Aan't werk!

Hola hola gente!

Mba’éichapa? (“Hoe is’t?” in Guarani)

‘k Ben er snelletjes weer, want ik moet precies nog zoveel vertellen en ’t is nog maar 2 maand en m’n voetjes staan weer op Belgische grond! ‘k Weet ondertussen trouwens de precieze datum! Op 3 juli om half 8 ’s ochtends landt het 3de vliegtuig dat ik moet nemen, in Zaventem! Daarom wil ik jullie via m’n blog vragen of jullie nog vragen, opdrachten, zoekertjes... hebben, die ik moet oplossen, ontcijferen?! Post ze op m’n blog en ‘k doe m’n best ze te beantwoorden/vervullen!! 'k Zet trouwens ook vandaag in een nieuw album ("allerlei") van alles wat ik deed enkele foto's online, die kan je bekijken op http://picasaweb.google.com/pandoraversteden!

Brr,’t is hier ook eens frisjes (rond de 10º, maar dat is behoorlijk koud zonder verwarming in huis –ook niet in de badkamer– en met koud-lauw water in de douche!!) en ‘k heb net m’n kleren (zoals altijd met de hand) gewassen, dus ‘k ben aan’t bevriezen! Waar was ik gebleven?

Colegio y trabajo?
Omdat ik vorig schooljaar niet veel bijleerde op m’n school, was ik vastbesloten vrijwilligerswerk te zoeken of een andere school, eventueel zelfs universiteit! ‘k Praatte met Afs, maar die waren het er niet mee eens, ik kwam namelijk voor het schoolprogramma, dus mocht ik gerust werk zoeken en een universiteit voor in de namiddag, maar ‘k moet zowiezo ook naar school! Pff... Dan maar op zoek naar een andere school, want San José (privéschool, de leerlingen betalen er maandelijks) staat bekend als’t slechtste college van de stad! Op 27 februari ging ‘k met m’n broer Alberto mee om met de directrice van zijn staatsschool te spreken, maar die vertelde me vrolijk dat ze geen tijd had voor problemen. Vanaf april mocht ik het nog eens gaan vragen, maar ’t was me wel duidelijk dat ik daar niet zo welkom zou zijn... Normaalgezien moet Afs met de scholen praten, maar de afs-werking in Capiatá laat dikwijls de wensen over, ze wilden me ook niet echt helpen om een andere school te zoeken, ze hadden al genoeg problemen met mij gehad (m’n families) en dus al genoeg tijd in mij gestoken. [’t Is trouwens wel duidelijk dat het niet eenvoudig is goede families te vinden, meer dan 75% van de afs’ers hier, zit niet meer in z’n eerste familie!]
Dezelfde dag nog ging ik aankloppen bij een tehuis voor families met problemen in San Lorenzo, de naburige stad. De directrice legde met de werking uit en toonde me het huis. Ze leek erg blij met een nieuwe vrijwilligster. Het is een tehuis voor families, dus ’t is niet de bedoeling dat enkel kinderen er naartoe trekken, want, legde directrice Teodora me uit, zo los je niets op, de problemen beginnen in de familie zelf. De kinderen komen dus met hun ouders, hoewel dat ongeveer altijd enkel de moeder inhoudt. De meesten die er verblijven, komen omwille van huiselijk geweld, maar ook door geldproblemen of seksueel misbruik! Ze mogen er verblijven zolang ze willen, er zijn drie grote kamers en er wordt (door één van de moeders) voor eten gezorgd. Alle groenten en fruit komen wekelijks gratis van de markt, kilo’s en kilo’s die ze niet meer kunnen verkopen, omdat ze niet mooi meer ogen, worden er gekuist en bewaard in de diepvries. Het tehuis werd vijf jaar geleden gesticht door een Italiaanse pater en is een niet-governementele organisatie, ze krijgen dus geen financiële hulp van de overheid. Gelukkig zijn er enkele mensen die de huur van het huis of de elektriciteitsrekening eens voor zich nemen of wat vlees en suiker kopen! Het huis is groot, maar heeft totaal geen luxe. De badkamer krijgt geen water, dus wassen de inwoners zich buiten met een tuinslang (ook bij 10º of minder) en doen ze hun behoeften op een half omgevallen vuile wc-pot met niet eens een afdak boven! Kleren worden er natuurlijk met de hand gewassen en er wordt gekookt op hout. Ventilators zijn er gelukkig wel in elke kamer. Er is ook een ruime kapel, want dit tehuis is hyperchristelijk! Er wordt 3 tot 4 uur per dag gebeden. Allemaal goed en wel, maar door al dat gebid is er bijvoorbeeld geen educatie voor de jongeren, die er belanden. Vaak zijn ze nooit naar een middelbare school geweest en spreken ze amper Spaans, (enkel Guarani) laat staan lezen. Ze kunnen niet naar school, want daar is geen geld voor, ook in het tehuis niet. De mensen die er pas zijn, zijn vaak erg schuw en verlegen, zeker als ze me niet konden aanspreken in Guarani, maar na een tijdje zag ik ze openbloeien en dan vertrokken ze alweer.
Sinds 8 maart ga’k er twee keer per week naartoe om met de kleintjes te spelen en armbandjes te maken of te praten met de ouderen. ‘k Eet er ‘s middags altijd mee en al is het eten niet altijd even smakelijk, ’k merk dat ze dat appreciëren!

Op 4 maart ging ik de eerste keer weer naar school, ’t schooluniform was veranderd in een jeans met de t-shirt van de school, dus ik was die ochtend megablij toen ik weer in m’n jeans geraakte, dat was zeker 2 maand geleden! J ‘k Kreeg wel heel de tijd dat m’n rits openstond (die was namelijk stuk) en dat ze m’n onderbroek zagen als ik ging zitten... “Hé seg, wees eens blij dat ik er weer in pas!!” Voor de rest veranderde er niet veel, m’n klasgenoten snappen écht niet dat ik naar school ga, hoewel ik m’n dilploma al haalde. Ik leer dingen die ik een viertal jaar geleden al te horen kreeg en soms ook nieuwe dingen, in de wiskunde delen ze hier namelijk door nul... Vaag herinnerde ik me het rijmpje, ’wie deelt door nul, dat is ne snul’ en ‘k probeerde het aan de wiskundeleerkracht uit te leggen, die haalde er zijn rekentoestel bij en toen dat ‘error’ toonde, mompelde hij een beetje verbaasd dat je nul dan vast wel kan delen, ‘k heb braafjes geknikt en ‘k ben weer gaan zitten,’k wilde niet als betweterige leerling overkomen, snap je?

Na twee weken school was’t al een week paasvakantie, Isha en Laura (Amerikaanse) kwamen op bezoek en we trokken naar Lynn en Jules in Pilar en ook Wouter kwam helemaal van Pedro Juan Caballero naar Pilar (meer dan 13 uur onderweg)! We genoten van een vakantietje met veel feestjes en plezier, maar voor Pasen kwamen we terug naar Capiatá om van hieruit een beetje meer van het land te zien. Dat idee botste echter met de strenge godsdienst, want op goede vrijdag mag je hier niets doen en enkel chipa eten! We gingen dus maar naar de kerk, waar Jezus’ sterven werd nagespeeld. Er was enorm veel volk en ‘k heb m’n ogen uitgekeken! Enkele mensen huilden, omwille van Jezus’ dood (en dat bijna 2000 jaar na de feiten?), één van de twaalf apostelen verleidde ons met knipoogjes en lachjes en toen pop Jezus voorbij werd gedragen in een soort doodskist, holde de massa mensen er naar toe, om ‘Hem’ aan te kunnen raken en dan vlug een kruisteken te maken of hun hand te kussen, daarna achtervolgden ze hem in een lange stoet, terwijl een mannenkoor voor de achtergrondmuziek zorgde, ze zongen niet, maar jankten, toen ik vroeg waarom, was het antwoord eensgezind, “dat moet zo op goede vrijdag!” Okeej, als jullie ’t zeggen... J
Van’t ene evenement naar’t andere, namelijk... het kerkhof! Dat is niet zo eenvoudig te beschrijven, want het is in niets te vergelijken met dat wat we in België kerkhof noemen! Een Paraguayaans kerkhof is een soort doolhof van huisjes (sommige huisjes zijn groter en mooier dan de huisjes waarin arme mensen leven), waar de kisten in worden bewaard (ze liggen dus niet onder de grond!) De meeste huisjes zijn half scheef gezakt of hebben gebroken ruiten zodat je de kisten kan aanraken! Er zijn er ook veel waar ‘te huur’ of ‘te koop’ op staat, zodat je op voorhand kan beslissen waar je zal rusten. ‘k Moet toegeven dat ik er niet graag terecht zou komen! Er wonen tientallen honden en katten en je loopt er overdag al gemakkelijk verloren.

Pasen was hier niet zo speciaal, enkel dat we een beetje chiquer aten. Paaseitjes waren er dit jaar ook niet bij, tot Rodrigo langskwam met een reuzenpaasei, jeej! J
Over Rodrigo gesproken... Twee weken geleden hebben we beslist om na meer dan 6 maanden uit elkaar te gaan, ‘k heb ’t er even moeilijk mee gehad, maar’t gaat al beter!

Daarna was’t weer gewoon school. Die vrijdag was’t dag van San José, dus zorgde m’n school voor een defilé! Twintig meisjes trokken majorettepakjes aan en zwaaiden met stokjes, nog eens vijftig paradeerden met een vlag en de overigen volgden in hun schooluniform. Ik werd in typische kleren voor de Paraguayaanse dans gehuld en opende samen met m’n ex-zusjeVanesa en haar vriendinnetje de hele stoet!

‘k Ging vorige week ook eens met m’n zus Fatima, naar haar universiteit, ze studeert boekhouding. ‘k Kreeg er een les statistiek,’k had het vorig jaar al geleerd, maar ’t was best interessant! ’t Viel me op dat er opvallend weinig klasgenoten tegen m’n grote zus babbelden en zij zei ook dat het raar was. Na de volgende les vertelde ze me dat haar klasgenoten dachten dat ik niks verstond, dus waren ze bang om iets te komen zeggen. Waarom is iedereen bang van mij? Fati heeft hen geantwoord dat mijn Spaans beter is dan dat van hen en dat ze met mij over alles kunnen praten; politiek, geschiedenis, wetenschappen, alles! ‘k Hoop dat ze dat doen de volgende keer!

Hmm, volgende keer weer meer! Vergeet geen vragen te posten!

Lieve lieve zoens!

Pandorita