Hejlaa Belgicaa!
Dat 'morgen' is dus duidelijk niet gelukt (niet omdat ik geen tijd had, maar eerder omdat ik half ziek was, enkele keren met Afs ben gaan praten, enz...)
'k Ben ondertussen ook meer foto's aan't uploaden, dus als ik er elke keer in slaag een 50-tal foto's op te zetten, zien jullie ze ooit wel allemaal! :) Mart-Joren 'k heb je mailtje over je programma'tje gekregen, maar 'k moet altijd op openbare computers werken en 'k krijg het daar niet goed op geïnstalleerd, 't zal dus zo moeten! (Kan je daar mee leven? :) 'k Heb een fotocd gamaakt voor jullie, die ik opstuur, zo gauw alle foto's op internet staan! 'k Heb elke foto trouwens een (laaaange) naam gegeven, waardoor je echt nog veel meer over de Paraguayaanse cultuur te weten komt, het probleem is dat je die naam niet kan zien met de Picasa-website (met Live Spaces wel, vandaar...) Moest je de titeltjes toch kunnen zien, 'k heb die al enkele weken geleden daaraan gegeven en 'k heb ondertussen al wel enkele andere meningen over m'n familie... En op de foto's van de België-expo ben ik echt op m'n allerdikste, ondertussen is die gigabuik al terug weg hoor! :)
De problemen dan, 'k ga daar niet meer te veel over uitwijden, want 'k word daar maar droevig van, maar 't komt er wel op neer dat zelfs m'n Paraguayaanse lief m'n familie niet normaal vindt! Ze accepteren gewoon niet dat ik geen Paraguayaanse ben en over sommige dingen een andere mening heb! Ik kom tegenwoordig heel heel goed overeen met de twee meiden en zelfs zij zijn bang voor mijn ouders! 'k Ben vorige week zaterdag met Lourdes, de meid van 26 mee naar huis gegaan, ik voelde me even terug in Senegal... Ongelooflijk, 'k wist weer helemaal terug waarom ik hier in Paraguay ben! Haar familie was hartelijk, geïnteresseerd, lief... 'k Heb een hele namiddag gebabbeld en veeeeeeel bijgeleerd! 't Is echt een arme familie (ik denk, als ik het juist verstaan heb, maar ze wisten het zelf ook niet goed) dat Plan International zelfs in hun dorpje werkt! 'k Ga volgende keer proberen op bezoek te gaan in het kantoortje waarover ze me verteld hebben! Alleszins, geweldige dag, echt waar, tot als ik naar huis moest, ik wilde niet! 'k Heb in m'n familie eigenlijk niemand meer die met mij wil praten... 'k Was dat een beetje beu, dus maandag ben ik met Belén, het locale hoofd van AFS gaan praten! Ze heeft wel gehoord wat ik gezegd heb, maar ze zei dat ze me onmogelijk nog eens van familie kon veranderen! Woensdag zouden zij en m'n counsellor Maria Elena met m'n ouders en mij komen praten, om de problemen op te lossen, want praten praten praten is het belangrijkste dat je kan doen... 'k Voelde mij niet beter na dit gesprek en ben dan maar eventjes met Rodrigo gaan praten (die woont toch naast haar) en hij wist mij te vertellen dat AFS Capiata WEET dat m'n familie geen goede AFS-familie is, maar AFS Capiata gaat onbekwaam (incompetent) lijken, als ik weer van familie verander... Daar werd ik ook niet echt blijer van, ik moet dus de gevolgen dragen van een fout van AFS! Hij beloofde om met Belén te praten...
Dinsdag moest ik sowieso naar AFS in Asuncion om toestemming te vragen voor een weekendje naar Ciudad del Este te reizen met AFS Capiata en 'k heb van die gelegenheid gebruik gemaakt om ook eens met AFS in Asuncion te praten over m'n familie! Oona, Rainer, Leen, Zach & Melina waren meegekomen om me te steunen (ze hebben stuk voor stuk 'kennisgemaakt' met m'n familie)! 'k Heb daar nog eens een uur over al m'n problemen gepraat (er zijn er ondertussen nog wel enkele bijgekomen!), maar die mevrouw vond dit ook nog geen reden om van familie te veranderen en ze zei dat ze ook zenig kon doen, als Belén geen toestemming geeft... Ik naar beneden, in tranen uitgebarsten en m'n AFS-vrienden naar boven om opnieuw met die mevrouw te praten en om te zeggen dat het (volgens hen!) echt onverantwoord is om mij in die familie te laten! Ze kon er niet echt mee lachen, maar begreep ondertussen wel dat het precies toch serieus is! Ze zei me dan uiteindelijk ook dat ze ging wachten tot na het gesprek met m'n familie en als dit geen oplossing is, kan er over familieverandering gepraat worden, maar er is ook een familietekort, want op dit moment zijn er alleen in Asuncion 10 studenten van familie aan't veranderen... 'k Was een beetje gerustgesteld, maar toch weer een 'slechte' dag...
Woensdagvoormiddag ging ik dan met Adriana en 'mama' naar Asuncion om spulletjes voor Vale's verjaardag te kopen en 'k voelde me echt babysitkindje van twaalf dat gewoon overal mee naartoe moest huppelen! Op een gegeven moment vroeg m'n moeder aan Adriana of ze iets wilde drinken, aan mij heeft ze nooit iets gevraagd... 'k Kwam met barstende koppijn thuis, 'k ben in bed gekropen tot half 9 's avonds, want dan kwamen Belén en Maria Elena... Het gesprek verliep zoals ik gevreesd had (als AFS komt, doet m'n moeder altijd ongelooflijk vriendelijk en lijkt alles koek en ei...)! Belén haalde een onderwerp aan en nog voor ze uitgepraat was, nam m'n moeder over en klaarde ze alles uit! vb. 'Pandora vindt het niet leuk dat jullie elke dag zeggen dat ze dik is.' Moeder: 'Ik ben ook dik! Ze moet gewoon meer sporten! En je zussen zeggen dat alleen maar omdat ze om je geven!' enz... Een halfuur later, ben ik beginnen wenen, maar niemand heeft me vastgepakt of getroost! Na twee uur zijn ze doorgegaan en 'k voelde me slechter dan ooit tevoren, 't was de eerste keer dat ik echt dag aan terug naar België gaan... Belén was bovendien boos op mij dat ik met AFS in Asuncion gepraat had, joepie, als zij zelfs al niet meer aan mijn kant staat...
Donderdag had ik nog steeds barstende koppijn, 'k ben niet naar school gegaan en de meid heeft me verzorgd! 't Ging allemaal weer een beetje beter, maar 'k heb eigenlijk weer een hele dag in bed gelegen, omdat ik toch niets anders te doen had... Na het gesprek was er niks verandert, enkel dat m'n zussen nu echt niks meer zeggen tegen mij, omdat ik gezegd had dat ik het niet leuk vind als ze op een hele avond alleen zeggen dat ik verdikt ben! 'k Heb nog veel met m'n steunpilaren van dinsdag gebeld en gesms't en ze gaven me de raad AFS in België te bellen... Misschien moet ik dat maar eens doen, 'k ben alleen heel bang dat AFS Paraguay dat verraad gaat vinden! (Mama, papa, misschien moeten jullie eens met AFS in België bellen?! Dat is veeeeel minder duur en dan kunnen zij jullie misschien raad geven, die jullie dan aan mij kunnen doorgeven... Geef ze m'n blog maar en als ze willen stuur ik ze wel een mail met wat er allemaal aan de hand is, want dat van dat dik-zijn, is nu wel maar een minipuntje hoor!)
Vrijdag op school kreeg ik ineens te horen van klasgenoten dat ik echt vermagerd was en 't klinkt waarschijnlijk stom, maar 'k voelde me echt op slag weer beter! :) 'k Heb in de namiddag bezoek gekregen van Rainer, Tugce, Leen en Lisa, dus 't was nog wel een geslaagde dag!
Vanmorgen ben ik weer zot geworden, met 'mama', Adriana en Valeria in Asuncion! Nog eens gaan winkelen voor Vale's verjaardag... Het komt erop neer dat ik enkel nog appels en water mag eten en drinken en dat ik geen hulp moet verwachten voor m'n verjaardagsfeestje omdat ik niet wil klaarmaken wat m'n 'moeder' in gedachte heeft... 'k Wil gewoon simpel broodjes gezond met kaas ofzo, maar het is onverantwoord een feest te geven in Paraguay zonder vlees, dus ik moet de mensen uitnodigen en erbij vertellen dat er geen vlees zal zijn! Valeria gaat niet komen, zegt ze, als er geen vlees is! Jeetje, die Paraguayanen gaan niet dood van een avondje geen vlees te eten eh... Daarna was m'n moeder ambetant omdat ik rood zag, sorry maar dat is van de warmte en als zij weigert te begrijpen dat ik geen Paraguayaanse ben, die deze hitte gewend is, sja... Alleszins toen ik thuis kwam, voelde ik me weer verschrikkelijk en nu waren de 2 meiden er niet om me op te vangen, dus ben ik maar naar hier, het internetcafé, gevlucht! 'k Heb een bericht gestuurd naar m'n counsellor dat het gesprek een omgekeerde werking heeft gehad en ze gaat zo vlug mogelijk met Belén praten om een nieuwe oplossing te zoeken! 'k Hoop dat het in orde komt...
Zozie, hopelijk maak ik jullie niet te ongerust, ik ben er wel zeker van dat ik hier uit leer! Vanaf nu kan ik moeilijke situaties aan! :D 'k Probeer ook niet te veel met België te overleggen, want jullie zitten hier zo ver vandaan en jullie kunnen je waarschijnlijk toch niet veel bij de situatie voorstellen!
Tot gauw! Xxx...
Liefs!
Pandora
zaterdag 27 oktober 2007
zondag 21 oktober 2007
Eindelijk (poco) foto's...
'k Heb nog eens geprobeerd foto's op m'n Space te zetten, maar Live Spaces werkt hier echt heel slecht, dus dat lukte niet, maar nu heb ik het met Gmail geprobeerd en zo lukt het wel, alleen duurt het heel erg lang en 'k heb niet meer zooooveel tijd... Nu weet ik wel hoe ik het moet doen, dus volgende keer meer! Je kan de foto's bekijken op deze website: http://picasaweb.google.com/pandoraversteden
Hmm, ik moet NU door, maar 'k denk dat ik morgen terugkom om meer foto's op internet te zetten en om te vertellen hoe't er hier nu aan toe gaat, bueno?
Tot morgen!
Liefs! xxx
Pandoraguay
Hmm, ik moet NU door, maar 'k denk dat ik morgen terugkom om meer foto's op internet te zetten en om te vertellen hoe't er hier nu aan toe gaat, bueno?
Tot morgen!
Liefs! xxx
Pandoraguay
zaterdag 13 oktober 2007
Pfff, is dit nog cultuurverschil?
¡Hola familia y amigos!
'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...
'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)
De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...
Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...
Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!
'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...
Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!
Liefs!
Pandora(guay)
P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D
'k Heb eigenlijk geen zin in nog eens een niet-blij verhaal, maar ik kan niet anders, 'k ben er aan één stuk door mee bezig...
'k Heb ondertussen al met een tiental AFS'ers over m'n familie gepraat, om eens te vergelijken, om te begrijpen of het wel degelijk het cultuurverschil is, waar ik last van heb. Niet één van hen was niet geshockt toen ik over m'n familie vertelde... 't Is dan ook nog erger geworden deze week! Rodrigo, zo superbeleefd als hij is, kwam dinsdagavond nog eens met m'n ouders praten om goed af te spreken wanneer we elkaar mogen zien enzo. M'n mama wilde eerst nog eens de bevestiging horen dat hij zeeeker geen AFS-vrijwilliger meer is, daarna moest hij tot in detail uitleggen wat hij studeert en waar hij werkt enzo en dan werd z'n hele familie doorgelicht. Uiteindelijk was't wel in orde, maar toen begon ze te fluisteren zodat ik het niet kon horen en iets later zei ze, weer luider, oké, maar Pandora moet wel stoppen met zoete dingen te eten en dan mag ze je zien! 'k Weet ondertussen wel dat m'n mama mij te dik vindt, ze maakt er elke dag toespelingen over, maar 't kwetste me echt dat ze dat zo zei! M'n papa heeft gedurende het hele gesprek geen woord gezegd... Daarna vroeg ze nog of ze de volgende dag m'n fototoestel nog eens mocht gebruiken en wie ben ik om nee te zeggen ('k had daar eigenlijk wel eens behoefte aan, m'n familie gebruikt m'n fototoestel vanaf de eerste dag dat ik er woon, vaak zonder het te vragen/zeggen en als ik 't eens wil gebruiken is de baterij leeg of ... Dat kwetst me ook wel, ik geef altijd toestemming op m'n spullen te gebruiken, maar o wee, als ik eens iets vraag...)
De volgende dag, kwam ik thuis van school en m'n mama zat in m'n kamer. Voor de eerste keer sinds laaaang starte ze een gesprek en ik was verbaasd, maar ook wel een beetje bang. Eerst vroeg ze hoe't op school was enzo, zoals een mama dat hoort te vragen en daarna is ze begonnen met allerlei verplichtingen en verboden... Vanaf nu wil ze dat ik elke week een tijdschema heb, 'k moet dus toestemming vragen, minstens 4 dagen op voorhand! Ik moet een leerkracht Spaans vinden, die me in november elke dag privé Spaanse les geeft, want in november moet ik niet meer naar school en anders heb ik niks te doen (ik kan elke dag vanalles doen, maar ik MAG niet!). Bovendien moet m'n Spaans dringend verbeteren, want 't is een ramp (haar wederom kwetsende woorden). Als ik tegen haar praat, is m'n Spaans inderdaad niet geweldig, maar dat komt gewoon door de angst... Ze voelt zichzelf zo belangrijk en ik voel me altijd zo nietig. Ik zou het niet erg vinden om Spaanse les te gaan volgen, als ze het had voorgesteld, maar 't is weer een verplichting, 't is zoals je tegen een kind van 12 zegt dat je naar school moet, omdat het verplicht is... Daarna ging ze de kamer uit en stak haar hoofd weer door de deur om te zeggen dat ik beter een ei kon bakken, want het waren tortilla's (compleet anders dan de tortilla's vanop ons afscheidsfeestje ESTertjes) en dat wil zeggen gefrituurd... Ik antwoordde dat ik de dag ervoor al een ei had gegeten en niet elke dag eieren wil eten, want er zit veel cholestorol in en dan antwoordde ze dat ik dan maar alleen groenten mocht eten! Ik was eigenlijk echt geshockeerd... Daarna vroeg ze nog wie de taart had gemaakt die in de frigo stond, m'n zus antwoordde 'ik' (maar dat is was gelogen, want we hadden die samen gemaakt), ik ben met trillende handen en benen de kamer uitgelopen, 'k heb een bord sla naar binnen gepropt, m'n handen beefden van machteloosheid en 'k ben beginnen berichtjes sturen naar andere AFS'ers... Diezelfde dag zijn Rainer, Oona en Zach me komen bezoeken (ze doen dat altijd als ik dat vraag, want ze weten dat ik half opgesloten zit...) en 'k heb laaaang met hen over m'n familie gebabbeld en ze vinden allemaal dat ik terug moet verhuizen... Rainer z'n ouders praten voortdurend met hem, zijn geïntereseerd, hij mag doen wat hij wil, zijn broer is supervriendelijk... Oona's mama is een knuffelmie tot en met, ze geeft haar nieuwe dochter voortdurend complimentjes, ze neemt haar mee naar haar vriendinnen en ze krijgt altijd toestemming als ze wil, ze heeft al voorgesteld om mij te adopteren... Zach's familie is superarm, maar superlief, hij mag ook altijd weg en ze flippen niet als hij een keertje school brost... Ze hebben alledrie al meermaals naar huis gebeld met de vraag of't goed was dat ze bleven slapen bij iemand, want dat het te laat was om terug te keren en 't was altijd in orde! De ene keer dat ik bij Oona thuis ben gaan slapen, heeft m'n mama eerst een halfuur met haar mama gebabbeld om te zien of ze dat wel zou toelaten! Dat voelt echt een beetje als een gevangenis... Vorige woensdag is Melina, een Duits meisje nog van familie veranderd, ze heeft me verteld over haar nieuwe familie (m'n mama vroeg me meteen om me mama te noemen, m'n ouders praten tegen mij en ze knuffelen me, ik mag alles eten wat ik wil...) en 'k kreeg toch weer een steekje van jaloezie! Als ik thuiskom van school en ik zie m'n mama's auto, ben ik bang om naar binnen te gaan...
Gisteren was Rainer nog eens bij mij thuis, we maakten fruitsla en daarna keken we een film! Na de film moesten we onze fruitsla toch eens proeven (die was overigens heerlijk, met mango's en ik kan je verzekeren dat die hier lekkerder zijn dan in België :)), we gingen naar de keuken, ik zei 'hola' tegen m'n mama, Rainer ook en ze negeerde ons gewoon, een echte Paraguayaanse mama zou zeggen 'ooh, en wie ben jij, hoe gaat het, ook afs'er?' en echt duizend vragen in een minuut stellen! Rainer keek echt geshockeerd en ik kon hem geen ongelijk geven! 's Avonds kwam Rodrigo en dan is ze plots wel lief voor mij, ze weet dat hij veel contact heeft met AFS-vrijwilligers...
Ik wist inderdaad op voorhand dat ik hier moeilijke momenten zou kennen, maar echt 'k heb zo het gevoel dat ik hun dochter ben, omdat het hun status nog verhoogt en omdat ze nu een fototoestel ter beschikking hebben... Bijna alle AFS'ers in Capiata hebben het een beetje moeilijk voor't moment en 't is altijd dat cultuurverschil, maar als ik mijn verhaal vertel, zeggen ze toch dat dat niet echt normaal is... Ik ga proberen te wachten tot de 15de verjaardag van m'n zus, maar nog twee keer zoveel steken van m'n mama en ik denk dat ik verhuis, dit is echt niet wat ik voor ogen had voor m'n jaar! 'k Wilde hier een Chiro opstarten, arme kindjes (en die zijn er genoeg) helpen, een beetje rondreizen... maar dat is onmogelijk in m'n huidige situatie!
'k Hou jullie op de hoogte! Binnen een kleine maand zijn de eerste drie maanden, die altijd als de moeilijksten worden omgeschreven, voorbij en dan zal't allemaal wel goed komen...
Dankjewel voor de steunmailtjes/reacties, papa ('k heb je brief woensdag gekregen, samen met een brief met Côte d'Or van oma en opa!), mama, Daniël, Eva, moeke Katrien, Lien, Tine... met veel goede raad, waar ik aan zal denken in't vervolg en die ik echt ga proberen toe te passen!
Liefs!
Pandora(guay)
P.s. Ik amuseer me nog altijd wel hoor! 'k Heb m'n zelfverdedingslessen waarin ik me kan uitleven, 'k krijg regelmatig bezoek van Oona (de liefste en superste meid die ik hier ken) en Rainer ('k moet meer een berichtje sturen dat ik me verveel of me slecht voel en hij belt of komt af, super echt!), die altijd wel iemand anders meebrengen. M'n ex-mama wil me zo graag terug dat ze me tijdens de schooluren wel eens meeneemt op mini-trips naar een stadje of dorpje in de buurt! Rodrigo komt bijna elke avond op bezoek en hij is echt suuuuperlief! Ik kan altijd bij familie Alonso, de AFS-familie bij uitstek in Capiata terecht! Svenja, een Duits meisje komt regelmatig langs ... Faby, de 23-jarige buurman heeft ontzag dat ik het uithoud in m'n familie en ik mag m'n verjaardagsfeestje in zijn huis doen! Op de expo heb ik Hector, een supertoffe jongen, leren kennen, hij is 18 en coördinator van het jongeren Rode Kruis in Capiata, normaal gezien word ik daar binnenkort ook vrijwilliger bij, 'k heb m'n brevet voor eerste hulp al! ;) 'k Houd contact met de andere Belgen in Paraguay, 't voelt een beetje als een familie, we zitten superver van mekaar, maar 't is zo heerlijk om af en toen eens berichtjes in't Nederlands te sturen! Lorena, een 25-jarig Amerikaans meisje dat hier ondertussen 7 maand is (niet met AFS, ze blijft 2 jaar en doet een soort stage), is superbehulpzaam en altijd bereid om te luisteren, ze heeft me een boek over de ups en dows van uitwisselingen geleend... En niet te vergeten, ik kan nog lachen hoor! :D :D
zondag 7 oktober 2007
Cultuurshock
Weer een hele tijd geleden dat ik iets liet horen, daar zijn enkele redenen voor en de belangrijkste is de titel van dit stukje, cultuurshock...
In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...
't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!
De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!
Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!
Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!
Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...
Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...
Heel veel liefs en knuffels!
Pandora vanuit een andere cultuur...
In een Paraguayaanse familie beslissen je ouders over je heeeeeele leven (dat wil zeggen ALLES eh!) en dat kan toch voor enkele problemen zorgen bij een jong Westers meisje, dat toch redelijk (tot heel) zelfstandig was (en dat nog steeds wil zijn en blijven!)! 'k Heb gemerkt dat de meeste AFS'ers terechtkomen in families die niet meer zo traditioneel en conservatief zijn, ze begrijpen dat hun nieuwe zoon of dochter uit een compleet andere cultuur komt en ze houden daar rekening mee... Ik vertelde al wel eens over m'n ouders, denk ik, ze hebben echt hoge functies in mijn stad (president en presidenta van de Lionsclub bijvoorbeeld) en dat brengt blijkbaar enige gestrengheid met zich mee, waar ik het niet altijd gemakkelijk mee heb...
't Is eigenlijk een lang verhaal en AFS heeft niet graag dat ik dit aan België meedeel, maar aangezien ik jullie beloofd heb te vertellen over m'n leven hier, schrijf ik het toch... Dat wil zeggen dat jullie niet halsoverkop naar m'n ouders of AFS moeten bellen, want dan weten ze dat ik het verteld heb en uiteindelijk zitten jullie een beetje te ver om te oordelen... Je moet je ook geen onnodige zorgen maken, ik sla me er wel door, 'k ben oud genoeg en zo wordt een mens volwassen zeker?!
De laatste week was niet de beste van m'n leven en tegelijkertijd niet verschrikkelijk! 'k Zal't proberen uit te leggen... In mijn stad was er de voorbije elf avonden 'expo' (vandaag is de laatste dag). Wat moet je je daar bij voorstellen? Elke avond optredentjes van Capiateense scholen/muziekgroepjes/wedstrijden... 't Gaat door op 'hèt plein' van de stad en er staan ook een 40-tal tentjes van allerlei bedrijven/organisaties... die willen laten zien, waarvoor ze staan... Snappie? AFS heeft ook zo'n tentje en elke avond werd er in de AFS-tent een ander land voorgesteld (telkens van 1 van de studenten of vrijwilligers)! De Lionsclub organiseert deze expo (dat wil dus zeggen, mijn ouders!) Gevolg: de hele familie ging er elke avond naartoe om te werken en ik moest mee! Dat vond ik geweldig, 'k heb er veel nieuwe vrienden gemaakt en er zelfs een lief tegen het lijf gelopen... (daar zal ik een andere keer misschien nog wel eens over uitwijden) :) Vorige vrijdag (de 5de dus), was't voorstelling van België in de AFS-stand en daar zijn de problemen een beetje mee begonnen... 'k Had al wel door dat m'n mama niet graag had dat ik wegging in de namiddag, maar nu had ze een 'reden' om me geen toestemming te geven om het huis te verlaten! Ze verplichte me elke namiddag helemaal in m'n eentje voor de expo te werken, ze zei wat ik allemaal moest kopen en maken en zij besliste wanneer ik naar de winkel moest en wanneer ik niet mocht om dat allemaal voor elkaar te krijgen! Ik mocht niet aan vrienden vragen om langs te komen enzovoort... Woensdagavond was er een AFS-reünie, daarop ben ik even ingestort, maar nu weet AFS wel wat er aan de hand is! Marialena, mijn contactpersoon gaf toe dat ze niet graag in plaats wilde zijn en ze beloofde me om met m'n mama te praten. Niet alle AFS-vrijwilligers nemen m'n verhaal echter serieus (temeer omdat het nu al m'n tweede familie is) en ze blijven het deel van de ervaring noemen... (daarover hieronder meer) Donderdagnamiddag had ik dan toch toestemming om de andere Belgen te zien, zodat we samen Belgisch konden koken voor de België-expo! 't Was de beste dag uit m'n Paraguayaanse leven tot nu toe, denk ik! 'k Heb een hele namiddag gelachen en 'k was echt blij dat ik nog eens wat Nederlands kon praten! We (Oona, Leen en ik) hebben quatre-quarts (cakes voor de niet-keukenprincessen) met chocolade en appeltjes gemaakt, met de hulp (hij heeft ons van tereré voorzien, koken was niet echt z'n ding :D) van Fernando, een Paraguayaan die een jaar in België was met AFS en 't was echt heerlijk! 's Avonds op de expo was ik opgeladen en 't was dus echt wel zalig, tot ik m'n ouders zag en de schrik kwam terug... Ze tonen zo weinig interesse en ze bepalen m'n hele leven! 'k Was een hele dag gelukkig geweest, ze moet dat toch aan m'n gezicht gezien hebben! De volgende dag was weer super, behalve dan dat ik deze keer niet alleen naar m'n Belgische vrienden mocht, maar dat m'n zus van 14 een oogje in het zeil moest houden! Kan je je dat voorstellen? Ik ben 17, zij 14 en 'k mag alleen het huis uit als zij met me meegaat! (Dat was heel de tijd al zo, maar 'k dacht dat dat was zodat ik niet zou verdwalen de eerste dagen, maar nee hoor, 't is nog steeds! Kan je je voorstellen dat ik me 12 voel?) 's Avonds dan Belgiëstand, die was suuuuper! (Omdat ik een hele week dag in dag uit er aan gewerkt had waarschijnlijk...) Echt superveel complimentjes gekregen, de cake was heerlijk, we hadden frietjes enz... Dat was echt genieten! We hebben 10 keer 't Smidje van Laïs gedanst, iedereen blij, nog twee andere Belgen van Asuncion waren afgekomen en 't was echt heerlijk om een hele avond Belgische mopjes te maken! Eén minpuntje, m'n ouders zijn niet komen kijken! 'k Zei dit tegen Rodrigo (AFS-vrijwilliger, die nu m'n lief is) en hij zei dat ik ze moest gaan uitnodigen, ik moet hen ook willen betrekken in m'n leven enzovoort... Oké, geen probleem, ik naar m'n ouders, mijn vader is komen kijken (en dat was de eerste keer dat hij iets tegen mij zei, namelijk 'Felicidades, heel mooi!', maar m'n moeder was die dag blijkbaar gewoon niet op de expo (de enige dag dat ze niet is gekomen eh!) 'k Was er echt niet goed van! Maja... Om 12 uur moesten we dan alles opruimen, dan vluuuug naar huis, want zaterdagnacht (om 3u) ben ik met de school van m'n zus één van de zeven wereldwonderen gaan be'wonderen'! :) Namelijk, Itaipu, de grootste stuwdam ter wereld, dat was werkelijk indrukwekkend, maar daarover een andere keer meer!
Nu heb je al enig idee van de situatie hier, maar 't is lang niet alles hoor... M'n mama zegt mij welke schoenen en kleren ik wanneer moet aandoen, ze doet de strik van m'n broek opnieuw vast als zij vindt dat dat moet... Ze heeft dus niet graag dat ik met vrienden afspreek en ze wil dat ik in de namiddag thuis ben! Maar wie ben ik zonder vrienden? Zonder praten met mensen, die ik graag heb? Mijn zusjes hebben heel weinig nood aan sociaal contact, ze zijn gelukkig op hun eentje en blijkbaar verwacht ze dat van mij ook! Ze wil een week van tevoren een rooster met wat ik wanneer ga doen en 'k moet ongeveer 4 namiddagen in de week thuis zijn... Verschrikkelijk! Hoe kan ik nu een week tevoren zoiets maken? We zijn in Paraguay, het beroemde 'wat-doe-jij-vannamiddag?Niks? Doen-we-samen-iets?-land! 't Probleem is dat ik niet weer van familie wil veranderen (allé, als er niets verandert wel natuurlijk, maar 'k wil toch minstens nog een maand wachten!)! Ik kom wel overeen met m'n zussen en als ik weer verander voel ik me zo onhandelbaar (het meisje dat geen familie vindt...)! Bovendien is't weer opnieuw beginnen! Nieuwe ouders, zussen/broers, grootouders... als ik terug verander is't bijna zeker naar een andere stad, dat wil zeggen, nieuwe school, nieuwe vrienden, alles! Dat gaat nu allemaal wel veel gemakkelijker, omdat m'n Spaans nu wel oké is, maar toch... AFS blijft zeggen dat het gewoon een andere cultuur is, een cultuur waarin ouders 'heilig' zijn, maar 'k vind het toch moeilijk te geloven, 'k heb al van minstens 6 AFS'ers gehoor dat ze vanaf nu toestemming gaan krijgen voor alles, ze zijn zelfstandig genoeg en wie zijn zij (hun ouders) om ze tegen te houden in dit jaar?! Wat zou ik dat graag horen! Als't nu echt echt echt niet meer zou gaan, 'k heb een nieuwe familie, dankzij Rainer en Oona (twee Afs'ers in een naburige stad), zij vonden m'n familie zo 'koud' dat ze meteen op zoek gegaan zijn naar een andere! :) 'k Weet niet wat ik ga doen, maar 'k wil toch eerst even kennismaken met hen voor ik weer halsoverkop verhuis!
Voorlopig heb ik het meeste schrik voor m'n verjaardag (1 november)! De 15de verjaardag van m'n zusje is de 11de november (het feest de 16de) en zoals ik al verteld heb, denk ik, zijn 15des hier gigantisch! De hele familie is aan't voorbereiden voor haar verjaardag, we moeten kleren op maat laten maken, de zaal is gehuurd, de uitnodigingen bijna gedrukt... Maar voor mij is 18 superspeciaal en 't is een gewone donderdag, met school en zelfs examen! Ik wil ook graag een feestje geven, maar dat is zo dicht bij 't feest van m'n zus en 't wordt dan allemaal nogal veel voor m'n familie, maar hé seg, 't is sowieso al moeilijk, een verjaardag zonder de vrienden en familie die je wil en dan nog zo weinig aandacht van m'n familie hier! 'k Weet niet, 'k ga er proberen het beste van te maken, maar 'k ben er toch bang van!
Hmm, omdat ik toch nog enkele minuutjes tijd heb, zal'k vlug wat over Rodrigo vertellen, dat is wat vrolijker nieuws! :) Dan kan ik ook weer met een blij gezicht het internetcafé uitwandelen! Hij was AFS-vrijwilliger in Capiata, nu niet meer, 't is namelijk één van de regels van AFS Capiata dat je geen relatie mag hebben met één van de buitenlandse studenten, als je voor AFS 'werkt'! 'k Wist dat niet, maar hij wel en blijkbaar is't toch geen ramp voor hem om te stoppen, ze hebben hem trouwens gevraagd in Asuncion voor AFS te gaan werken, maar dat weet hij nog niet! Rodrigo José Figari is 23, heeft piano en drum gestudeerd aan het conservatorium, maar heeft ook geen moeite met (elektrische & akoestische) gitaar, viool, cello en contrabas! :) Eén avond heeft zijn muziekbandje 'Rock! Keep Out' opgetreden op de expo en één liedje was speciaal voor mij, waah, ik werd gigarood! :) Maar 'k was wel heel blij natuurlijk! Hij houdt niet van reggaeton (heerlijk!), maar wel van Bob Marley en nog vele andere tofferds! Ondertussen studeert hij nog computerwetenschappen en hij werkt op een ministerie in Asuncion, het ministerie dat alle andere ministeries moet controleren... Hij heeft op zichzelf Engels geleerd en als ik me dus echt niet in't Spaans uitgedrukt krijg, kan ik in't Engels mat hem praten! Hier in Paraguay is't ook de gewoonte, dat als je een vriendinnetje hebt, dat je aan haar ouders gaat vragen of't oké is en dat heeft hij dus ook gedaan! De reactie van m'n mama was weer geschift 'jamaar, jij bent AFS-vrijwilliger, nu gaat ze zeker meer toestemming krijgen!', maar toen heeft hij uitgelegd dat hij verplicht is gestopt en dan was't wel oké! Hoewel het hier enkel toegelaten is je lief te zien op dinsdag, donderdag, zaterdag en zondag! Hehe, die cultuurshock, waarover ik sprak... :) Hij kent België ook wel een beetje, want hij heeft twee jaar geleden Bart (een AFS'er van AFS Brabant Oost, die op de AFS-infodag is komen vertellen en die binnenkort trouwt met z'n Paraguayaanse lief Lourdes! Papa, het waren zijn ouders die op die ene infoavond waren) als broer in z'n familie gehad! Hij kent dus de beste chocolade ter wereld en als hij genoeg gespaard heeft, wil hij Europa bezoeken en het liefste België! Hij is trouwens ook superlief hoor (en ja Tine, Paraguayanen kussen anders)! :) Nog vragen? Mama, papa, moet hij jullie ook om toestemming vragen? Hij wilde wel, maar ik zei dat het wel in orde was...
Zozie, maak jullie geen zorgen, volgende keer, gegarandeerd beter nieuws! Ik mis jullie allemaal, maar ooit komt er een tijd dat alles weer z'n gewone gangetje gaat...
Heel veel liefs en knuffels!
Pandora vanuit een andere cultuur...
Abonneren op:
Reacties (Atom)
