Noticias

Hej leuke luitjes!!

Hier ben ik ‘weer’!

Alles in orde in België? ‘k Heb gehoord dat er eindelijk een regering is?! België werd zelfs opgenomen in het Guinessbook of Records wegens 8 maand zonder regering. Paraguay werd al hele tijd geleden opgenomen in datzelfde beroemde boek, wegens al 61 jaar dezelfde partij, el partido Colorado, aan de macht , maar daar is vorige zondag gelukkig een einde aangekomen! De paraguayanen verkozen ex-bisschop Fernando Lugo tot hun nieuwe president! Laten we hopen dat hij een beter beleid zal voeren, want er is hier nog veel werk aan de winkel!
Wisten jullie dat meer dan 1 miljoen Paraguayanen in Buenos Aires of Spanje wonen, omdat ze in Paraguay geen werk vinden en beter betaald worden in het buitenland... Meer dan 5 van m’n 30 klasgenoten heeft z’n mama en/of papa al meer dan een jaar niet meer gezien! De ouders die in het buitenland werken willen natuurlijk niet dat hun familie in Paraguay denkt dat ze een slecht werk of leven in het buitenland hebben, dus sturen ze maandelijks een hoop geld op. Voor de Paraguayanen zijn dit grote bedragen, maar het leven in Europa is heel wat duurder dan hier en dat beseffen ze amper, dus leven de ouders in Spanje vaak onder bruggen, in krotten...en worden als slaafjes behandeld op hun werk, opdat ze toch maar het geld zouden kunnen opsturen! De situaties zijn echt vaak zielig... en toch vertrekken er alsmaar meer Paraguayanen op zoek naar een ‘betere wereld’.
Elke keer als ik naar het cybercafé ga, zit er wel een vader met huilend dochtertje op z’n schoot over msn messenger en met webcam –zodat mamie-lief ook begint te huilen– met z’n echtgenote,die in Spanje verblijft, te praten.
Het lijkt ook of de mensen hier vaak niet gelukkig zijn. Ze hebben geen vertrouwen in elkaar, ze maken oppervlakkig vrienden, maar nooit dieper, want dan steekt jaloezie de kop op. En draait het dan echt allemaal om bezit? Zo lijkt het wel, want met de mensen van Asunción mag je niet praten, dat zijn allemaal snobs met grote huizen en dure auto’s. Aan de arme mensen van het platteland moet je niet veel aandacht besteden, die weten niet wat ze zeggen en als je dan over de indiaanse bevolking begint, dan krijg je steevast te horen dat die stinken en een schaamte zijn voor het land. Afrikaanse mensen kom je hier zelden tegen, maar enkele dagen geleden op de bus ging er geen enkele Paraguayaan naast de ‘zwarte meneer’ zitten, hoewel dat de enige overblijvende zitplaats was. Als ik echter op zijn plaats had gezeten, zou er bijna gesprint worden om naast die natuurlijke blonde met groene ogen –die vast en zeker uit het zo verheerlijkte Europa komt– te kunnen zitten. Waarom zijn mensen soms zo oneerlijk?
‘k Hoop dat Lugo, net zoals hij beloofd heeft, aan dit allemaal iets kan veranderen! Hij heeft wel maar vijf jaar de tijd en het lijkt erop dat de mensen denken dat er binnen deze tijd werk zal zijn voor iedereen, dat niemand meer arm zal zijn en dat alles zal veranderen! ‘k Ben echter al blij dat hij door die muur van de Colorados is kunnen breken! Die hebben er namelijk echt alles aangedaan om hun macht niet moeten af te staan. Op de dag van de verkiezingen reden er ongelooflijk veel gigantische jeeps van de Colorado-partij rond om mensen in hun huis op te pikken, naar het stembureau te brengen, ze onderweg op een hapje en een drankje te trakteren en ze dan weer naar huis te voeren. Ze kochten ook massaal de paspoorten van overleden mensen op, zodat ze meer dan één stem hadden (hoewel ze na het stemmen hun wijsvinger in blauwe onuitwisbare inkt moesten doppen, zodat ze konden controleren wie al had gestemd en wie nog niet), maar bijna alle mensen aan de stemtafeltjes waren Colorado en zagen dat dus al gauw door de vingers! Het heeft echter niet mogen baten... Zondagavond was’t in Capiata, dat bekend staat voor vol Colorados te zitten, verdacht stilletjes.

En nu zal ik eens verdergaan met mijn lijstje van de vorige keer!

- De laatste 2 weken Chili?

- Terug naar school? Of wordt het werken?

- ’t Kort af, hebben jullie vragen, zoekertjes, opdrachten?

Chili!!
Mmm,Chili! J Alias de drie snelste weken van m’n leven...
De familie van Claudia, waar we al enkele dagen verbleven, werd liever en liever en nam ons trouw elke dag mee naar een plaatsje ‘in de buurt’! Ze betaalden elke dag ons middageten op restaurant en wat we ook voorstelden daar kwam geen verandering in! Ze vroegen enkel om eens iets typisch Belgisch te maken... We maakten chocomousse met echte Belgische chocolade, die in Chili wel te koop is! (We kochten die keer trouwens ook een stapel tampons ‘Tampax’, dat vind je namelijk niet in Paraguay en ze bekijken je wel heel vies als je’r achter vraagt!! In Chili bekeken ze ons nu ook wel een beetje raar omdat we zomaar eventjes 10 pakjes kochten! J) We bezochten met de familie bergen, de zee, het platteland, de stad, een mijn... Ongelooflijk hoe ze ons in de watten legden, ‘k werd er na een tijdje verlegen van, ik heb Claudia namelijk pas in Chili leren kennen! Van vrijdag tot vrijdag bleven we bij hen logeren en daarna trokken we met z’n viertjes nog 7 uur meer naar’t zuiden. We verbleven er in een soort goedkoop jeugdherbergje van Zwitserse eigenaars in Villarrica, waar mensen van vele nationaliteiten verbleven. De keuken deelden we met anderen en zo kwamen we veel over de anderen en de streek te weten! Er verbleef onder andere een jong Belgische koppel dat per fiets de wereld aan’t rondtrekken was. De streek waar we ons bevonden is bekend voor z’n actieve vulkanen en op de grens Villarrica-Pucón bevindt zich de indrukwekkende vulkaan Villarrica, die voor de helft bedekt is met eeuwige sneeuw. Aan de voet van de vulkaan ligt een prachtig groot blauw meer, dat daar na de laatste uitbarsting uit zichzelf werd gevormd.
Eén dag betaalden we een geleide tour in de buurt van de vulkaan en in het stadje Pucón. We zagen een rivier, gevormd in de bedding van een oude lavastroom, helblauw water dat zo koud was dat je gemakkelijk een infarct kon krijgen als je’r zomaar zou inspringen, een rivier waarop je kan raften en we zwommen in termen met water natuurlijk verwarmd met een temperatuur van 39 en 41 graden Celsius.
De volgende dag trokken we met een bus naar een natuurgebied dat zich bevindt tussen 3 vulkanen, dat heeft met gevolg dat alle planten, bomen en dieren die er leven aangepast zijn aan het vulkaangesteente. We wandelden er de hele dag,in’t totaal 20 km waarvan zeker 7 steil bergop! Op de top waren er drie helblauwe meertjes, een prachtige natuur en veeeeel muggen! Toen Lynn en Oona die avond al uitgeput in hun bedje lagen, kregen Isha en ik de kans om de vulkaan ‘Llaima’ vanop ongeveer 100 km afstand, lichtjes te zien uitbarsten! Blijkbaar waren alle mensen al uit het gebeid geëvacueerd, maar waren de natuurliefhebbers bang dat één van de prachtigste natuurgebieden uit de buurt zou vernietigd worden!
‘t Weekend ging weer veel te vlug voorbij en we gebruikten de hele maandag om in San Vicente te geraken, Valentina’s hometown, dat ongeveer op tien uur ten noorde van Pucón ligt (een tweetal uur onder Santiago). Valentina’s mama kwam ons ’s avonds laat in een naburig stadje halen en we kropen onmiddellijk na’t avondeten onder de wol. Isha leerde de volgende dagen de familie van haar zusje kennen, we verkenden haar dorpje, we gingen naar de kapper (waar iedereen daarna spijt van had), we vierden Valentina’s verjaardag, haar mama zorgde voor allemaal typische Chileense gerechten, we gingen naar de markt waar een hele week carnaval werd gevierd, we lagen aan het zwembad van Vale’s oom, we bestudeerden een gek geworden hond, we maakten een excursie naar een gebied waar vroeger indianen woonden (we ontdekten door over hekjes te klauteren een opgegraven indianenskelet), vielen in pan toen we met een 12-tal in de auto zaten, we maakten pret, maar ook ruzie, enz.
Drie nachten later hadden we’t wel gezien en trokken we, de zes chicas een weekendje naar de zee! Naar het wereldberoemde Valparaíso en Viña del Mar namelijk!! We verbleven er in het huis van Claudia’s nonkel en werden weer schaamtelijk verwend! We mochten gedurende drie dagen de hele bovenverdieping van hun huis gebruiken. We hadden dus ter beschikking, twee slaapkamers, een eigen badkamer, een salon met tv, een computer met internet... Bovendien kookten die mensen voor ons en zorgden ze voor ontbijt, hoewel we meermaals uitlegden dat dat echt niet nodig was! We wandelden een dagje rond in de heuvels met prachtige gekleurde huisjes in Valparaíso, zwommen in de zee in Viña del Mar, net zoals honderden anderen, hoewel de rode vlag wapperde, we aten ijsjes, namen de metro, vergaten uit te stappen, lachten, smeerden zonnecrème, werden aangegaapt door Chileentjes, hoorden een versie van ‘I love you’ naar ons roepen, kochten veeeeeel souvenirs, verbrandden, sliepen veel te lang, enz.
En voor we’t wisten was’t alweer zondag 10 februari... We namen de bus tot in Santiago, waar we onze laatste nacht in Claudia’s appartementje verbleven. We kookten een laatste avondmaal, bedoezelden ons een beetje met de typische Chileense ‘pisco sour’ en bleven babbelen tot in de vroege uurtjes om er enkele uurtjes later weer helemaal gepakt en gezakt te staan om naar de luchthaven te vertrekken! Er vloeiden traantjes bij alle 6 de meisjes,’k had me wonderlijk geamuseerd, misschien wel beter dan ooit in Paraguay,maar de drie weken waren om en we moesten dat vliegtuig op (hoewel we allemaal hoopten dat onze plaatsen door anderen bezet waren omdat we niet herbevestigd hadden). In Paraguay stonden Rodrigo en Chino ( Oona’s Paraguayaanse amigovio) ons op te wachten en waar bliiiij ons te zien, maar ik was een beetje vergeten hem te missen in Chili,oeps!’t Thuiskomen was raar, er was namelijk niemand, aangezien Fatima net de volgende dag geopereerd zou worden en ze al in’t ziekenhuis was. ‘k Was bang dat ik in een gat zou vallen, maar dat viel al bij al goed mee! De volgende dag ging Fatima bezoeken, haar operatie was geslaagd en ze was ongelooflijk blij me terug te zien. We hadden enkele uuuuren nodig om bij te babbelen, maar daarna begon het gewone leventje weer.

Volgende keer meer nieuws!

Lieve zoen en tot horen!

Pandorita