen kijken...), maar later op de avond is hij toch nog gekomen! Rond 1 uur hadden een 15-tal mensen zin om naar een discotheek in de buurt te gaan, ik wilde ook graag mee, maar 'k dacht dat ik nooit zou mogen, een vijftal AFS'ers zijn dan aan m'n mama toestemming gaan vragen voor mij en omdat de AFS-verantwoordelijke naast haar zat, kon ze geen nee zeggen! JOEPIE!! :D 'k Was echt ongelooflijk, maar echt GIGA-ongelooflijk blij! De andere genodigden waren ondertussen moe genoeg om naar huis te gaan, dus het feestje bij mij thuis zat erop (we hebben vlug vlug, samen met iedereen, alles opgeruimd, zodat ik met niet te schuldig voelde dat ik er tussenuit muisde)! In de disco zijn we Wouter tegengekomen (hij woont op 7 uur van mij, maar mocht van de AFS-verantwoordelijke van zijn stad niet naar m'n feestje komen, omdat Rodrigo haar ex-lief is en daarom haat ze mij echt! (Nooit meegemaakt dat iemand me echt haat, vreemd gevoel...) Ze had me die avond gebeld om te zeggen dat Wouter een warning (twee warnings en je vliegt naar huis) zou krijgen als hij naar m'n feestje kwam en dat het mijn fout was dat hij van familie had moeten veranderen en dat ik geen toestemming meer had om contact te hebben met Wouter, dat ik nu ook niet naar Rodrigo moest bellen om dit allemaal te vertellen enzovoort... 'k Was echt bijna beginnen wenen op m'n eigen feestje, hoe kon ze dat allemaal zeggen? Maja, iedereen zei wel dat het allemaal kul was en dat ik me moest amuseren!) 'k Was echt suuperblij hem te zien, gigalang geleden en superamigo, entonces (dus)... 't Was een superleuke nacht en om 7u 's morgens lag ik braaf weer in m'n bedje, na een geslaagd feestje!
Quince - Vijftien - Fifteen - Fünfzehn - Quinze - Quindici
De dag van het feest voor de vijftiende verjaardag van m'n jongste zusje, Valeria op 16 november was echt gigastressy! De hele familie wond zich op voor niks, iedereen was gespannen (behalve ik, 'k voel me er niet genoeg familie voor...), iedereen moest naar de kapper (Valeria, Adriana en mn moeder gingen naar de dure kapper in Asuncion; Felicia en ik moesten hier in Capiata gaan, als je de foto's ziet -staan nog niet op internet, zal je duidelijk het verschil kunnen zien!) Iedereen had een kleed op maat gemaakt door een kleermaakster, die gespecialiseerd is in feestkleren, hier zijn zo vaak geklede feesten dat ze daar goed haar kost mee verdient! Ook Emilio, mn broer met handicap, werd in een pak gehesen en zelfs de meiden mochten komen (om voor Emilio te zorgen...)! 'k Werd geschminkt door Valeria en daar heb ik een hele avond spijt van gehad, 'k voel me zo lelijk, mn haar stond me niet aan en met de schmink leek het alsof ik 2 uur had liggen wenen! 'k Belde tussendoor nog eventjes naar Sarah, die (met het tijdverschil van 4uur) 18 werd! Om half negen gingen we dan met de hele familie naar de zaal (een megagrote zaal, waar op een fuif zo'n 2000 mensen binnengeraken... Had ik al verteld dat mn familie geld heeft?), de zaal was op z'n typisch Paraguayaans versierd (voor elke gelegenheid, groot of klein, gebruiken ze hier van die gekleurde doeken als versiering; de tafelversiering was handgemaakt; er was een trap opgesteld vanaf het podium, versierd met plastieken bloemen; de drie gigantische taarten stonden opgesteld op een kitcherig versierde tafel enz...)! 'k Moet wel toegeven dat elke quince ('k heb er nu drie achter de rug) ongelooflijk hetzelfde lijkt (de versiering is altijd gelijk en de tradities van het feest veranderen ook nooit!) Voor de mensen kwamen, werden er foto's van de zaal getrokken voor in het album achteraf (voor mij leek het alsof het feest was opgebouwd voor de foto's en dat stoorde me wel wat; de jarige verdween bijvoorbeeld toen de eerste mensen kwamen en als iedereen er was kwam ze op walsmuziek van haar met bloemenversierde trap getreden om de eerste wals met haar vader te dansen --> op elke quince is er de wals met de papa! Daarna mag elk mannelijk(e) familielid en klasgenoot dat in pak is ook een 10-tal seconden met de jarige walsen, net genoeg om de foto -heel geposeerd- te trekken! Overal in de zaal staan lichten opgesteld zodat de foto's mooi belicht zijn en er lopen een 4-tal fotografen en filmmannen rond! Na de wals ging Valeria samen met mn ouders langs alle tafels om foto's te trekken met alle genodigden, zodat ze achteraf kunnen zien, wie er allemaal was! De jarige dient heel de tijd te lachen en mooi te wezen, want alles wordt gefilmd en gefotografeerd... De jongeren die zich op het open verdiep van de zaal vinden, drinken een fruitcocktail en vervelen zich. 'k Had zelf een beetje het gevoel dat Valeria zich beter had geamuseerd op mijn vrolijke en lichte verjaardagsfeestje dan op haar eigen, megadure (€2150) feest met gespecialiseerde fotografen en 350 genodigden (waarvan er overigens heel veel niet kwamen, wat erg uitzondelrijk is op een quince, ik weet waarom, mn familie is niet geliefd bij haar eigen familie, mn ouders hadden geen idee waarom zovelen niet kwamen, een beetje naïef, nee?)! Na de hele fotosessie kregen de genodigden (opgesplitst in twee groepen; jongeren en volwassenen) eten. 'k Moet toegeven dat ik het echt geen feesteten vond, om daar nu zoveel geld aan te geven... De jongeren kregen, zoals ALTIJD, hamburgers (mn volgende blogtekst gaat daarover heb ik al besloten! :D)! Na het hoofdgerecht waren er ijsjes voor de jongeren en de typische Paraguayaanse taart met heerlijke dulce de leche voor de volwassenen! Daarna werden de lichten gedoofd en veranderde de zaal in een discotheek met lichten en luide reggaetonmuziek! (joepie! :S :D 'k Ben er ondertussen al wel aan gewend, enkel het dansen op deze muziek blijft me afgeschrikken, 't is echt seks op de dansvloer, op z'n hondjes, rechtstaand... Typ eens in op YouTube 'Reggaeton' misschien vind je wel iets...). [http://www.youtube.com/watch?v=V5zdwImXOuo&feature=related --> hier heb je een heeeeel braaf voorbeeldje!] Adriana had een 40-tal heksenhoeden gemaakt in vrolijke kleurtjes, die werden uitgedeeld samen met lichtgevende bandjes en gekke lichtegevende diadeems! 'k Amuseerde me wel met Rodrigo en Oona, maar 'k had er toch meer van verwacht, al 3 maanden waren ze dit aan't voorbereiden... Misschien was mn verwachting te groot! Om 3 uur werd het liedje dat het einde van het feest aangeeft opgezet en de weinigen die er nog waren, gingen richting bed of discotheek voor meer feest...
Oona en ik gingen met m'n familie naar huis (rond 4 uur), we hadden onze bus naar Ciudad del Este (een weekendje gepland door AFS Capiata, waar zo'n 40-tal AFS'ers naartoe gingen, Oona, Làra en ik gingen een dagje later! Ciudad del Este ligt op 5 uur van Asuncion, tegen de Braziliaanse grens, hier vind je de grootste waterkrachtcentrale ter wereld en net over de Braziliaanse grens de prachtige watervallen 'Cataratas' op het drielandenpunt Paraguay, Brazilië, Argentinië. We zouden er logeren in een hotel (met zwembad! :D), de stad wat verkennen en de watervallen in Brazilie bezoeken....) om 8 uur 's morgens en besloten om die drie uurtjes die ons restten vol te praten en dat was geen enkel probleem! :) We genoten ook nog van de taart van de quince, er waren er nog twee en half over! :D
Viaje - Reis - Travel - Reise - Voyage - Corsa
Sorry, 'k ben moe en 'k heb nog steeds geen geld kunnen afhalen, dus 'k kan geen lange blogtekst betalen, zo vlug mogelijk meer, okee?
Tot gauw!
Pandoraguay, a veces volviendo loca...
dinsdag 6 november 2007
Cumpleaños!
¡AANGEPAST!
Holalala Bélgica!
Pandoraguay is een jaartje ouder en gaat vertellen hoe 't was!!
Om eerlijk te zijn had ik een geweldige verjaardag, maar wel met enkele tegenslagen! :D
Vamos! 'k Werd 's morgens door de superlieve meid, Lourdes gewekt, zij had een pakje vast dat met de post gekomen was... Joepie!! Een heel pakket van m'n zusje (met veel glittertjes en chocolade), m'n broer (met z'n eigen korte intercambioverhaal en veel liefde), m'n mama (met een prachtige Oxfam-ring, zo kennen we ze!) en m'n papa (met een chiropuzzel van 1000 stukjes!)! 'k Was nog half alles aan't uitpakken en aan't lezen, toen ik telefoon kreeg van niemand minder dan Evaaa! We hebben suuuperlang gebeld en dat was wel eens nodig blijkbaar! (Wie de rekening gaat betalen weet ik niet! :D) 'k Was nog met Eva aan't bellen toen ik aan de poort iemand zag staan met een gigantische bos bloemen en 'k was ervan overtuigd dat die voor iemand anders waren, maar ik moest tekenen dat ik ze ontvangen had, want ze waren wel degelijk voor mij! Whieee!! :D Op het kaartje dat er aan hing stond 'Ik zie je graag! Dikke zoenen liefje!' en dan de handtekening van Rodrigo, geweldig toch eh?! Er zat ook nog een doos chocoladebombons bij in hartjesvorm... Hehe, ik supersupersuperhappy en 'k heb hem meteen gebeld om hem te bedanken, wie bedenkt het, bloemen aan huis laten leveren?! :D
Daarna ben ik een halfuurtje naar school gegaan, omdat ik dat beloofd had aan m'n klasgenootjes, veel 'felicidades' gehad en terwijl ik terug naar huis ging, kwam ik Tugce en Lisa (twee andere AFS-ers in Capiata tegen) met een taart met 18 kaarsjes op!! Joepieieie! Thuis de kaarsjes gaan uitblazen, maar 't bleken van die gemene fopkaarsen te zijn, dus zelfs op m'n 18 kreeg ik ze niet uitgeblazen... Terwijl ik probeerde, kreeg ik opnieuw telefoon, van m'n mamie, papie, broer en zus deze keer! Weer suuuperlang gebeld, hoewel 't een heel slechte verbinding was... 't Was wel heeeeel leuk! :) Daarna terug even m'n bezoek gaan vergezellen tot ik terug telefoon kreeg! :) Van Tine deze keer, zij had minder tijd, dus dat werd maar 5 minuutjes, maar wel 5 gezellige minuutjes! Dan me uiteindelijk toch nog op m'n taart kunnen storten en nog wat met m'n bezoek gepraat! Nadat zij vertrokken waren eindelijk m'n berichtjes eens deftig kunnen lezen, want 'k had er niet minder dan 15 (allemaal uit Paraguay, want uit België komt niet aan)! :D
¡Vervolg van het verhaal!
Zo heel veel tijd had ik echter weer niet, want voor ik wist stonden Oona & Rainer bij mij thuis mét... NOG een taart! :) Weer overheerlijke taart gegeten en daarna zijn we met ons drietjes met de bus naar het shoppingcenter in Asuncion vertrokken! Daar kwamen we al meteen Vincent (Belg) en Johana (Finse) tegen! 'k Had Rodrigo beloofd om hem te verwittigen als ik er was, dus hij kwam er even later ook aan, netjes in pak, dat is namelijk verplicht op zijn werk en ook Melina (Duits meisje) kwam mee winkelen! Van haar kreeg ik zelfs nog een hele doos vol gelukwensen en snoepjes! :) Ik kocht het kleedje dat ik de vorige keer al zien hangen had en dat ik percé op m'n verjaardagsfeestje wilde dragen, de meisjes bekeken nog wat winkels, terwijl de jongens -een beetje verveeld- koffieklets hielden!
Daarna gingen we met z'n allen (Vincent en Johana waren we al lang kwijt geraakt) naar de supermarkt, want Oona en ik wilden tiramisu en koekjestaart maken op m'n verjaardag, maar ingrediënten zoals mascarpone, petit-beurre, lange vingers... vind je hier niet zomaar! Onderweg passeerden we nog een cd-winkel, waar we een cd van 'Vive la Fête' ontdekten, ik kreeg telefoon van m'n eigen Belgische Sarah, weeral superlang gebeld, terwijl de anderen boeken en cd's bleven ontdekken (Hans & Gretel bijvoorbeeld)! In de supermarkt kwamen we Zach (Amerikaan), Làra (Ijslandse) & Gabriel (geen idee van waar hij komt, Mars ofzo?! :)) tegen, weer zo opvallend gek gedaan dat het superhard opviel dat we buitenlanders zijn! Ondertussen ging iedereen zo ongeveer naar huis, maar Oona en ik hadden onze ingrediënten nog niet! We zouden naar de Superseis gaan, een andere supermarkt op de weg naar huis. Omdat we honger hadden, hebben Melina, Oona en ik gepicknickt --> appels en bananen in dulde de leche gedoopt, mmm, heerlijk!
Nu even een minder leuk stukje...
Oona en ik namen samen de bus terug en er zat echt GIGAveel volk op! Ik betaalde stak m'n portefeuille weg (in m'n handtasje), maar toen we uitstapten aan de supermarkt, merkte ik dat m'n handtas te licht woog... M'n portefeuille was weg! 'k Had niet op m'n handtas kunnen letten omdat er zoooooveel volk op de bus zat! Oona en ik meteen in paniek! We hebben Belén (de representante van AFS van mijn stad) gebeld, maar zij wist eigenlijk niet wat te doen. Daarna Rodrigo gebeld, hij voelde zich al meteen schuldig dat hij vroeger was doorgegaan (hij moest repeteren met z'n bandje). Hij zei naar de politie in Asuncion te gaan, maar noch Oona noch ik had een idee waar die te vinden! In Capiata naar de politie dan maar! 'k Heb naar m'n Paraguayaanse moeder proberen te bellen, maar haar telefoon stond uit... 'k Was zooooo ongelooflijk blij dat ik niet alleen was! 'k Had NIKS meer, nog geen 1000 Gs. (ongeveer 14 eurocent). We zijn dan toch maar onze ingrediënten gaan kopen, Oona zou voorschieten... 'k Heb m'n Belgische papa gebeld, zodat ze CardStop konden regelen! 'k Kreeg nog eens een ongerust telefoontje van Rodrigo om te vragen of ze me toch geen pijn hadden gedaan enzo... Toen begon ik te beseffen dat ik echt nog geluk heb gehad! Er gebeuren hier zoveel overvallen op bussen, waarbij ze je bedreigen met een mes ofzo, bovendien had ik m'n fototoestel en m'n gsm nog, dus tussen de zon begon al terug te schijnen tussen met stresshoofdpijn door! Svenja had me enkele weken tevoren trouwens verteld dat het mogelijk is dat ze AIDS heeft opgelopen op haar werk met straatkindjes, hier in Paraguay en ik was uiteindelijk zooooo blij dat ik gewoon maar m'n portefeuille kwijt was geraakt!
We hebben geen van onze ingrediënten gevonden, maar we hebben dingen gekocht die er op leken... :) 'k Kreeg dan telefoon van m'n moeder dat ik onmiddellijk naar huis moest komen, zodat we naar de politie konden gaan! Onderweg was ik nog heel de tijd boos op mezelf door wat er gebeurd was, moest ik daarvoor achttien jaar worden? De laatste peinzende minuten in de bus, werd ik gelukkig verrasd door een telefoontje van Vreni en Willem, weer vanuit het verre België! Ik was dan wel m'n portefeuille
(met geld, bankkaart, paspoort...) kwijtgeraakt, maar 'k had tenminste m'n vrienden nog en daar werd ik dan ook weer vrolijker van! Nog heel de weg naar huis met hen gebeld en thuis zat Svenja op mij te wachten! Joepie! :) Op m'n bed lag ook nog een pakje van Leen (ander Belgsiche meisje uit mijn stad), nog eens joepie! :) M'n ouders (die overigens nog steeds geen gelukkige verjaardag hadden gezegd) hadden uiteindelijk geen tijd en zin meer om naar de politie te gaan... Even later weer telefoon vanuit België, chiro-amigos Nico & Silke deze keer!! M'n dag kon echt niet meer stuk (dacht ik)... Terwijl ik nog met hen aan't bellen was, kwam Rodrigo thuis aan! De rest van de avond zot gedaan, nog meer taart gegeten met Svenja en Rodrigo, 't was wel heel leuk, tot... m'n moeder kwam...
Ze gaf me een preek dat het vandaag de tweede dag van deze week was dat ik pas om 8u 's avonds thuis was, dat dat echt niet kan, dat ik een nu echt wel een tijdschema moest maken, een week op voorhand, dat zij moet goedkeuren, zodat ze precies weet wanneer ik thuis zal zijn en wanneer niet! 'k Had echt een superdag gehad, maar zo gauw ze weg was, ben ik in wenen uitgebarsten... Ik was vandaag 18 geworden, geen enkel familielid (behalve m'n oudste zus) had me gefeliciteerd en dan dit... 'k Had hen nog op voorhand gezegd dat 18 voor mij zo belangrijk is als 15 voor hen! Rodrigo en Svenja gingen iets later door en terwijl we aan de poort stonden, kwam m'n moeder af om me te feliciteren (Rodrigo had haar dit ingefluisterd...), joepie, dankjewel mama! :S
'k Ben slechtgezind en met hoofdpijn gaan slapen, maar eigenlijk had ik wel een mooie dag! De volgende dag allemaal verjaardagsmailtjes gelezen op internet, SUPER, dankjewel allemaal!
Volgende keer, 't verhaal van m'n feestje!!
Veel veel liefs! Xxx...!
Pandoor
Holalala Bélgica!
Pandoraguay is een jaartje ouder en gaat vertellen hoe 't was!!
Om eerlijk te zijn had ik een geweldige verjaardag, maar wel met enkele tegenslagen! :D
Vamos! 'k Werd 's morgens door de superlieve meid, Lourdes gewekt, zij had een pakje vast dat met de post gekomen was... Joepie!! Een heel pakket van m'n zusje (met veel glittertjes en chocolade), m'n broer (met z'n eigen korte intercambioverhaal en veel liefde), m'n mama (met een prachtige Oxfam-ring, zo kennen we ze!) en m'n papa (met een chiropuzzel van 1000 stukjes!)! 'k Was nog half alles aan't uitpakken en aan't lezen, toen ik telefoon kreeg van niemand minder dan Evaaa! We hebben suuuperlang gebeld en dat was wel eens nodig blijkbaar! (Wie de rekening gaat betalen weet ik niet! :D) 'k Was nog met Eva aan't bellen toen ik aan de poort iemand zag staan met een gigantische bos bloemen en 'k was ervan overtuigd dat die voor iemand anders waren, maar ik moest tekenen dat ik ze ontvangen had, want ze waren wel degelijk voor mij! Whieee!! :D Op het kaartje dat er aan hing stond 'Ik zie je graag! Dikke zoenen liefje!' en dan de handtekening van Rodrigo, geweldig toch eh?! Er zat ook nog een doos chocoladebombons bij in hartjesvorm... Hehe, ik supersupersuperhappy en 'k heb hem meteen gebeld om hem te bedanken, wie bedenkt het, bloemen aan huis laten leveren?! :D
Daarna ben ik een halfuurtje naar school gegaan, omdat ik dat beloofd had aan m'n klasgenootjes, veel 'felicidades' gehad en terwijl ik terug naar huis ging, kwam ik Tugce en Lisa (twee andere AFS-ers in Capiata tegen) met een taart met 18 kaarsjes op!! Joepieieie! Thuis de kaarsjes gaan uitblazen, maar 't bleken van die gemene fopkaarsen te zijn, dus zelfs op m'n 18 kreeg ik ze niet uitgeblazen... Terwijl ik probeerde, kreeg ik opnieuw telefoon, van m'n mamie, papie, broer en zus deze keer! Weer suuuperlang gebeld, hoewel 't een heel slechte verbinding was... 't Was wel heeeeel leuk! :) Daarna terug even m'n bezoek gaan vergezellen tot ik terug telefoon kreeg! :) Van Tine deze keer, zij had minder tijd, dus dat werd maar 5 minuutjes, maar wel 5 gezellige minuutjes! Dan me uiteindelijk toch nog op m'n taart kunnen storten en nog wat met m'n bezoek gepraat! Nadat zij vertrokken waren eindelijk m'n berichtjes eens deftig kunnen lezen, want 'k had er niet minder dan 15 (allemaal uit Paraguay, want uit België komt niet aan)! :D
¡Vervolg van het verhaal!
Zo heel veel tijd had ik echter weer niet, want voor ik wist stonden Oona & Rainer bij mij thuis mét... NOG een taart! :) Weer overheerlijke taart gegeten en daarna zijn we met ons drietjes met de bus naar het shoppingcenter in Asuncion vertrokken! Daar kwamen we al meteen Vincent (Belg) en Johana (Finse) tegen! 'k Had Rodrigo beloofd om hem te verwittigen als ik er was, dus hij kwam er even later ook aan, netjes in pak, dat is namelijk verplicht op zijn werk en ook Melina (Duits meisje) kwam mee winkelen! Van haar kreeg ik zelfs nog een hele doos vol gelukwensen en snoepjes! :) Ik kocht het kleedje dat ik de vorige keer al zien hangen had en dat ik percé op m'n verjaardagsfeestje wilde dragen, de meisjes bekeken nog wat winkels, terwijl de jongens -een beetje verveeld- koffieklets hielden!
Daarna gingen we met z'n allen (Vincent en Johana waren we al lang kwijt geraakt) naar de supermarkt, want Oona en ik wilden tiramisu en koekjestaart maken op m'n verjaardag, maar ingrediënten zoals mascarpone, petit-beurre, lange vingers... vind je hier niet zomaar! Onderweg passeerden we nog een cd-winkel, waar we een cd van 'Vive la Fête' ontdekten, ik kreeg telefoon van m'n eigen Belgische Sarah, weeral superlang gebeld, terwijl de anderen boeken en cd's bleven ontdekken (Hans & Gretel bijvoorbeeld)! In de supermarkt kwamen we Zach (Amerikaan), Làra (Ijslandse) & Gabriel (geen idee van waar hij komt, Mars ofzo?! :)) tegen, weer zo opvallend gek gedaan dat het superhard opviel dat we buitenlanders zijn! Ondertussen ging iedereen zo ongeveer naar huis, maar Oona en ik hadden onze ingrediënten nog niet! We zouden naar de Superseis gaan, een andere supermarkt op de weg naar huis. Omdat we honger hadden, hebben Melina, Oona en ik gepicknickt --> appels en bananen in dulde de leche gedoopt, mmm, heerlijk!
Nu even een minder leuk stukje...
Oona en ik namen samen de bus terug en er zat echt GIGAveel volk op! Ik betaalde stak m'n portefeuille weg (in m'n handtasje), maar toen we uitstapten aan de supermarkt, merkte ik dat m'n handtas te licht woog... M'n portefeuille was weg! 'k Had niet op m'n handtas kunnen letten omdat er zoooooveel volk op de bus zat! Oona en ik meteen in paniek! We hebben Belén (de representante van AFS van mijn stad) gebeld, maar zij wist eigenlijk niet wat te doen. Daarna Rodrigo gebeld, hij voelde zich al meteen schuldig dat hij vroeger was doorgegaan (hij moest repeteren met z'n bandje). Hij zei naar de politie in Asuncion te gaan, maar noch Oona noch ik had een idee waar die te vinden! In Capiata naar de politie dan maar! 'k Heb naar m'n Paraguayaanse moeder proberen te bellen, maar haar telefoon stond uit... 'k Was zooooo ongelooflijk blij dat ik niet alleen was! 'k Had NIKS meer, nog geen 1000 Gs. (ongeveer 14 eurocent). We zijn dan toch maar onze ingrediënten gaan kopen, Oona zou voorschieten... 'k Heb m'n Belgische papa gebeld, zodat ze CardStop konden regelen! 'k Kreeg nog eens een ongerust telefoontje van Rodrigo om te vragen of ze me toch geen pijn hadden gedaan enzo... Toen begon ik te beseffen dat ik echt nog geluk heb gehad! Er gebeuren hier zoveel overvallen op bussen, waarbij ze je bedreigen met een mes ofzo, bovendien had ik m'n fototoestel en m'n gsm nog, dus tussen de zon begon al terug te schijnen tussen met stresshoofdpijn door! Svenja had me enkele weken tevoren trouwens verteld dat het mogelijk is dat ze AIDS heeft opgelopen op haar werk met straatkindjes, hier in Paraguay en ik was uiteindelijk zooooo blij dat ik gewoon maar m'n portefeuille kwijt was geraakt!
We hebben geen van onze ingrediënten gevonden, maar we hebben dingen gekocht die er op leken... :) 'k Kreeg dan telefoon van m'n moeder dat ik onmiddellijk naar huis moest komen, zodat we naar de politie konden gaan! Onderweg was ik nog heel de tijd boos op mezelf door wat er gebeurd was, moest ik daarvoor achttien jaar worden? De laatste peinzende minuten in de bus, werd ik gelukkig verrasd door een telefoontje van Vreni en Willem, weer vanuit het verre België! Ik was dan wel m'n portefeuille
(met geld, bankkaart, paspoort...) kwijtgeraakt, maar 'k had tenminste m'n vrienden nog en daar werd ik dan ook weer vrolijker van! Nog heel de weg naar huis met hen gebeld en thuis zat Svenja op mij te wachten! Joepie! :) Op m'n bed lag ook nog een pakje van Leen (ander Belgsiche meisje uit mijn stad), nog eens joepie! :) M'n ouders (die overigens nog steeds geen gelukkige verjaardag hadden gezegd) hadden uiteindelijk geen tijd en zin meer om naar de politie te gaan... Even later weer telefoon vanuit België, chiro-amigos Nico & Silke deze keer!! M'n dag kon echt niet meer stuk (dacht ik)... Terwijl ik nog met hen aan't bellen was, kwam Rodrigo thuis aan! De rest van de avond zot gedaan, nog meer taart gegeten met Svenja en Rodrigo, 't was wel heel leuk, tot... m'n moeder kwam...Ze gaf me een preek dat het vandaag de tweede dag van deze week was dat ik pas om 8u 's avonds thuis was, dat dat echt niet kan, dat ik een nu echt wel een tijdschema moest maken, een week op voorhand, dat zij moet goedkeuren, zodat ze precies weet wanneer ik thuis zal zijn en wanneer niet! 'k Had echt een superdag gehad, maar zo gauw ze weg was, ben ik in wenen uitgebarsten... Ik was vandaag 18 geworden, geen enkel familielid (behalve m'n oudste zus) had me gefeliciteerd en dan dit... 'k Had hen nog op voorhand gezegd dat 18 voor mij zo belangrijk is als 15 voor hen! Rodrigo en Svenja gingen iets later door en terwijl we aan de poort stonden, kwam m'n moeder af om me te feliciteren (Rodrigo had haar dit ingefluisterd...), joepie, dankjewel mama! :S
'k Ben slechtgezind en met hoofdpijn gaan slapen, maar eigenlijk had ik wel een mooie dag! De volgende dag allemaal verjaardagsmailtjes gelezen op internet, SUPER, dankjewel allemaal!
Volgende keer, 't verhaal van m'n feestje!!
Veel veel liefs! Xxx...!
Pandoor
zaterdag 27 oktober 2007
Meer foto's en meer problemen...
Hejlaa Belgicaa!
Dat 'morgen' is dus duidelijk niet gelukt (niet omdat ik geen tijd had, maar eerder omdat ik half ziek was, enkele keren met Afs ben gaan praten, enz...)
'k Ben ondertussen ook meer foto's aan't uploaden, dus als ik er elke keer in slaag een 50-tal foto's op te zetten, zien jullie ze ooit wel allemaal! :) Mart-Joren 'k heb je mailtje over je programma'tje gekregen, maar 'k moet altijd op openbare computers werken en 'k krijg het daar niet goed op geïnstalleerd, 't zal dus zo moeten! (Kan je daar mee leven? :) 'k Heb een fotocd gamaakt voor jullie, die ik opstuur, zo gauw alle foto's op internet staan! 'k Heb elke foto trouwens een (laaaange) naam gegeven, waardoor je echt nog veel meer over de Paraguayaanse cultuur te weten komt, het probleem is dat je die naam niet kan zien met de Picasa-website (met Live Spaces wel, vandaar...) Moest je de titeltjes toch kunnen zien, 'k heb die al enkele weken geleden daaraan gegeven en 'k heb ondertussen al wel enkele andere meningen over m'n familie... En op de foto's van de België-expo ben ik echt op m'n allerdikste, ondertussen is die gigabuik al terug weg hoor! :)
De problemen dan, 'k ga daar niet meer te veel over uitwijden, want 'k word daar maar droevig van, maar 't komt er wel op neer dat zelfs m'n Paraguayaanse lief m'n familie niet normaal vindt! Ze accepteren gewoon niet dat ik geen Paraguayaanse ben en over sommige dingen een andere mening heb! Ik kom tegenwoordig heel heel goed overeen met de twee meiden en zelfs zij zijn bang voor mijn ouders! 'k Ben vorige week zaterdag met Lourdes, de meid van 26 mee naar huis gegaan, ik voelde me even terug in Senegal... Ongelooflijk, 'k wist weer helemaal terug waarom ik hier in Paraguay ben! Haar familie was hartelijk, geïnteresseerd, lief... 'k Heb een hele namiddag gebabbeld en veeeeeeel bijgeleerd! 't Is echt een arme familie (ik denk, als ik het juist verstaan heb, maar ze wisten het zelf ook niet goed) dat Plan International zelfs in hun dorpje werkt! 'k Ga volgende keer proberen op bezoek te gaan in het kantoortje waarover ze me verteld hebben! Alleszins, geweldige dag, echt waar, tot als ik naar huis moest, ik wilde niet! 'k Heb in m'n familie eigenlijk niemand meer die met mij wil praten... 'k Was dat een beetje beu, dus maandag ben ik met Belén, het locale hoofd van AFS gaan praten! Ze heeft wel gehoord wat ik gezegd heb, maar ze zei dat ze me onmogelijk nog eens van familie kon veranderen! Woensdag zouden zij en m'n counsellor Maria Elena met m'n ouders en mij komen praten, om de problemen op te lossen, want praten praten praten is het belangrijkste dat je kan doen... 'k Voelde mij niet beter na dit gesprek en ben dan maar eventjes met Rodrigo gaan praten (die woont toch naast haar) en hij wist mij te vertellen dat AFS Capiata WEET dat m'n familie geen goede AFS-familie is, maar AFS Capiata gaat onbekwaam (incompetent) lijken, als ik weer van familie verander... Daar werd ik ook niet echt blijer van, ik moet dus de gevolgen dragen van een fout van AFS! Hij beloofde om met Belén te praten...
Dinsdag moest ik sowieso naar AFS in Asuncion om toestemming te vragen voor een weekendje naar Ciudad del Este te reizen met AFS Capiata en 'k heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens met AFS in Asuncion te praten over m'n familie! Oona, Rainer, Leen, Zach & Melina waren meegekomen om me te steunen (ze hebben stuk voor stuk 'kennisgemaakt' met m'n familie)! 'k Heb daar nog eens een uur over al m'n problemen gepraat (er zijn er ondertussen nog wel enkele bijgekomen!), maar die mevrouw vond dit ook nog geen reden om van familie te veranderen en ze zei dat ze ook zenig kon doen, als Belén geen toestemming geeft... Ik naar beneden, in tranen uitgebarsten en m'n AFS-vrienden naar boven om opnieuw met die mevrouw te praten en om te zeggen dat het (volgens hen!) echt onverantwoord is om mij in die familie te laten! Ze kon er niet echt mee lachen, maar begreep ondertussen wel dat het precies toch serieus is! Ze zei me dan uiteindelijk ook dat ze ging wachten tot na het gesprek met m'n familie en als dit geen oplossing is, kan er over familieverandering gepraat worden, maar er is ook een familietekort, want op dit moment zijn er alleen in Asuncion 10 studenten van familie aan't veranderen... 'k Was een beetje gerustgesteld, maar toch weer een 'slechte' dag...
Woensdagvoormiddag ging ik dan met Adriana en 'mama' naar Asuncion om spulletjes voor Vale's verjaardag te kopen en 'k voelde me echt babysitkindje van twaalf dat gewoon overal mee naartoe moest huppelen! Op een gegeven moment vroeg m'n moeder aan Adriana of ze iets wilde drinken, aan mij heeft ze nooit iets gevraagd... 'k Kwam met barstende koppijn thuis, 'k ben in bed gekropen tot half 9 's avonds, want dan kwamen Belén en Maria Elena... Het gesprek verliep zoals ik gevreesd had (als AFS komt, doet m'n moeder altijd ongelooflijk vriendelijk en lijkt alles koek en ei...)! Belén haalde een onderwerp aan en nog voor ze uitgepraat was, nam m'n moeder over en klaarde ze alles uit! vb. 'Pandora vindt het niet leuk dat jullie elke dag zeggen dat ze dik is.' Moeder: 'Ik ben ook dik! Ze moet gewoon meer sporten! En je zussen zeggen dat alleen maar omdat ze om je geven!' enz... Een halfuur later, ben ik beginnen wenen, maar niemand heeft me vastgepakt of getroost! Na twee uur zijn ze doorgegaan en 'k voelde me slechter dan ooit tevoren, 't was de eerste keer dat ik echt dag aan terug naar België gaan... Belén was bovendien boos op mij dat ik met AFS in Asuncion gepraat had, joepie, als zij zelfs al niet meer aan mijn kant staat...
Donderdag had ik nog steeds barstende koppijn, 'k ben niet naar school gegaan en de meid heeft me verzorgd! 't Ging allemaal weer een beetje beter, maar 'k heb eigenlijk weer een hele dag in bed gelegen, omdat ik toch niets anders te doen had... Na het gesprek was er niks verandert, enkel dat m'n zussen nu echt niks meer zeggen tegen mij, omdat ik gezegd had dat ik het niet leuk vind als ze op een hele avond alleen zeggen dat ik verdikt ben! 'k Heb nog veel met m'n steunpilaren van dinsdag gebeld en gesms't en ze gaven me de raad AFS in België te bellen... Misschien moet ik dat maar eens doen, 'k ben alleen heel bang dat AFS Paraguay dat verraad gaat vinden! (Mama, papa, misschien moeten jullie eens met AFS in België bellen?! Dat is veeeeel minder duur en dan kunnen zij jullie misschien raad geven, die jullie dan aan mij kunnen doorgeven... Geef ze m'n blog maar en als ze willen stuur ik ze wel een mail met wat er allemaal aan de hand is, want dat van dat dik-zijn, is nu wel maar een minipuntje hoor!)
Vrijdag op school kreeg ik ineens te horen van klasgenoten dat ik echt vermagerd was en 't klinkt waarschijnlijk stom, maar 'k voelde me echt op slag weer beter! :) 'k Heb in de namiddag bezoek gekregen van Rainer, Tugce, Leen en Lisa, dus 't was nog wel een geslaagde dag!
Vanmorgen ben ik weer zot geworden, met 'mama', Adriana en Valeria in Asuncion! Nog eens gaan winkelen voor Vale's verjaardag... Het komt erop neer dat ik enkel nog appels en water mag eten en drinken en dat ik geen hulp moet verwachten voor m'n verjaardagsfeestje omdat ik niet wil klaarmaken wat m'n 'moeder' in gedachte heeft... 'k Wil gewoon simpel broodjes gezond met kaas ofzo, maar het is onverantwoord een feest te geven in Paraguay zonder vlees, dus ik moet de mensen uitnodigen en erbij vertellen dat er geen vlees zal zijn! Valeria gaat niet komen, zegt ze, als er geen vlees is! Jeetje, die Paraguayanen gaan niet dood van een avondje geen vlees te eten eh... Daarna was m'n moeder ambetant omdat ik rood zag, sorry maar dat is van de warmte en als zij weigert te begrijpen dat ik geen Paraguayaanse ben, die deze hitte gewend is, sja... Alleszins toen ik thuis kwam, voelde ik me weer verschrikkelijk en nu waren de 2 meiden er niet om me op te vangen, dus ben ik maar naar hier, het internetcafé, gevlucht! 'k Heb een bericht gestuurd naar m'n counsellor dat het gesprek een omgekeerde werking heeft gehad en ze gaat zo vlug mogelijk met Belén praten om een nieuwe oplossing te zoeken! 'k Hoop dat het in orde komt...
Zozie, hopelijk maak ik jullie niet te ongerust, ik ben er wel zeker van dat ik hier uit leer! Vanaf nu kan ik moeilijke situaties aan! :D 'k Probeer ook niet te veel met België te overleggen, want jullie zitten hier zo ver vandaan en jullie kunnen je waarschijnlijk toch niet veel bij de situatie voorstellen!
Tot gauw! Xxx...
Liefs!
Pandora
Dat 'morgen' is dus duidelijk niet gelukt (niet omdat ik geen tijd had, maar eerder omdat ik half ziek was, enkele keren met Afs ben gaan praten, enz...)
'k Ben ondertussen ook meer foto's aan't uploaden, dus als ik er elke keer in slaag een 50-tal foto's op te zetten, zien jullie ze ooit wel allemaal! :) Mart-Joren 'k heb je mailtje over je programma'tje gekregen, maar 'k moet altijd op openbare computers werken en 'k krijg het daar niet goed op geïnstalleerd, 't zal dus zo moeten! (Kan je daar mee leven? :) 'k Heb een fotocd gamaakt voor jullie, die ik opstuur, zo gauw alle foto's op internet staan! 'k Heb elke foto trouwens een (laaaange) naam gegeven, waardoor je echt nog veel meer over de Paraguayaanse cultuur te weten komt, het probleem is dat je die naam niet kan zien met de Picasa-website (met Live Spaces wel, vandaar...) Moest je de titeltjes toch kunnen zien, 'k heb die al enkele weken geleden daaraan gegeven en 'k heb ondertussen al wel enkele andere meningen over m'n familie... En op de foto's van de België-expo ben ik echt op m'n allerdikste, ondertussen is die gigabuik al terug weg hoor! :)
De problemen dan, 'k ga daar niet meer te veel over uitwijden, want 'k word daar maar droevig van, maar 't komt er wel op neer dat zelfs m'n Paraguayaanse lief m'n familie niet normaal vindt! Ze accepteren gewoon niet dat ik geen Paraguayaanse ben en over sommige dingen een andere mening heb! Ik kom tegenwoordig heel heel goed overeen met de twee meiden en zelfs zij zijn bang voor mijn ouders! 'k Ben vorige week zaterdag met Lourdes, de meid van 26 mee naar huis gegaan, ik voelde me even terug in Senegal... Ongelooflijk, 'k wist weer helemaal terug waarom ik hier in Paraguay ben! Haar familie was hartelijk, geïnteresseerd, lief... 'k Heb een hele namiddag gebabbeld en veeeeeeel bijgeleerd! 't Is echt een arme familie (ik denk, als ik het juist verstaan heb, maar ze wisten het zelf ook niet goed) dat Plan International zelfs in hun dorpje werkt! 'k Ga volgende keer proberen op bezoek te gaan in het kantoortje waarover ze me verteld hebben! Alleszins, geweldige dag, echt waar, tot als ik naar huis moest, ik wilde niet! 'k Heb in m'n familie eigenlijk niemand meer die met mij wil praten... 'k Was dat een beetje beu, dus maandag ben ik met Belén, het locale hoofd van AFS gaan praten! Ze heeft wel gehoord wat ik gezegd heb, maar ze zei dat ze me onmogelijk nog eens van familie kon veranderen! Woensdag zouden zij en m'n counsellor Maria Elena met m'n ouders en mij komen praten, om de problemen op te lossen, want praten praten praten is het belangrijkste dat je kan doen... 'k Voelde mij niet beter na dit gesprek en ben dan maar eventjes met Rodrigo gaan praten (die woont toch naast haar) en hij wist mij te vertellen dat AFS Capiata WEET dat m'n familie geen goede AFS-familie is, maar AFS Capiata gaat onbekwaam (incompetent) lijken, als ik weer van familie verander... Daar werd ik ook niet echt blijer van, ik moet dus de gevolgen dragen van een fout van AFS! Hij beloofde om met Belén te praten...
Dinsdag moest ik sowieso naar AFS in Asuncion om toestemming te vragen voor een weekendje naar Ciudad del Este te reizen met AFS Capiata en 'k heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens met AFS in Asuncion te praten over m'n familie! Oona, Rainer, Leen, Zach & Melina waren meegekomen om me te steunen (ze hebben stuk voor stuk 'kennisgemaakt' met m'n familie)! 'k Heb daar nog eens een uur over al m'n problemen gepraat (er zijn er ondertussen nog wel enkele bijgekomen!), maar die mevrouw vond dit ook nog geen reden om van familie te veranderen en ze zei dat ze ook zenig kon doen, als Belén geen toestemming geeft... Ik naar beneden, in tranen uitgebarsten en m'n AFS-vrienden naar boven om opnieuw met die mevrouw te praten en om te zeggen dat het (volgens hen!) echt onverantwoord is om mij in die familie te laten! Ze kon er niet echt mee lachen, maar begreep ondertussen wel dat het precies toch serieus is! Ze zei me dan uiteindelijk ook dat ze ging wachten tot na het gesprek met m'n familie en als dit geen oplossing is, kan er over familieverandering gepraat worden, maar er is ook een familietekort, want op dit moment zijn er alleen in Asuncion 10 studenten van familie aan't veranderen... 'k Was een beetje gerustgesteld, maar toch weer een 'slechte' dag...
Woensdagvoormiddag ging ik dan met Adriana en 'mama' naar Asuncion om spulletjes voor Vale's verjaardag te kopen en 'k voelde me echt babysitkindje van twaalf dat gewoon overal mee naartoe moest huppelen! Op een gegeven moment vroeg m'n moeder aan Adriana of ze iets wilde drinken, aan mij heeft ze nooit iets gevraagd... 'k Kwam met barstende koppijn thuis, 'k ben in bed gekropen tot half 9 's avonds, want dan kwamen Belén en Maria Elena... Het gesprek verliep zoals ik gevreesd had (als AFS komt, doet m'n moeder altijd ongelooflijk vriendelijk en lijkt alles koek en ei...)! Belén haalde een onderwerp aan en nog voor ze uitgepraat was, nam m'n moeder over en klaarde ze alles uit! vb. 'Pandora vindt het niet leuk dat jullie elke dag zeggen dat ze dik is.' Moeder: 'Ik ben ook dik! Ze moet gewoon meer sporten! En je zussen zeggen dat alleen maar omdat ze om je geven!' enz... Een halfuur later, ben ik beginnen wenen, maar niemand heeft me vastgepakt of getroost! Na twee uur zijn ze doorgegaan en 'k voelde me slechter dan ooit tevoren, 't was de eerste keer dat ik echt dag aan terug naar België gaan... Belén was bovendien boos op mij dat ik met AFS in Asuncion gepraat had, joepie, als zij zelfs al niet meer aan mijn kant staat...
Donderdag had ik nog steeds barstende koppijn, 'k ben niet naar school gegaan en de meid heeft me verzorgd! 't Ging allemaal weer een beetje beter, maar 'k heb eigenlijk weer een hele dag in bed gelegen, omdat ik toch niets anders te doen had... Na het gesprek was er niks verandert, enkel dat m'n zussen nu echt niks meer zeggen tegen mij, omdat ik gezegd had dat ik het niet leuk vind als ze op een hele avond alleen zeggen dat ik verdikt ben! 'k Heb nog veel met m'n steunpilaren van dinsdag gebeld en gesms't en ze gaven me de raad AFS in België te bellen... Misschien moet ik dat maar eens doen, 'k ben alleen heel bang dat AFS Paraguay dat verraad gaat vinden! (Mama, papa, misschien moeten jullie eens met AFS in België bellen?! Dat is veeeeel minder duur en dan kunnen zij jullie misschien raad geven, die jullie dan aan mij kunnen doorgeven... Geef ze m'n blog maar en als ze willen stuur ik ze wel een mail met wat er allemaal aan de hand is, want dat van dat dik-zijn, is nu wel maar een minipuntje hoor!)
Vrijdag op school kreeg ik ineens te horen van klasgenoten dat ik echt vermagerd was en 't klinkt waarschijnlijk stom, maar 'k voelde me echt op slag weer beter! :) 'k Heb in de namiddag bezoek gekregen van Rainer, Tugce, Leen en Lisa, dus 't was nog wel een geslaagde dag!
Vanmorgen ben ik weer zot geworden, met 'mama', Adriana en Valeria in Asuncion! Nog eens gaan winkelen voor Vale's verjaardag... Het komt erop neer dat ik enkel nog appels en water mag eten en drinken en dat ik geen hulp moet verwachten voor m'n verjaardagsfeestje omdat ik niet wil klaarmaken wat m'n 'moeder' in gedachte heeft... 'k Wil gewoon simpel broodjes gezond met kaas ofzo, maar het is onverantwoord een feest te geven in Paraguay zonder vlees, dus ik moet de mensen uitnodigen en erbij vertellen dat er geen vlees zal zijn! Valeria gaat niet komen, zegt ze, als er geen vlees is! Jeetje, die Paraguayanen gaan niet dood van een avondje geen vlees te eten eh... Daarna was m'n moeder ambetant omdat ik rood zag, sorry maar dat is van de warmte en als zij weigert te begrijpen dat ik geen Paraguayaanse ben, die deze hitte gewend is, sja... Alleszins toen ik thuis kwam, voelde ik me weer verschrikkelijk en nu waren de 2 meiden er niet om me op te vangen, dus ben ik maar naar hier, het internetcafé, gevlucht! 'k Heb een bericht gestuurd naar m'n counsellor dat het gesprek een omgekeerde werking heeft gehad en ze gaat zo vlug mogelijk met Belén praten om een nieuwe oplossing te zoeken! 'k Hoop dat het in orde komt...
Zozie, hopelijk maak ik jullie niet te ongerust, ik ben er wel zeker van dat ik hier uit leer! Vanaf nu kan ik moeilijke situaties aan! :D 'k Probeer ook niet te veel met België te overleggen, want jullie zitten hier zo ver vandaan en jullie kunnen je waarschijnlijk toch niet veel bij de situatie voorstellen!
Tot gauw! Xxx...
Liefs!
Pandora
zondag 21 oktober 2007
Eindelijk (poco) foto's...
'k Heb nog eens geprobeerd foto's op m'n Space te zetten, maar Live Spaces werkt hier echt heel slecht, dus dat lukte niet, maar nu heb ik het met Gmail geprobeerd en zo lukt het wel, alleen duurt het heel erg lang en 'k heb niet meer zooooveel tijd... Nu weet ik wel hoe ik het moet doen, dus volgende keer meer! Je kan de foto's bekijken op deze website: http://picasaweb.google.com/pandoraversteden
Hmm, ik moet NU door, maar 'k denk dat ik morgen terugkom om meer foto's op internet te zetten en om te vertellen hoe't er hier nu aan toe gaat, bueno?
Tot morgen!
Liefs! xxx
Pandoraguay
Hmm, ik moet NU door, maar 'k denk dat ik morgen terugkom om meer foto's op internet te zetten en om te vertellen hoe't er hier nu aan toe gaat, bueno?
Tot morgen!
Liefs! xxx
Pandoraguay
zaterdag 13 oktober 2007
Pfff, is dit nog cultuurverschil?
¡Hola familia y amigos!
'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...
'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)
De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...
Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...
Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!
'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...
Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!
Liefs!
Pandora(guay)
P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D
'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...
'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)
De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...
Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...
Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!
'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...
Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!
Liefs!
Pandora(guay)
P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D
zondag 7 oktober 2007
Cultuurshock
Weer een hele tijd geleden dat ik iets liet horen, daar zijn enkele redenen voor en de belangrijkste is de titel van dit stukje, cultuurshock...
In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...
't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!
De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!
Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!
Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!
Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...
Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...
Heel veel liefs en knuffels!
Pandora vanuit een andere cultuur...
In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...
't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!
De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!
Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!
Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!
Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...
Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...
Heel veel liefs en knuffels!
Pandora vanuit een andere cultuur...
Abonneren op:
Posts (Atom)
